"We moeten naar binnen", zei eerste politieagent die aan hel van Bataclan aankwam

Op de politieradio was het die avond "verwarring alom". Explosies aan het Stade de France, schietpartijen in Parijs. De twee politieagenten van de Brigade Anti-Criminalité hoorden om 21.47 uur een alarmbericht over schoten in de Bataclan. Ze waren vlakbij en reden er naartoe.

Op het trottoir voor de concertzaal waren dranghekken omgegooid, lagen enkele lichamen en een man die schreeuwde: "Vlug, vlug, er is een aanval". Binnen waren schoten te horen. "Ik zei tot mezelf: het is zover, we zitten erin", vertelde de politiecommissaris anoniem voor het speciale hof van assisen in Parijs. "Opeens" gingen de deuren van de Bataclan open. "Een compacte massa liep schreeuwend op ons af." De politieman sloeg alarm en "dan moest een beslissing genomen worden". 

"Voor ons, het onbekende. We kenden de configuratie van het gebouw niet. Eén enkele zekerheid: dat er terroristen waren die onschuldigen aan het uitmoorden waren en ons met oorlogswapens opwachtten." 

"Ik zei aan mijn teamgenoot: we moeten naar binnen." De spots wierpen een fel wit licht op de zaal. "Lichamen, een tapijt van lichamen, overal lichamen, in elkaar verstrengeld. Er zijn geen woorden om te beschrijven wat we gezien hebben." 

"Mijn eerste bedenking was: maar hoe hebben ze zoveel mensen op zo korte tijd kunnen doden?" Hij herinnert zich ook het contrast tussen de chaos, de schoten en stilte die erop volgde. "De damp van de schoten dreef nog in de lucht."

De commissaris hoorde dan een stem, draaide zich om en zag een van de drie aanvallers op het podium, die zijn wapen op een toeschouwer richtte. "Ga op de grond liggen, riep hij." De man ging met zijn handen op het hoofd op zijn knieën zitten. 

De politiemannen positioneerden zich en schoten zes keer "zoals op een schietstand". De aanvaller zakte ineen en bracht zijn explosievengordel tot ontploffing. "Een regen van confetti, van menselijk vlees."