‘Britney vs Spears’: mensenoffer in een oeroud ritueel

Waar was de wraakzuchtige, oudtestamentische Jahweh toen hordes paparazzi aan de limousine van Britney Spears vastkleefden als een zwerm uitgehongerde piranha’s aan de kuit van een pootjebadende toerist? Waar was de God die ons door de kosmos zwalpende modderkluitje bij wijlen teistert met aardbevingen, overstromingen en pandemieën toen een bange Spears aan een tankstation haast werd verzwolgen door fotoflashes en hysterisch balkende riooljournalisten die haar lieten sukkelen met de pomp? Als Britney vs. Spears alvast één wijsheid moddervet onderstreept, is het wel deze: humanity truly sucks balls.

Je zit er meewarig naar te kijken. De huichelachtige ex-assistenten die vals sentimenteel beweren dat ze alleen het beste met Spears voorhadden. De dolgedraaide tabloidjournalisten die ontsnappen aan goddelijke onvoorzienigheid en tijdens hun hallucinante stalkerspraktijken geen enkele keer worden neergebliksemd noch aan flarden worden gereden door een toevallig voorbijrazende vrachtwagen. 

In Britney vs. Spears wordt dat kransje amoeben aangevuld met mediagenieke vertrouwelingen zoals een schimmig ex-vriendje met een verleden als paparazzo en Spears’ voormalige manager Sam Lufti, een man die even betrouwbaar oogt als pakweg Anthony ‘The Mooch’ Scaramucci.

Wrang

Spears wist zich op onnavolgbare wijze met hufters te omringen. Kevin Federline, iemand? Het zal je echtgenoot maar wezen. Zelfs haar eigen vader Jamie Spears komt in Britney vs. Spears naar voor als een boertige schoft die zijn eigen dochter tot de laatste druppel wil uitpersen. Intussen weten we hoe het juridische steekspel tussen de twee is geëindigd. Haar vader is niet langer haar toezichthouder en beheert dus niet langer haar financiële belangen, laat staan dat hij nog kan interfereren in Spears’ privéleven. 

Deze Netflix-docu werkt keurig naar die laatste ontwikkeling toe en doet dat met een tikkeltje minder sensatie dan het gelijkaardige Controlling Britney Spears van FX. Eerder verschenen al Britney Spears’ Battle for Freedom op CNN en het bewierookte Framing Britney Spears van The New York Times.

Wat deze documentaires extra wrang maakt, is de afwezigheid van schuldbesef bij de makers. Zelfs de geroutineerde journalisten achter Britney vs. Spears vragen zich verlekkerd af wanneer zij en de fans zich de zangeres weer kunnen toe-eigenen. 

Het katapulteerde ons terug naar de briljante South Park-episode ‘Britney’s New Look’ waarin een wanhopige Spears zichzelf moegetergd door het hoofd schiet, blijft leven en uiteindelijk wordt ‘doodgeflitst’ door een meute paparazzi, als een offer in een oeroud ritueel. “Ons verlangen naar dood en marteling is niet anders dan in de tijd van de gladiatoren, alleen willen we vandaag mensen zien sterven via magazines en de media”, klinkt het. Amen en uit.

Britney vs Spears is te zien op Netflix.