De diamantsector is zeer gefrustreerd over de berichtgeving in verband met de Pandora Papers, dat is wel duidelijk. Nochtans zijn wel vaker diamantairs in opspraak gekomen. Denk aan de lopende rechtszaak tegen de naar Zuid-Afrika gevluchte Erez Daleyot, die hier een schuldenberg van ruim 350 miljoen euro achterliet. Of aan de geruchtmakende Monstrey-affaire, waarin diamantairs begin jaren 2000 in het zwart diamanten verhandelden. Of aan de Offshore-leaks uit 2013, met tussen de gelekte gegevens een aantal adressen in de Antwerpse diamantbuurt. Of aan de gelekte rekeningbestanden van de HSBC-bank, waar heel wat diamantairs klant waren.

Hoe dan ook gaat Karen Rentmeesters van Antwerp World Diamond Centre heftig tekeer tegen de nieuwe aantijgingen in De Tijd. “Ze hebben het over ‘ruim vijftig diamantairs’, maar de enige namen die ze geven, zijn die van Dilip Mehta, miljardair en oprichter van diamantbedrijf Rosy Blue, en zijn zoon Vishal. Die zijn hier al lang weg en hebben niets meer te maken met Rosy Blue. Moet heel de sector daarvoor in opspraak worden gebracht? Voor de rest worden geen namen genoemd. Als ze die hadden, zouden ze die geven, daar mag je gif op innemen.”

“Vage formuleringen”

“Het blijft bij vage formuleringen, over diamantairs die ‘vaak’ een kantoor hebben in Antwerpen”, vervolgt Rentmeesters haar betoog tegen de berichtgeving in De Tijd. “Als je kijkt naar andere bronnen over de Pandora Papers, gewoon al naar Wikipedia, dan vind je daar een paar namen van diamantairs uit India en Israël. Die zullen dan wel een ‘link’ hebben met Antwerpen, zeker? Uiteraard, want zowat héél de diamantwereld heeft dat. Maar dat zijn géén diamantairs van hier.”

Karen Rentmeesters wijst er ook op dat het hebben van een buitenlandse rekening op zich niet illegaal is. “Neem de bank HSBC in Zwitserland. Dat is nu eenmaal een belangrijke markt voor ons, alleen al door de horloge-industrie. Hetzelfde geldt voor Dubai, nog zo’n plaats die alarmbellen doet afgaan. Maar wij zijn geen aardappelboeren – met alle respect – die lokaal patatten verkopen, hè. Wij zijn actief van in Amerika tot in Azië, met continu transfers van geld of diamanten.”

Strengere regels

De regels zijn hier ook alsmaar verstrengd, zo onderstreept Karen Rentmeesters. “We hebben een uiterst strikte wetgeving, met ontelbaar veel regeltjes. Zoveel zelfs dat bedrijven personeel in dienst moeten nemen om het allemaal bij te houden. Dan is het mateloos frustrerend om op deze manier weer schietschijf te zijn. Het is afgezaagd, het is bijzonder vaag, het klopt niet, het is bullshit.” De verontwaardiging van de sector is des te groter omdat diamantairs hier nog altijd geen bankrekening kunnen openen. De uitvoering van de wet die voorziet in een minimale bankdienstverlening, ook voor diamantairs, laat nog altijd op zich wachten.

Overigens gaat het intussen weer beter met Raymond Monstrey, de Antwerpenaar die in 2019 twee jaar effectief en twee jaar voorwaardelijk kreeg voor zijn rol als koerier in de naar hem genoemde affaire. “Ik ben sinds mijn voorarrest niet meer naar de gevangenis moeten gaan, vanwege corona”, zegt hij vanuit het café Bistro Jologie, gelegen achter de Zoo, waar hij al vele jaren achter de toog staat.

“Erbij gelapt”

“Ik ben er trouwens bij gelapt”, verklaart Raymond Monstrey. “Het gerecht verkoos anderen te geloven en mij niet. Ik had een bloeiend koeriersbedrijf, met 25 werknemers, maar wat er verder gebeurde met de diamanten die wij transporteerden, daar wist ik niks van (ze werden soms alleen op papier verstuurd en dan hier in het zwart op de markt gebracht, red.).” Dat mogelijk nog diamantairs actief zijn in belastingparadijzen, verbaast hem wel en niet. “Niet, omdat een diamantbedrijf nu eenmaal veel omzet en kapitaal moet hebben om zaken te kunnen doen.”