Even een misverstand uit de wereld helpen. Het beestje op de foto is geen schrijvertje - een fout die ik tot voor kort zelf vaak maakte - maar een schaatsenrijder. Dus we kijken niet naar het beestje uit het in Vlaanderens ‘wereldberoemde’ gedicht van een gezellige schrijver. Wel hebben beide beestjes de eigenschap om op het water te lopen. Dit wonderlijke fenomeen kan iedereen bekijken tijdens een wandeling, meestal langs een stilstaande waterplas.Een zekere Jezus zou dit kunstje ook vertoond hebben. Althans dat staat geschreven in een al even wereldberoemd boek. Het verschil: de schaatsenrijder kan wel degelijk over het water lopen, dat kan je met je eigen ogen zien. Over Jezus zijn prestatie zijn er soms nog wat twijfels. Schaatsenrijders kunnen dit dankzij hun geringe gewicht. Maar vooral door de donzige en minuscule haartjes op hun voetjes. Hiermee houden ze lucht vast die als het ware een luchtkussen vormt op het wateroppervlak. Als je goed kijkt, zie je dat ze kleine putjes maken in dat oppervlak. Omdat zij over water kunnen lopen, vangen ze met gemak elk insect dat in datzelfde water sukkelt. Wat een zalige beestjes zou je denken, mis poes!De mannetjes zijn wrede minnaars. Hun liefdesleven is een opeenstapeling van partnergeweld. Als ze willen paren, bespringen ze zonder schroom een vrouwtje. Als die niet echt ‘ter wille’ is, dan duwen ze haar onder water en beginnen met hun pootjes op het oppervlak te trappelen. Niet van ongeduld, maar om de vissen te lokken. De vrouwtjes weten dat en omdat zij onder water zitten, zullen zij eerst opgegeten worden door de vissen die reageren. Om dit te vermijden, laten ze meneer zijn ding doen, het liefdesspel bedrijven, en kunnen dan weer verder met hun oppervlakte-spannende leventje. Tja, onze schaatsenrijders houden blijkbaar van scheve schaatsen, met een gewelddadig kantje.Foto: Denise Dubois

https://limburgs-landschap.be