“Als verkenner bij de scouts Sint-Joris mocht ik na de vergaderingen wat plaatjes draaien. In 1971, ik was toen 14, kon ik op een fuif van de leiding al eens een volledig uur spelen. Omdat ik dat zo plezant vond, kocht ik iets later zelf een platenspeler en twee boxen”, zegt Rudi De Groof.

“De volgende stap gebeurde toen ik 16 was in jeugdhuis Jokonta in de Kerkstraat. Ik was daar op een woensdagnamiddag aan het kaarten en plots viel de muziek stil. Niemand greep in en dus trok ik mijn stoute schoenen aan en liep naar boven waar de muziekinstallatie stond. Ik legde een andere langspeelplaat op en omdat niemand me wegjoeg, heb ik nadien nog wat plaatjes opgelegd.”

“Op een bepaald moment vroeg het bestuur van Jokonta of ik de dj van het jeugdhuis wilde worden. Ik verklaarde hen gek, maar ging toch op het voorstel in. Disco kwam toen volop op, maar Jokonta wilde daar niets van weten. Ze wisten dat ik wat alternatiever ingesteld was en liefhebber was van zowel rock als kleinkunst”, aldus Rudi.

Publieksprijs

“Toen ik Jokonta in Putte op een dj-wedstrijd mocht vertegenwoordigen, kwam mijn dj-carrière n een stroomversnelling. De jury zette me op de tweede plaats, maar ik behaalde wel de publieksprijs. Dat opende voor mij de deur naar talrijke verjaardagsfeestjes die vooral in zaal ’t Kranske in de Kerkstraat in Lier plaatsvonden.”

“In die tijd stond mij apparatuur nog los op tafels. Dat was niet praktisch, maar een rechthoekige bak om alles in te monteren, vond ik maar niets. Voor wie naar een fuif kwam, maar niet danste, moest er immers iets te zien zijn. Ik twijfelde tussen een doodskist en een staande klok. Uiteindelijk ben ik in 1975 bij een begrafenisondernemer een echte doodskist gaan kopen en schilderde ze zwart en oranje. Ik bouwde mijn draaitafels en mengpaneel erin, monteerde twee lampjes boven de pick-ups en een flexibel voor de micro, en dj Doodskist was een feit.”

Rouwstoet

“Wanneer ik ergens ging spelen, mocht ik van mijn vader zijn kleine Toyota 1000 gebruiken. De platenbakken en de lichtinstallatie stopte ik in de auto, de doodskist lag boven op de bagagedrager. In het begin keken de mensen uiteraard raar op. Mijn maten hadden zelfs een beurtrol uitgewerkt om mee te mogen rijden. De gênantste gebeurtenis beleefde ik in Geel toen ik met mijn doodskist in een echte rouwstoet verzeild geraakte. Ik bevond me plots tussen de echte lijkwagen en de auto’s met de rouwende familie”, herinnert Rudi zich.

Rudi De Groof liet zich tijdens de vele fuiven niet enkel door zijn vreemde discobar opvallen, hij zorgde ook voor opmerkelijke acts. “De avond begon wanneer ik zogezegd uit de doodskist kroop. In werkelijkheid lag ik achter de discobar, maar vanuit de zaal leek het alsof ik vanuit de discobar kwam. Wat rook en enkele vrienden en vriendinnen die als spoken figureerden, maakten het allemaal nog wat griezeliger. In de loop van de avond volgden nog enkele andere acts.”

Marktkramer

Door allerlei andere bezigheden op professioneel en hobbyvlak kwam er eind jaren 80 een eind aan discobar Doodskist. “Heel af en toe haal ik de Doodskist nog wel eens van onder het stof voor een speciale gelegenheid. Dat is trouwens nog altijd de originele doodskist.”

Sinds een tiental jaar vind je Rudi De Groof op de markt, onder andere op de zaterdagmarkt in Lier. Daar verkoopt hij natuur- en spirituele producten.

Lees hier alle plakverhalen uit jouw gemeente en ver daarbuiten