Overleeft Leye deze cinema? KV Mechelen is tijdens bewogen avond al na 18 minuten klaar met Standard

“Allez Standard chante avec nous.”

De fans van Malinwa amuseerden zich na dik twintig minuten. Hun spelers deden dat ook.

3-0 stond het al op dat moment. Doelpunten van Cuypers, Mrabti - een strafschop na een fout van Ngoy op Schoofs - en Walsh. Cuypers zorgde bijna voor de 4-0. Evenveel keer werd kinderlijk verdedigd door de Standard-defensie. Zij voetbalden in die eerste helft als een degradatiekandidaat. Zonder inzet. Zonder mentaliteit. Zonder karakter. Zonder kwaliteit. Zonder fierheid voor het logo op hun shirt. De jongeren Al-Dakhil, Siquet en Ngoy krijgen iet of wat clementie. Net als doelman Bodart. Zij moeten de ploeg niet dragen.

De rest? Een aanfluiting. Lamentabel. Het moet zelden gebeurd zijn in de geschiedenis, zo’n zwak Standard. Vijfenveertig minuten lang Pico, Pol of Marcske - zij waren tenminste nog Kampioenen.

De Luikse supporters gooiden zowaar tennisballen op het veld - kan je lekker ver mee werpen. Wat later vertrokken ze en masse uit hun vak.

Waarna er een vijftal op het veld stapten tijdens de rust om de spelers letterlijk wakker te schudden. Ongeziene taferelen. Een dag na de ongeregeldheden in Antwerpen, was het aan een deel van de Luikse supporters om zich te misdragen. De colère stond te lezen in hun ogen.

Bastien kreeg een duw, een andere fan ging neus aan neus staan met Al-Dakhil. Jongens, toch.

Scheidsrechter Verboomen legde de wedstrijd tien minuten stil.

Mbaye Leye zag het allemaal met lede ogen aan. Moedeloos. Zijn spelers leken hem naar de uitgang te begeleiden.

Dat de tweede helft van de Rouches dan toch iets beter was, daar had niemand wat aan.

Dragus scoorde nog in de slotfase, de Luikenaars kregen nog wat kansen. Ook omdat KV Mechelen niet meer doorduwde na de rust. Leye: “Als de fans niet op het veld komen, krijgen we misschien zes goals binnen. We waren bang van de supporters en gingen dan pas spelen. Misschien is het voor sommigen te ‘zwaar’ om dit truitje te dragen. Of ik boos ben op mijn spelers? Je moet de juiste vragen stellen.”

Zijn blik zei voldoende.

Het probleem in Luik zit dieper. Standard is een club in verval. De Luikse bestuurskamer moet in eerste instantie orde op zaken stellen. Sportief - deze kern is niet goed genoeg -, maar evenzeer extra-sportief. Voorzitter Bruno Venanzi onderhandelt met een nieuwe investeerder. De bedoeling is dat die 50% van zijn aandelen overneemt en een kapitaalsinjectie doet. De knoop wordt in principe eerstdaags doorgehakt, een akkoord is nakend.

De Standard-spelers gingen achteraf de meegereisde fans groeten. Ze werden in eerste instantie uitgefloten. Onder meer Cimirot en Bodart deelden hun truitje uit.

Een zoenoffer.

En wat met Leye?

Het is maar de vraag of hij deze wanprestatie van zijn ploeg overleeft.

In zulke gevallen is de vraag stellen, ze meestal ook beantwoorden.

Leye besloot: “De vraag is niet of de spelers nog achter mij staan. Ik, een andere trainer... Voor mij waren Michel Preud’homme en Philippe Montanier hier coach... Dezelfde problemen keren altijd terug. Op een bepaald moment moet iedereen zijn verantwoordelijkheid nemen. En je moet kwaliteit hebben om te slagen, om het niveau te halen dat Standard verdient. Ik doe wat ik kan met wat ik ter beschikking heb.”

Leye zette zich recht, knuffelde Wouter Vrancken en trok richting spelersbus. De blik op oneindig, de woede ingehouden.