“Maria I'm home.” Het is een citaat uit de serie Home Sweet Home die in 1980 op de toenmalige BRT werd uitgezonden. De serie gaat over Enzo en Maria Pacelli die samen met hun drie kinderen naar Australië zijn uitgeweken. Toen ik dinsdagnacht na een achtdaagse stage met de U21 in Leuven mijn wagen instapte en via het spraaksysteem mijn wagen vroeg ‘naar huis’ te gaan, flitste het citaat van Enzo Pacelli door mijn hoofd. Het zorgde voor een glimlach. Na een fantastische stage bekroond met twee zeges tegen Kazakhstan en Denemarken was het ook fijn om weer naar Horpmaal te rijden. Naar vrouw en kinderen, poezen en kippen.

Tijdens de opwarming had ik aan onze fotograaf Arne gevraagd om enkele foto’s te nemen die ik voor mijn column zou kunnen gebruiken. De naar mijn mening beste foto heeft het niet gehaald. Oorzaak is de Deense doelman. Tijdens de opwarming trapte hij richting de keeperstrainer. Alleen week die bal iets af van de oorspronkelijke koers en zoefde die rakelings naast mijn hoofd. Kijk naar de bal... en kijk vooral naar de keeperstrainer.

Eerder op de avond had ik enkele Loonse vrienden en hun kinderen in de tribune ontmoet. Ik had hen uitgenodigd om een avondje ‘Aan Den Dreef’ mee te maken. De wedstrijd tegen Denemarken leek mij een uitgelezen moment om hen te laten kennismaken met het project van de U21. Samen met zo’n 1.200 aanwezige supporters schreeuwden ze hun stemmen schor en hadden ze hun aandeel in de verdiende 1-0-zege. Na vier wedstrijden staan we aan de leiding in onze groep met het maximumaantal van de punten. Dat is fantastisch! Terwijl ik na afloop van de wedstrijd bezig was met het organiseren van interviews en een persconferentie, hadden Daan en Willem de tijd van hun leven. Een selfie met bondscoach Martinez, een selfie met Vincent Kompany. Hun pret kon niet op. Op weg naar mijn wagen kreeg ik een WhatsApp-berichtje van Willem om mij te bedanken voor de onvergetelijke avond. Dankbaarheid is iets mooi, alleen vergeten veel mensen dat omdat ze ‘iets krijgen’ als de normaalste zaal van de wereld vinden. Deze kerel is anders, dank daarvoor Willem.

De trip naar Horpmaal duurt iets meer dan een halfuur. Onderweg zijn er nogal wat wegenwerken. Net voor het verlaten van de autosnelweg in Borgworm - wij zeggen eigenlijk Waremme - speelt Strong van London Grammar. Het laat me heel even denken aan die moeilijke periode die ik één jaar geleden beleefde. In vergelijking met toen ben ik nu toch wel wat sterker, stronger en een heel ander iemand dan toen.

Het is 00.10 uur wanneer ik in Oreye de ‘Route de Horpmaal’ oprijd. Na dik anderhalve kilometer zet ik de afdaling op de kasseiweg richting Dumontlaan in om vervolgens moe maar voldaan thuis te komen. “Maria I’m home” durf ik niet te roepen, maar het flitst opnieuw door mij hoofd en de glimlach is nu nog breder. Begin november mag ik opnieuw op pad met spelers en collega stafleden. Ik kijk er nu al naar uit, maar eerst wat genieten van Home sweet home.

Foto: RBFA