Leen over nood aan psychische hulp voor zoon (18): "Als een kind zorg nodig heeft, zit je op elk vlak met schrik"
In het programma "De zevende dag" op Eén heeft Leen getuigd over de psychische zorg die haar 18-jarige zoon nodig heeft. Leen spreekt over een muur waar ze al 5-6 jaar tegenaan botst om die broodnodige hulp te krijgen. "Als je een kind hebt dat zorg nodig heeft, zit je op elk vlak met schrik", vat ze treffend samen.
Deze week ontstond paniek toen een 18-jarige kwetsbare jongeman in Kortrijk en Waregem met een luchtdrukpistool rondliep. Zijn ouders hadden vooraf tevergeefs psychische hulp voor hem gezocht. Het verhaal legt nogmaals het pijnlijke tekort in onze hulpverlening bloot. Ook Leen en haar zoon Lander worstelen helaas met exact dezelfde problematiek.
BEKIJK hier de noodkreet van Leen en het hele debat rond mentale hulp voor jongvolwassenen:
De jongen is nu 18, maar zijn problemen doken al veel eerder op. Leen zoekt al 5-6 jaar naar enige vorm van hulp. Ze stelt dat het makkelijk praten is dat je naar hulp kan zoeken via het internet. Maar effectief ergens binnenraken voor gepaste verzorging en opvang, is andere koek. Ze vergelijkt het met een "muur" waar je constant tegenaan loopt.
Daar stonden we dan na twee weken ziekenhuis, terug van nul beginnen
Zo bracht ze haar zoon op doktersadvies binnen op de spoedafdeling van een ziekenhuis, waarna hij terecht kon op de psychiatrische afdeling. "Onze huisarts had rondgebeld voor crisisopvang, maar nergens was er plek", kadert Leen het gebrek aan voldoende opvangplaatsen.
De spoedafdeling was slechts een tijdelijke oplossing. Leen: "Elke opvang is op dat moment welkom, als je kind maar geholpen wordt. Maar na twee weken moest Lander vertrekken uit het ziekenhuis. Daar stonden we dan, terug van nul beginnen. Van het ziekenhuis hoorden we dat hij hulp weigerde."
De harde grens van 18
En daar knelt het schoentje: wie meerderjarig is, dient op vrijwillige basis te worden opgenomen. "Zeker die jongvolwassenen vinden de weg naar hulpverlening niet en als ze die weg wél vinden, botsen ze op ellenlange wachtlijsten", treedt psychiater Luk Beelaert Leen bij. In het hele debat blijkt de grens van 18 jaar problematisch.
"Je bent dan juridisch meerderjarig, maar sociaal gezien is er bijvoorbeeld niet veel verschil tussen een 17- en 18-jarige. Daar zit een groot probleem. De hulp wordt moeilijker vanaf 18 jaar, terwijl het proces van volwassen worden veel langer duurt", vertelt VUB-professor jeugdcriminologie Yana Jaspers (foto).
Hij is 18 en lag op een kamer met een 70-plusser
Concreet: Leens zoon is 18 en kan op elk moment beslissen om tijdens opvang op te stappen. "Ik denk elke dag: "Wat als hij een moeilijk moment heeft en zegt dat hij weg is? Dan is hij ook weg"", redeneert Leen. En zo vinden ouders nooit een zekere rust. "Als je een kind hebt dat zorg nodig heeft, zit je op elk vlak met schrik."
Psychiater Beelaert werpt nog een bijkomende hindernis op. Jongvolwassenen (van 18 tot 25 jaar) zijn nog volop zoekende in het leven, zoekend naar een opleiding, naar een job, hun identiteit/seksualiteit, enz. "Als ze terechtkomen op afdelingen voor volwassenen, haken ze daar op af. Het is een compleet andere leefwereld", schetst Beelaert (foto).
Leen knikt bevestigend: haar zoon van 18 deelde een kamer met een 70-plusser. "Het klopt gewoon niet op dat gebied", aldus Leen. Beelaert benadrukt dat de financiële middelen ontbreken en alles afhangt van eigen initiatieven.
