Actie-avonturenspel Kena: Bridge of Spirits is een pareltje van gene zijde

Wat is de essentie van een goede game? Idealiter dompelt ie je helemaal onder in een andere wereld, en haalt hij je zo even uit de dagelijkse sleur. Kena: Bridge of Spirits verleidt je meteen met sprookjesachtige graphics en een wereld vol magie en kinderlijke verwondering. Niet toevallig zijn ook twee personages die Kena helpt in de zoektocht naar hun broer schattige kindgeestjes.

Tijdens haar queeste wandelt het gezelschap door delen van de wereld die door kwade krachten zijn herschapen in een rood-zwarte meuk. Het is aan Kena om die duisternis aan te pakken en de boze geesten erachter verlichting te bieden. Die tegenstelling tussen de fris en fruitige wereld en die vuiligheid komt echt uitstekend tot uiting, zeker omdat de grafische stijl aanvankelijk heel kindvriendelijk oogt.

Dat laatste geldt ook voor de kleine spookjes die Kena helpen, de Rots. Kena kan ze opdrachten geven, en ze hebben zo een beetje weg van Nintendo’s Pikmin. De interactie is alleszins erg koddig, en je kan ze hoedjes opzetten en zelfs aaien. Ze leveren ook de komische noot, door bijvoorbeeld opeens uit potten op het meubilair te floepen en gewoonweg überschattig te wezen.

Kena kan gelukkig ook veel meer dan Rotsjes verzamelen, want het is een heldin om u tegen te zeggen. Haar derdepersoonsbesturing voelt meteen vertrouwd aan en haar vechtstijl zit erg goed in elkaar, waardoor de actie heel lonend en simpelweg plezant aanvoelt. Met knoppenrammen kom je er niet, en wegrollen voor aanvallen is echt wel nodig. Goed gevonden is ook hoe je de Rots kan gebruiken in de strijd. Al snel kan je ook je vaardigheden uitbreiden en upgraden.

Aan de negatieve kant zie je hier wel niets wat nog niet eerder gedaan is, iets wat eigenlijk geldt voor de hele game. Ember Lab wilde het warm water niet opnieuw uitvinden, maar stak duidelijk wel veel tijd in de charme van de game. Zo krijgt Kena: Bridge of Spirits een eigen smoel, zeker in combinatie met de manier waarop het intrigerende verhaal verteld wordt.

Vergeet echter niet dat het gaat om de debuutgame van een kleine studio, waardoor je natuurlijk geen blingbling à la Assassin’s Creed of een blitzkrieg op je zintuigen à la Ratchet & Clank mag verwachten. Je merkt het ook wel aan kleinere dingen, zoals een botsingsdetectie die hier en daar wat beter kan, of een kist waarbij je alleen aan een bepaalde kant moet staan om ze te openen. Maar telkens zijn het details.

Tof is ook nog dat je kan teleporteren naar verschillende plaatsen op de kaart, en dat je het verhaal op verschillende moeilijkheidsgraden kan spelen. Zo beleef je via de verhaalmodus vooral het avontuur zonder je druk te moeten maken in de gevechten. Enkele niet al te moeilijke omgevingspuzzels bieden nog wat aangename afwisseling en de soundtrack raakt ook de juiste snaren tijdens de rustige én heftige momenten.

Samengevat is Kena: Bridge of Spirits zeker een aanrader voor wie eens geen zin heeft in een gigantische open wereld met ontelbare zijmissies. Voor wie houdt van een sprookjesvibe, en vooral voor wie gewoonweg nog eens zijn tanden wil zetten in een charmant derdepersoonsavontuur met een stevige geut actie. En hoe snoezig zijn die Rotsjes?!

We speelden de game op de PlayStation 5. Hij is ook beschikbaar voor diens voorganger en Windows-pc’s.