Geweld tegen vrouwen: "Wanneer stopt de schaamte, wanneer stopt de angst?"

Ik zit in het zesde studiejaar, de leerkracht is tevens directeur van het schooltje waar ik me al vijf jaar echt thuis voel. De vier andere meisjes in mijn klas zijn mijn vriendinnetjes sinds het eerste leerjaar. Telkens wanneer een meisje een fout antwoord heeft gegeven, of bij het verbeteren van de toetsen, moeten we één voor één naast de meester staan… Zo kunnen we makkelijker volgen wanneer hij uitlegt wat we fout deden en kan hij ondertussen onze billen strelen. Als je niet op zijn schoot moet gaan zitten, heb je een goeie dag…. 

Het heeft tot februari geduurd vooraleer een van de meisjes dit thuis durfde te vertellen. Het hek was eindelijk van de dam, dachten we… Maar ondanks alle klachten, brieven naar het ministerie van onderwijs, de koning, … heeft deze leerkracht nog drie jaar lesgegeven. 

Ik schaam me omdat ik gedurende maanden niets heb durven zeggen tegen mijn moeder…  

Fuif in een naburig dorp. Ik mag eindelijk uitgaan met mijn vriendinnen en vrienden van de jeugdbeweging. Ik drink niet omdat ik alles bewust wil meemaken en ga op in het dansen en plezier maken. Het is druk op de dansvloer. En ik voel handen op mijn billen, draai me om en voel hoe mijn borsten vastgegrepen worden langs mijn rug.

Overstuur ga ik naar huis. Ik schaam me omdat ik me heb laten betasten, omdat ik ondertussen weet hoe de wereld in elkaar zit maar nog steeds niet weet hoe ik hierop moet reageren, hoe ik mezelf hier tegen kan beschermen.

Ik werk als HR-verantwoordelijke voor een bedrijf met overwegend mannelijke medewerkers. Dat houdt in dat ik let op hoe ik me gedraag en wat ik draag, maar los daarvan voel ik me er redelijk goed: de job biedt de nodige uitdaging en ik heb het gevoel dat ik zinvol werk lever. Natuurlijk passeert er af en toe wel eens een schuine mop aan tafel, maar meestal kan ik er gevat op reageren en per slot van rekening: boys will be boys, nee?

Als lid van het management-team ga ik mee op tweedaagse voor leidinggevenden. De verbouwde boerderij waar we logeren heeft individuele kamers, maar de deuren blijken geen sleutels te hebben. Hoewel we met amper twee vrouwen op tien mannen zijn, lijkt me dit echter geen probleem. Ik ken alle mannen immers: gehuwd, vaders, de meeste hebben mijn leeftijd, ik ken de namen van hun vrouw, kinderen, ja zelfs hun hond en kat. Ik ga naar de badkamer om me om te kleden voor de wandeling die gepland staat.

De badkamerdeur kan wel op slot en uit gewoonte draai ik het slot vast. Terwijl ik me omkleed, hoor ik iemand op de kamer. Ik roep nog in alle naïviteit: “hey, deze kamer is al bezet!”. En besef dan dat mijn koffer op het bed ligt en dat de persoon deze zeker heeft opgemerkt. Hij weet dus dat de kamer bezet is… Ik verstijf en wacht. Na een tweetal minuten hoor ik hem vertrekken. Ik blijf nog enkele minuten verbouwereerd achter, kan het niet geloven.

’s Avonds na de wandeling wordt er nagepraat aan tafel en ik hoor een collega beweren dat hij een dildo had gezien in mijn koffer… de anderen zwijgen en ik reageer niet. Maar net voor ik ga slapen, stap ik op de collega af en zeg hem dat ik hem gerust mijn ingebeelde dildo wil lenen mocht hij zich deze nacht eenzaam voelen. De omringende collega’s schateren het uit, maar ik ga met een bang hart slapen, schuif de commodekast voor de deur en zet een porseleinen beeldje op de rand van de kast: als de kast verschoven wordt, valt het beeldje en word ik zeker wakker….

De dag nadien krijg ik een opmerking van onze CEO “dat ik er niet helemaal bij ben”. Ik schaam me omdat ik me nog steeds zo bang kan laten maken en niet durf te zeggen wat er aan de hand is. Enkele maanden nadien geef ik mijn ontslag.

Ik ga naar de expo van Gustav Klimt met mijn kunstminnende oom van 74. Na afloop wandel ik een stukje mee richting station, tot het plein waar ik mijn bus zal nemen. De zon schijnt, het is er gezellig druk en we praten nog wat na.

Ik merk wat verder een grote ballon op, roze, in de vorm van een eenhoorn. De ballon wordt vastgehouden door een meisje van vier. Ze staat te wachten in het gezelschap van drie vrouwen, twee mannen en nog een meisje en jongen van drie.

Plots slaat een van de mannen een van de vrouwen in het gezicht. Ze begint te roepen terwijl ze verder tikken op haar achterhoofd krijgt. De kinderen huilen, iedereen staart, maar niemand doet iets. Ik kan me niet inhouden en roep “Stop!”, waarop de man stopt, de vrouw bij haar arm neemt en haar meetroont richting station.

Ik schaam me omdat ik verder niets meer durf doen.

Op de bus naar huis vraag ik me af welk signaal we als maatschappij na 35 jaar nog steeds geven aan meisjes en vrouwen. Aan die meisjes van vier en drie op het plein. Aan het jongetje van drie. Aan de vrouw die tikken kreeg. Aan de vrouwen die erbij waren. Aan de man die de tikken gaf…

Wanneer stopt de schaamte? Wanneer stopt de angst? Wanneer stopt de onverschilligheid?

Het verstrengen van strafmaatregelen zal niet voldoende zijn. Het uitspreken van een straf impliceert immers dat onrecht reeds geschied is. Dat een meisje, een vrouw reeds slachtoffer ìs, Dat we het niet gezien hebben of erger, dat we hebben weggekeken, dat we bang waren, dat we onverschillig bleven. We dienen permanent in te zetten op een preventief beleid waarbij respect voor de vrouw, de mens een vanzelfsprekendheid wordt en is.

It takes a village to raise a child, it takes a country to raise our boys.