Hartsvriendinnen Caroline Gennez en Vivi Lombaerts: ‘Ik heb me vaak zorgen gemaakt om Caroline’

Caroline

“Het was 1996 en de Jongsocialisten waren aan een reboot toe. Ik wilde de gevestigde orde wakker schudden, en Vivi behoorde daartoe. Ze was woordvoerster van de voorzitter van het Vlaams Parlement. Ik zag haar voor het eerst op de trappen van de Keizerslaan. Terwijl haar ogen me meticuleus door de scanner haalden, gaf ze een pleidooi voor een project waar de jonge garde zich volgens haar mee moest bezighouden. Ik herinner me dat ik dacht: deze madam weet wat ze wil. Maar ik hapte niet meteen toe. Een paar dagen later kwam ik haar opnieuw tegen op het kerstfeestje van de partij. Acht uur lang hebben we zitten doorbomen. We zijn nooit meer gestopt. Onze telefoongesprekken zijn legendarisch. Als we elkaar een week niet gehoord of gezien hebben, is het tijd voor een ‘sessie’. Vaak ’s avonds laat, uren aan een stuk.

“Onze vriendschap ging meteen naar de kern. Myriam, een goede vriendin van Vivi, was zwaar ziek en overleed kort na onze eerste ontmoeting. Ik ben naar haar begrafenis geweest, ook al kende ik haar niet persoonlijk. We zijn altijd elkaars shoulder to cry on geweest. Ook als ik politieke feedback nodig had, kon ik rekenen op Vivi, om bedachtzame raad te geven. Ik heb haar altijd voor 100 procent vertrouwd. Haar zorgzame karakter heeft daar zeker mee te maken. Ze zorgt op een niet-berekende manier. In de luwte. Niet om er zelf beter van te worden. Ze geeft me wel vaak mijn vet. (lacht) Maar ik vind het niet erg als ze ontploft. Ik weet dat ze me graag ziet. En uiteindelijk is ze slechts une soup au lait. Ze kookt snel over, maar is het ook snel weer vergeten.

“Drie weken voor ik partijvoorzitter werd, werd Vivi mama van Babette. Ze was net geen 40. Ons leven lag ver uit elkaar. Zij zat in een zogende trip, ik zoefde rond in een stresserende sneltrein. En toch was er nooit een kloof. Ik voelde meteen een grote liefde voor Babette. Toen ze acht maanden was, gingen we op reis naar Napels, supergezellig. Babette is nu 14 en een dochter van haar moeder. Ze staat stevig in het leven en houdt van gezelligheid. Wie weet neemt zij ons ook ooit mee op reis als we twee versleten, leutige vrouwtjes zijn.

“Vivi heeft me enige zin voor huiselijkheid bijgebracht. Toen ik tien jaar geleden mijn keuken vernieuwde, heeft zij die Marie Kondo-gewijs in orde gezet. Vivi is nogal punctueel. Als er iets misgaat, wordt ze snel nerveus. Om de zoveel tijd is ze haar handtas ergens vergeten en moeten we die vlug gaan zoeken. ‘Mijn sleutels! Alles zit erin!’, luidt het dan steeds. Ik denk eerder: alles komt altijd goed. Die handtas vinden we ook wel. Voor haar vijftigste verjaardag schreef ik op een kaartje: alles zit erin. Niet alleen in haar handtas, ook in onze vriendschap. Zij ondersteunt mij, en ik haar.”

Vivi

“Caroline houdt van de nacht. Ze kan heel goed plezier maken en tot 5u blijven plakken, maar op die nachtelijke momenten is ze ook een enorm goede luisteraar. Misschien zijn mensen openhartiger als de zon weg is? Alleszins, er is iets wat maakt dat mensen heel openlijk laten zien wie ze zijn en haar vertrouwen. Caroline roddelt trouwens nooit. Ze is eigenlijk altijd de laatste die op de hoogte is van allerlei weetjes. Ik ben haar neus voor nieuws.” (lacht)

“Meestal gaan we één keer per jaar samen op vakantie. Na een jaar hard werken wil Caroline dan vooral een gat in de dag slapen. Ik ben er dus op voorbereid dat ik, wanneer ik om 6u al parmantig wakker lig, vier uur moet overbruggen vooraleer er schot in de zaak komt. Toch maken we de zotste dingen mee. Ik herinner me een roadtrip door Namibië met Tom Lanoye als onze grote schat en meer dan adequate reisgezel. We reden in de woestijn met Joe Dassin op de radio. Niemand rondom ons, alleen de natuur. Op een bepaald moment vergleden de Franse chansons naar Louis de Funès-achtige karaoke. Snot en tranen vlogen in het rond. Zo gelachen! We kwamen dampend rood uit die auto. Mensen dachten dat we iets heel ergs hadden meegemaakt.

“Caroline heeft veel kwaliteiten, maar stipt op tijd komen is niet haar sterkste troef. Vroeger was ze bijna áltijd te laat. Ik heb haar vaak een kortstondige 220 volt door het lijf gejaagd. (lacht) Maar sinds ze acht jaar geleden haar huidige vriend leerde kennen, heeft er zich een catharsis voltrokken. Hij heeft haar timingprobleem op een schijnbaar achteloze manier laten verdwijnen. Geen idee hoe hij het heeft aangepakt, maar ik ben hem iedere dag dankbaar.

“Na 25 jaar vriendschap hebben we elkaar in goede en kwade tijden ondersteund. Vreemde kwalen behoren tot die kwade tijden. Caroline heeft al wat pech gehad: van een kattenallergie en een maagbloeding tot windpokken, alles is de revue gepasseerd. Soms was ze doodziek en zag ze er echt vreselijk uit. En toch klaagt ze nooit. Dat typeert haar. Niet dramatisch doen, gewoon rustig blijven en doorgaan.

“Die mindset heeft ze ook altijd gehad tijdens haar politieke loopbaan. Ik vind het ongelooflijk schoon dat ze noch cynisch, noch verbitterd is. Daar heeft ze geen talent voor. Wel is ze bloedeerlijk, ‘what you see is what you get’. Daarom heb ik me vaak zorgen om haar gemaakt. Politiek is een harde business. Wat me het meest geraakt heeft, is de misogynie die heerste in haar prille jaren op het nationale politieke toneel. Ze was een van de eerste jonge vrouwen in de cockpit van haar partij. Ik heb me vaak opstandig gevoeld over de manier waarop ze werd aangepakt omdát ze een vrouw is. Maar ze bleef en blijft de rust zelve. Ze heeft een filosofisch-analytische manier van kijken naar de dingen, en die draagt haar ver. Om nog maar te zwijgen over haar loyale kern. No matter what. Ik heb de indruk dat ik onze vriendschap nooit zal kunnen verkwisten.”