Lees hier alle plakverhalen uit jouw gemeente en ver daarbuiten

Nog zo’n weetje: oorspronkelijk deed het gebouw waar Carré nu en Dancing Castel vroeger gevestigd is dienst als paviljoen van chocoladeproducent Côte d’Or tijdens de Expo 58 in Brussel. Het gebouw stond in Brussel en werd afgebroken en opnieuw opgebouwd op de huidige plaats naast de A12. Vanaf dan was de Castel een van de meest bekende baancafés uit de wijde omtrek. Alle bekende artiesten kwamen er optreden. Niet alleen Belgische toppers uit die tijd – zoals Marva, Samantha, Ann Christy, Will Tura of Jo Leemans – maar ook internationale vedetten als Dave Berry (Strange Effect), Adamo, Trini Lopez (If I Had a Hammer) en Petula Clark. Bijna dertig jaar lang zat de Castel ieder weekend vol. In 1991 sloot de Castel en werd de dancing omgebouwd tot de Carré.

De zussen Suzy (64) en Marina De Backer (62) herinneren het zich nog als de dag van gisteren. Hun moeder was toiletdame in de Castel. Toen hun ouders uit elkaar gingen, mochten de kinderen samen met hun moeder ruim een jaar wonen in de dancing. “Op de verdieping waren er kamers die werden verhuurd aan toeristen. Omdat mijn moeder er

werkte en niet meteen een woonst had na haar scheiding, mochten we met het hele gezin daar wonen. Tijdens de week zorgde ons moeder mee voor het onderhoud van de dancing in ruil voor kost en inwoon. We beleefden er de tijd van ons leven. In de achtertuin van de Castel was zelfs een speeltuin waar twee grote roze olifanten stonden. Dat was wellicht een overblijfsel van het paviljoen van Côte d’Or, dat een olifant in zijn logo heeft staan. In de slurf van de olifanten was een glijbaan die uitkwam in een zwembadje.”

Tijdens de week was de Castel meestal niet open. Er was wel een café ernaast waar vrachtwagenchauffeurs iets kwamen drinken. Hun trucks konden ze makkelijk kwijt op de grote parking. Naast de optredens waren er ook competities ballroom dansen. “De dansvloer

moest elke week geboend worden zodat die glad genoeg was voor de dansers. Als kinderen deden we niets liever dan glijden over die dansvloer. De instrumenten van het orkest bleven tijdens de week staan en wij leerden Broeder Jacob spelen op de piano. Van alle artiesten die ik er ooit zien optreden heb, heeft Dave Berry het meeste indruk gemaakt op ons. We zien hem nog steeds op het podium komen. Het was een vreemde man. ‘You’ve got this strange effect on me and I like it’, zong hij. De hele tijd wees hij met zijn vingertje. Maar ik herinner mij ook nog Johnny White met Verloren hart, verloren droom. Er was ook een zangeres met groen haar. Ik denk dat ze Kalinka heette.”

Ook de inrichting van de dancing herinneren de zussen zich nog. “Aan het plafond hingen oranje-witte parachutes. Ik heb nooit geweten hoe dat kwam. Op de eerste verdieping was een balkon. Toen we eigenlijk al lang in ons bed moesten liggen, konden we vanachter de gordijnen de optredens volgen. Soms kwamen er bussen met gepensioneerden. Ik denk dat er tijdens de week een Decap-orgel voor de muziek zorgde. Ik weet ook nog dat ons moeder met ons mee van de olifantenglijbaan ging. Ze kwam in het zwembadje terecht en ze ging kopje-onder. Ze kon niet zwemmen en ze heeft het nadien dus nooit meer opnieuw gedaan. Toen ons moeder een nieuwe man leerde kennen, die kelner was in de Castel, verhuisden we naar Hemiksem. Sindsdien denk ik niet dat wij ooit nog in de Castel geweest zijn.”

Weinig sporen

Vandaag zijn er nog maar weinig sporen terug te vinden van het voormalige expopaviljoen of van de Castel. Aan de zijkant zijn de originele trappen er nog en ook de vierkante raamkozijnen zijn met wat fantasie nog herkenbaar. De originele gevel was lichtblauw met driehoekige ornamenten in het geel, rood en blauw. Het Decap-orgel dat er in de tijd van de

Castel stond, zou wel nog bewaard zijn gebleven. Het zou zich ergens bij een verzamelaar bevinden. Kelly Verschueren (40) herinnert zich nog de verhalen die haar moeder vertelde over de Castel. “Zelf ben ik er nooit geweest. Ik was nog geen 10 jaar toen de Castel zijn deuren sloot. Maar ik herinner mij de anekdotes die mijn moeder vertelde. Als jonge vrouw was ze vooral gefascineerd door het Decap-orgel. Ik heb hier nog een foto liggen waar ze poseert voor het orgel.”

De meeste mensen die er destijds op de dansvloer stonden, zijn ondertussen bejaard. Ze steken in het weekend hun kleinkinderen of achterkleinkinderen een zakcentje toe waarmee ze naar dezelfde dancing kunnen gaan als waar zij zoveel plezier beleefden. De muziek wordt er niet meer live gespeeld, maar het feesten, dat is niet veranderd. Tenminste vanaf 1 oktober, als het weer mag.