Een halve eeuw is deze gepassioneerde Berendrechtenaar, die als 18-jarige begon aan een carrière als elektricien bij de RTT (het latere Belgacom, red), al bezig met het verzamelen van alles wat met telefonie en telegrafie te maken heeft. Dat vergde niet alleen veel tijd en inzet, maar ook heel wat centen.

Enkele jaren geleden stelde ‘Michel Telefoon’ - zo kent iedereen hem in de Polder - zijn collectie tentoon op de boerderijzolder van Albert Verhaert aan de ’s Hertogendijk in Stabroek. “Scholen en verenigingen kregen de kans om er de geschiedenis van de telefonie te komen bekijken. Ondertussen contacteerde ik diverse musea met de vraag of ze interesse hadden om mijn privécollectie in haar geheel over te nemen. Het leek me de enige manier om versnippering tegen te gaan”, legt Michel uit.

Michel kreeg vertegenwoordigers van musea uit heel het land over de vloer. Het Museum voor Schone Kunsten uit Brussel had bijvoorbeeld veel interesse, maar haakte af omdat het te weinig expositieruimte had. “Voor de rest raakten we het nooit echt eens over de prijs. Ik had een minimumprijs in gedachte, die overeen kwam met het kapitaal dat ik er de voorbije vijftig jaar had ingestoken. Omdat geen enkele instantie toehapte, heb ik met spijt in het hart dan maar besloten om alles per stuk te verkopen.”

Veldposten

De collectie omvat onder meer houten toestellen, veldposten, semafoons, telegrafietoestellen, meeluistertoestellen, bakelieten telefoons, allerlei soorten telefoonkabels, originele installatieplannen, historische telefoongidsen en zelf een van de laatste houten telefoonpalen uit Lillo.

“Wat hier bij elkaar staat, heb ik voor 70% zelf bijeengebracht. Ik bezocht rommelmarkten in binnen- en buitenland en op de duur kreeg ik ook materiaal van mensen die wisten dat ik een verzameling aan het uitbouwen was. Stukje per stukje kon ik mijn collectie uitbreiden. Maar daar kroop wel veel tijd, energie en ook geld in. De andere 30% kon ik via het werk op de kop tikken. Ik kreeg de mogelijkheid om oude afgeschreven toestellen van Bell Telephone, Siemens en Atea weer in hun oorspronkelijke vorm te herstellen. Alle toestellen uit de collectie zijn uniek, er is geen enkele telefoon dubbel. Ik werk uitsluitend met originele wisselstukken, al zijn die niet altijd even gemakkelijk te vinden.”

Michel loodst me mee naar een van de oudste toestellen uit zijn collectie. “Deze houten telefoon dateert uit 1890. Ik vond hem in Parijs. Maar ook dichter bij huis heb ik fraaie dingen gevonden.” Michel stapt een oude telefooncel binnen en doet alsof hij belt. “Duizenden bezoekers hebben hier echt getelefoneerd. Het is een publieke telefooncel uit het Centraal Station in Antwerpen van bijna honderd jaar oud. Tijdens de renovatiewerken werd ze teruggevonden in een van de kelders. Ik heb ze helemaal gedemonteerd en vervolgens gebruiksklaar gemaakt.”