Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Zoals het hoort, heb ik dus eerst mijn eigen naam ingevoerd in Stalkscan. Eens zien hoe erg het gesteld is met mijn Facebook-verleden. “Maar wat maakt het uit, er is toch helemaal niets meer van mij te vinden”, dacht ik.

Viel dat even dik tegen...

Ik trok zelfs helemaal bleek weg. Niet omwille van wat ik te zien kreeg, maar wél van wat er nog steeds online staat. Wist ik veel dat mijn Erasmus-vrienden destijds zoveel foto’s online hadden gezet van al die dronken nachten. Best een gênante boel, ook al roept het leuke herinneringen op.

Maar het wordt ranziger als ik zie dat mijn berichten in privé-groepen ook tussen de resultaten verschijnen. Oké, ik ben dan nog wel steeds de enige die ze kan zien. Maar waar rook is, is vuur.

“Dit kan niet de bedoeling zijn”, dacht ik paniekerig. Maar zou het dan even erg zijn bij mijn Facebook-vrienden?

Ja hoor. Want al na één zoekopdracht kan ik alweer mijn ogen niet geloven. Wat ik namelijk niet te zien krijg op hun profiel, lukt me wel via de tool van De Ceukelaire.

Vooral (sexy) vakantiefoto’s en beelden van (dronken) feestjes lijken het goed te doen op Facebook. Ongelooflijk, maar waar. Het lijkt op een bepaald moment zelfs alsof ik het account van mensen heb gehackt.

Griezelig, ziekelijk en pervers. Dat zijn de woorden die momenteel door mijn hoofd spoken. Maar er is gek genoeg niets illegaals aan. Blijkbaar zijn we ooit allemaal braaf akkoord gegaan met het privacybeleid van Facebook, en gooien we meer te grabbel dan we zelf durven denken.

Ik scroll rustig verder door de foto’s van enkele kennissen, maar ik krijg het steeds moeilijker. “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”, vraag ik me schuldig af. Wat als iemand met slechte bedoelingen dezelfde informatie vindt? Ik hou er mijn hart voor vast.

Er is - gelukkig - wel een belangrijke nuance. Want wie niét bevriend is met een bepaalde persoon, krijgt al heel wat minder resultaten te zien. Een anonieme stalker die het dus op iemand gemunt heeft, moet dus al geluk hebben dat die persoon de voorbije jaren weinig aandacht had voor diens privacy.

Na tien minuten heb ik alleszins genoeg gezien en dank ik de stalker in mezelf terug af. Het is welletjes geweest. Al blijf ik behoorlijk onder de indruk. Blijkbaar spring ik - net zoals veel van mijn Facebook-vrienden - nog steeds té laks om met mijn privacy-instellingen.

Op dat vlak heeft hacker Inti De Ceukelaire een stevig punt: al jarenlang probeert de overheid ons met saaie artikels te sensibiliseren om online niet zomaar alles te grabbel te gooien. Maar dat werkt niet.

De aanpak van Inti daarentegen, die werkt wél: ons een stevige mep in het gezicht verkopen. En van zodra we bekomen zijn, moeten we maar proberen om ons boeltje zo snel mogelijk op te kuisen. En dat geldt ook voor wie niet op Facebook zit.