Paul Groenen (64) ontdekte als tiener de President’s Club, een discotheek in de Anneessensstraat met een capaciteit van 1.000 personen. “Ze hadden een houten dansvloer die op en neer ging, een glazen toog en een moderne geluidsinstallatie. Ik zat er het hele weekend. Er werd constant gedanst, vrijdag en zaterdag op soul en funk en zondagmiddag op rock, en natuurlijk gedronken.” Zo kwam hij zelf wel eens achter de draaitafels terecht. “Mr Mike, een dj die nog steeds actief is en destijds een grote fan van rum, kreeg vaak tegen 4u ’s nachts zijn klop. Dan moest ik overnemen en de uitbater had dat niet graag. Mike werd voor de hele nacht goed betaald, maar lag dan ergens weg te dromen.”

Lucratieve marathons

Dj’s zoals Mike Anthony, Patrick Gypen en Walter Beumer groeiden uit tot volkshelden. Die laatste kwam in 1968 van Rotterdam naar Antwerpen.

Walter (72) werd snel een vaste waarde in Funk You, President’s Club, Chalet, Jimmy’s en tenslotte Ancienne Belgique. “Ik draaide in het begin zes dagen per week, van 19u tot 11u. Een echte marathon, maar het betaalde niet slecht. Zo kreeg ik in de AB 20.000 Belgische frank per dag.”

Het feestgedruis in het Statiekwartier draaide altijd op volle toeren. “Voor de populaire discotheken stond, ongeacht het uur of de dag, een rij van wel honderd meter lang. De politie moest dan beleefd vragen of de mensen op het voetpad wilden blijven. Men danste op straat en er kon geen auto meer door. Tijdens die wilde feesten kregen we iedereen over de vloer. Travestieten, marginalen, chique volk en, op maandag, coiffeurs behoorden tot ons publiek.”

Nooit meer James Brown

Walter: “Ik begon met soul en funk, al heb ik toen ook Led Zeppelin en balletmuziek van Maurice Béjart in Antwerpen geïntroduceerd. De dansvloer werd hartstikke gek. Als dj moest ik vooruit denken en speciallekes vinden. Die kocht ik in platenwinkel Rock-Ola, aan het Astridplein en later in USA Import.”

Na drie decennia in het Statiekwartier heeft Walter een hekel aan Sex Machine van James Brown: “Die schijf heb ik grijsgedraaid. Op den duur moest ik er water over gooien zodat de naald van de platendraaier in de groef bleef hangen. Dat nummer wil ik nooit meer horen.”

Stripclubs

Tijdens een wandeling door de buurt kan Walter weinig herkennen. Namen zoals De Koetsier (“leuke feesttent”) en Panaché (“de beste broodjes van ’t stad”) in de Statiestraat zijn gebleven, maar zijn nu een café en een casino. Ook Pims in de Van Stralenstraat (“hier kon je op elk uur van de dag iets eten”) is een kroeg geworden. De cafébazin vraagt waarom we foto’s nemen en is verbaasd als we de geschiedenis van haar pand uit de doeken doen.

Walter: “De Anneessensstraat was vroeger dé discotheekstraat van Antwerpen, met een zee van neonreclame. Hier had je onder meer Funk You, President’s Club, Cactus, Pop King, Abby en Hollywood. Pal naast stripclubs die vaak dezelfde eigenaar hadden. Alles verloederde toen in het Statiekwartier, maar het bleef tot het einde plezant.”

Beroemd volk

Mich Carpentier (61): “Ik werkte in onder andere Castel en ging uit in De Lachende Koe en Jimmy’s. “Dat was een chique zaak in de kelder van Antwerp Tower. Daar heb ik ontzettend veel gedanst, onder andere met Ray Simpson van Village People. Ik hing er ook rond met Grace Jones. En op een dag kwam Prince, omringd door bodyguards. Hij kon geweldig dansen en tijdens zijn bezoek was alle drank gratis.”

Walter Beumer was er die avond ook bij: “Het enige dat we toen niét mochten doen, was een nummer van Prince op zetten. Die gratis drank was niet slecht want in Jimmy’s betaalde je het driedubbele voor een pint dan elders in het Statiekwartier.”

Ceintuur met belletjes

“Het Statiekwartier was heel plezant en iedereen kende iedereen. Ik maakte mijn leren rokjes zelf, aangevuld met een buikdansceintuur met belletjes, een roze topje en daarboven lang, blond haar,” vertelt Veerle Claes (59). “Zo werd ik al schaterlachend berucht en deed zelfs mee in videoclips.”

Ze werkte in de 80s ook als barvrouw in Castel, op De Keyserlei. “Zestien uur per dag. Geen discotheek, maar het was tof, met goeie muziek en veel palmbomen. En Herman Brood dronk cocktails op ons terras. Die kon hij niet betalen en dus zette hij zijn handtekening op een servet met Dit wordt later nog veel geld waard.”

Acid jazz

Samson, in de Pelikaanstraat, was een alternatievere discotheek. Peetvader van de Belgische reggae Jacques Chapon (Professor Cat) zette er het eerste sound system in Antwerpen neer en begin jaren 90 organiseerde Manu Ruts (Groove Merchant) er de eerste acid jazzfeestjes. “Die muziek werd nergens anders gedraaid en ons concept was vanaf het begin een bom. De zaal zat altijd vol,” zegt Manu (54), “Niet zo moeilijk want ze was eerder klein en rook muf. Voor het geluidsmateriaal, licht en zelfs een tap moest je zelf zorgen. Maar het had een unieke charme.” Vooraan bevond zich het cafégedeelte. “Daar kwamen de facteurs om 5 uur ’s ochtends hun eerste pint drinken, terwijl wij de zaak verlieten. Het Statiekwartier was behoorlijk surrealistisch.”

Lees hier alle plakverhalen uit jouw gemeente en ver daarbuiten

Test wat er bij jou is blijven plakken over uitgaan in de jaren 80 en 90 in je gemeente met onze Plakquiz

(mibl)