Spanje zet Europees kampioen Italië opzij en is de eerste finalist van de Nations League

La Squadra Azzurra tegen La Roja, van een leuk opwarmertje voor België-Frankrijk gesproken. Dag op dag drie maanden na de penaltyreeks op Wembley stond Europees kampioen Italië vanavond in Milaan tegenover de taaiste klant die ze op weg naar EK-winst was tegengekomen.

En of de Invincibili van Roberto Mancini - intussen 37(!) duels op rij ongeslagen - topfavoriet waren tegen Spanje. In de zweem van een fantastische voetbalzomer ging Italië op zoek naar ‘Un’altra corona’. Nog een kroon, nog een prijs, de zevende in totaal. “We willen ongeslagen blijven tot december 2022”, had Mancini laten vallen. Om zo mits winst in de Nations League en in Qatar op gelijke hoogte te komen met de Duitsers - Europees recordhouder met acht hoofdprijzen. Draaide dat even anders uit zeg.

Van meet af aan nam het Spanje van Luis Enrique, nog steeds fel bekritiseerd omwille van zijn selectiepolitiek, het heft in handen. Met al snel een open doelkans voor Oyarzabal en een doelpunt van man in vorm Ferran Torres. Een duo dat samen met Sarabia de afwezigheid van Morata, Moreno, Pedri en Dani Olmo deed vergeten.

Hoe luid het Italiaanse volkslied in het half gevulde San Siro weerklonk, zo stil was de mythische tempel even voorbij het kwartier. Een enorme klap voor de Italianen, die geen voet aan de grond kregen in de beginfase. Een half mirakel voorkwam dat het al meteen 0-2 werd. Donnarumma, uitgefloten door de vele Milanisti in het stadion, liet een schot van Alonso door de handen tegen de dwarsligger glippen.

Italië kwam af en toe piepen, ’t was een beetje zoeken zonder de afwezige Immobile. Al kwamen Insigne (2x) en Bernardeschi héél dicht bij een doelpunt voorbij het halfuur. De Azzurri groeiden, totdat Bonucci in de 42ste minuut tegen een tweede geel aanliep. En Ferran Torres vlak voor het rustsignaal, wééral de voorzet van Sociedad-aanvaller Oyarzabal, in de verste benedenhoek kopte. Zijn zesde in zeven interlands, meteen einde Nations League voor de Europese kampioen.

Luis Enrique, die zijn gelijk haalde, wierp meteen de blik op zondag - Torres mocht kort na de kampwissel alweer naar binnen. Nadat-ie met de 17-jarige Gavi al de jongste Spanjaard ooit aan de aftrap gebracht had, gooide hij met Pino (18), een talentje van Villarreal, nog een jonkie in. Daar waar Spanje halverwege 62 procent balbezit had, ging dat percentage alleen maar de hoogte in. ’t Leek wel een flashback naar het Spanje van tien jaar geleden. Zo onaantastbaar en met zoveel présence tikten de Spanjaarden de Europese kampioen gisteren van de mat. Oyarzabal en Alonso lieten wenkende kansen onbenut. De bondscoach gooide er met Bryan Gil (20) nóg een youngster in… alsof-ie de Spaanse pers aan het uitlachen was. Zelfs na de onverwachte aansluitingstreffer van Pellegrini gaf La Roja geen krimp.

Wat een statement van de Spanjaarden - wie had dat immers gedacht? Of hoe Spanje zich van het kneusje van de vier meteen tot topfavoriet bombardeerde. Met Ferran Torres en Oyarzabal in een hoofdrol. Met jonge talenten als Gavi en Pino, ervaren rotten als Busquets en de twee vleugelbacks - Alonso en Azpilicueta. Gisteren één voor één in grote doen. De renaissance van Spanje, zo leek het wel in San Siro. Daar waar onze Rode Duivels zondag, in het geval dat ook zij vanavond revanche nemen voor een verloren halve finale op een groot toernooi, een héél zware opdracht wacht.