Onze stad evolueert anno 2021 sneller dan we als inwoner kunnen volgen. Terwijl een nieuwe feestzaal wordt gebouwd in Koersel, worden bruggen vernietigd tussen Beringen en Tervant. Om ze weer op te bouwen wel te verstaan. Grote monsters knepen het metaal fijn. Wat rest is een stalen 'T' van Tervant, die een ereplaats zal krijgen als herdenking aan de vierendeelbrug die ons zo vaak veilig liet oversteken. Slechts enkele kilometers verder is eerst het kanaal overspannen met een nieuwe brug tussen Paal en Beringen, om dan de oude te laten verdwijnen in het niets. Een zweem van herinneringen blijft over. Geen bakstenenrestant zal ons herinneren aan de vroegere brug, de nieuwe Stalen Reus wijst met de armen richting Heusden, de weg zwenkt terug richting onze stad. Een stad die zienderogen verandert, met hoogbouw, reusachtige betonnen dozen die het stilaan overnemen van de charmante stadswoning met tuin. Nuja, we evolueren, we zijn met meer, er is te weinig ruimte om allemaal dat stadstuintje te hebben. Historische gevelzichten verdwijnen, verloederde panden worden opgeruimd. Het heeft zijn voor- en nadelen. En passant kijk je wel eens binnen in zo een glazen balkonnetje, al zie je soms ook meer dan je zelf wou. Ach, het zijn tijden waar een voyeur een fijne uitstap kan beleven. Al is de beste investering voor zo iemand: een centraal gelegen loft ergens op een grote markt vol moderne gebouwen. Want zo is het toch? Veel bewoners kort op mekaar, veel ramen, veel zonlicht, weinig privacy. Het viel me ook op toen ik voor het eerst de skyline van Beringen vanuit hoger perspectief zag. Ik geneerde me dood toen ik opmerkte dat er een vrouw in haar appartement, waar we ongewenst recht op uitkeken, net een kop koffie aan het uitschenken was. Dan sta je daar 's morgens vroeg, in nood voor je eerste tas cafeïne en daar kijken een stel onbekenden even binnen? Big Brother behoeft geen opnames meer. Je ziet het live. Bij de buren in de stad. Wat kreeg ik een benauwd gevoel. Niet meer kunnen krabben waar je wil, geeuwen, in je neus peuteren. Beste lezer, dat hebben we ooit allemaal gedaan, niet? Er zijn zo van die dingen die er toch voor zorgen dat we niet willen deelnemen aan Big Brother? Waarom zouden we dan op ons gemak zijn in ons eigen huis waar we bekeken worden? Ik vind het een akelige evolutie. Onze stad evolueert ook als volwaardige site met erfgoed. Naast Be-Mine, dat men nu tracht in zijn hele waarde te bewaren met de redding van de kolenwasserijen, is ook een heel gedeelte van het 'College' gered. Als nieuwe thuis voor een ander college en hun gevolg. De hele administratie en aanverwante diensten zijn verhuisd naar het nieuwe stadhuis. De Beringenaren mochten voor één keer alle delen bewonderen tijdens de opendeurdagen die werden opgefleurd door veel randanimatie. Zo mocht je bepaalde delen pas betreden nadat twee charmante dames je grondig met plumeau hadden afgestoft! Ja, als inwoner moet je piekfijn voor de dag komen om dit klein mirakel te aanschouwen. Want het was een huzarenstukje van techniek en architectuur om de gevel en oude trappenhal te bewaren. Maar het resultaat mag er zijn! De raadzaal, wat vroeger de oude kapel was, blijft herkenbaar voor vele schoolgaande jongeren van vroeger. Het voelt thuiskomen voor trouwers die er nog te biechten gingen. Het is te hopen dat er tijdens de gemeenteraden niet gevloekt wordt, want dan zou menig oudgediende zich omdraaien in het graf. Maar ze zouden ook trots zijn, dat dit stukje geschiedenis niet verloren is gegaan, dat men bruggen kan bouwen tussen oud en nieuw. En dat, is een mooie evolutie.