COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Ik post een citaatje op Instagram, zodat mijn crush weet dat ik gevat ben”
Deze week herdenkt de 33-jarige single Hanne, het alter ego van Sara Leemans, haar geliefde MSN-acccount. Herkenbaar voor elke millennial. “Je schermnaam was echt een hint naar je toenmalige crush, zodat die je zou aanspreken. Maar dat deed die uiteindelijk nooit.”
Ik ben 33 en een kind van de MSN-generatie. Je kent het nog, je hoort allicht zelfs nog het geluidje als je een berichtje kreeg. Een berichtje van een klasgenootje, van je toenmalige crush of van een persoon die je helemaal niet kende, wiens mailadres je eens via via had gekregen. Elke avond na school zette ik me ‘online’, want zo zei je dat als je iemand wou spreken: ‘Kom eens online?’ Dan was het, tijdens de smalltalk met klasgenoten die je al de hele dag had gesproken, wachten of die jongen van de andere klas waar je een crush op had, online zou komen, om die niet te durven aanspreken.
Subtiele hints
Op MSN had je een ‘schermnaam’, een beetje de Facebook-status avant la lettre. Dat was niet zomaar je naam, oh neen, meestal was je schermnaam een zinnetje uit een emotioneel beladen nummer dat op dat moment populair was. Dat zinnetje was dan een niet zo subtiele hint naar hoe je je voelt, een cry-out zodat mensen je zouden vragen hoe het met je gaat. Of een hint naar je toenmalige crush, zodat die je zou aanspreken. Wat die nooit deed.
Net op het moment dat ik terugdenk aan MSN en wat voor vreemde microkosmos dat was, en hoe puberaal ik wel niet was met m’n citaatje uit een of ander nummer van Fiona Apple besefte ik dat ik als volwassen vrouw nog altijd éxact hetzelfde doe. Al is je MSN-schermnaam nu vervangen door Instagram. Meer bepaald door Instagram stories.
Als die ene date waar je al een week niets van hoorde na een semi- ongemakkelijk etentje in die hippe tent het waagt je story te bekijken, zie je dat als een teken dat er nog interesse is.
Hanne
Een teken van interesse. Of toch niet?
Als iemand je story bekijkt, wil dat absoluut niets zeggen. Ik kijk ook naar de stories van influencers die me slecht laten voelen, van perfecte instamoms die me confronteren met het feit dat ik mezelf er nog niet presentabel kan laten uitzien, laat staan twee kleine rakkers van onder de vijf jaar, en van ex-collega’s. Dat wil allerminst zeggen dat ik ze zie zitten. Maar als die ene date waar je al een week niets van hoorde na een semi- ongemakkelijk etentje in die hippe tent (echt, ik bekom nog van die vier glazen wijn) het waagt je story te bekijken, zie je dat als een teken dat er nog interesse is.
Eens je crush je story gezien heeft, check je het later die avond nog eens, waarom? Om zeker te zijn? Alsof hij het ‘nog harder’ heeft bekeken?
En eens je weet dat hij kijkt, waag je je er weleens aan om iets te posten wat hem heel misschien het idee geeft je toch nog eens te sturen. Een foto waar je geweldig op staat, een citaatje waardoor hij zal doorhebben dat je gevat bent of weet wat een goeie arthousefilm is? En eens hij het gezien heeft, check je het later die avond nog eens, waarom? Om zeker te zijn? Alsof hij het ‘nog harder’ heeft bekeken? En zo werd ik op m’n 33ste even weer dat 15-jarige meisje.
