RECENSIE. ‘Dr. Death’: “Dit is het spul waar nachtmerries van gemaakt zijn”

Van ‘Dawson’s Creek’ naar ‘Dr. Death’. Joshua Jackson zit er niet mee in om van publiekslieveling naar absoluut uitschot te promoveren. In ‘Dr. Death’ speelt hij een neurochirurg die schijnbaar opzettelijk z’n patiënten op de operatietafel vermassacreert en daar makkelijker mee wegkomt dan zou mogen. Een huiveringwekkend vertrekpunt voor een spannende fictiereeks. Zij het wel dat ‘Dr. Death’ geen fictief personage is en de man waarop deze serie gebaseerd is op dit eigenste moment in een Texaanse cel over z’n tv-faam verneemt en daar mogelijk een ton liefdesbrieven voor ontvangt.

Wie Christopher Duntsch in een zoekmachine intikt, zal een hoop sensationele artikels, politiefoto’s, alsook een zesdelige podcast gewijd aan deze serieverminker tegenkomen. Het is op die podcast met dezelfde naam dat ‘Dr. Death’, de serie, werd gebaseerd. In deze achtdelige reeks volgen we de levensloop van Duntsch over de decennia heen. Van een Amerikaanse jongeman die ambitieus vooruit wil komen in het leven, maar succes en bevestiging in de verkeerde kringen zoekt. Met behulp van medicijnen, een portie blufpoker en een ego groter dan dat van Pieter Loridon, Cristiano Ronaldo en Elon Musk tezamen, weet hij toch de juiste diploma’s op te strijken en de juiste adelbrieven voor te leggen om zich keer op keer in ziekenhuizen binnen te lullen en daar een spoor van vernieling achter te laten.

In de openingsscène zien we een met make-up en protheses pafferig gemaakte Joshua Jackson in gevangenisplunje opgefokt in de camera staren. Op de achtergrond horen we z’n slachtoffers getuigen over de horrordaden die hij hen heeft aangedaan. Het verklapt waar deze reeks ontegensprekelijk zal eindigen: in de rechtbank. (En met ondermaatse protheses). Vervolgens flitst het verhaal terug naar een willekeurige dag in de week met een willekeurige patiënt die een operatie heeft gepland bij Dr. Duntsch. Het sinistere pianomuziekje op de achtergrond verraadt meteen hoe dit gaat aflopen en al snel wordt de aandacht van twee andere dokters getrokken (gespeeld door Christian Slater en Alec Baldwin) die een titanenstrijd aangaan om de wanpraktijken van Dr. Duntsch te stoppen.

De serie is doorspekt met flashbacks die een blik werpen op de psychologie van Duntsch. Het licht een tipje van de sluier op waar het fout liep in z’n ontwikkeling, maar de vraag waarom hij uiteindelijk deze wandaden heeft gepleegd -uit slechte wil of gewoon uit een misplaatst godcomplex?- dat laat de reeks grotendeels in het midden. “De vraag is niet waarom hij het doet, maar hoe hij ermee wegkwam”, beklemtoont Dr. Henderson, het personage van Alec Baldwin, zelf in de reeks. Het gebrek aan een pasklaar antwoord zal voor sommige kijkers misschien frustrerend zijn, maar anderzijds zagen we Steven Spielberg evenmin uitvoerig ingaan op de beweegredenen van een witte haai om z’n tanden te flossen met de badkleding van nietsvermoedende strandgangers. Soms zitten gruweldaden nu eenmaal in de natuur van het beest en moeten we niet altijd sympathiseren met een dader, of die met alle aandacht laten lopen, wanneer het minstens even goed is om te focussen op het systeem waarin hij kon blijven opereren en de lijdensweg van de slachtoffers. Het verhaal is daardoor niet minder bloedstollend. En zeker niet minder entertainend. Er valt inhoudelijk en visueel genoeg voldoening te scheppen uit de transformatie van een geliefd acteur die een monsterlijke gedaante aanneemt. En zeker als dat voor het collectieve goede doel is om mensen te behoeden om niet op de eerste de beste operatietafel van de eerste de beste charlatan te gaan liggen. Bovendien is iedere scène waarbij Alec Baldwin en Christian Slater in één kamer te zien zijn, ons idee van zalig zondagavondvertier.

Dr. Death’ is een reeks die u in één ruk zult willen uitzien, ongeacht hoe walgelijk, shockerend en wraakroepend ze is, of hoe frequent en verwarrend de vele sprongen in de tijdlijn zijn. Gevoelige kijkers weten waaraan ze beginnen. Al zijn het eerder de gevoelige luisteraars die we moeten waarschuwen. Het zijn niet zozeer de beelden in ‘Dr. Death’ die misselijkmakend zijn, maar wel de luide operatiescènes waarin er in botten wordt gevezen en waar het bloed van de operatietafel gutst. Bon appétit!