Ismaïl Abdoul was als twintiger geen doetje. 1999 werd een van zijn meest bewogen jaren. Hij werd Beneluxkampioen en niet veel later doorzeefd met kogels. Hij belandde ook voor een tijd in de cel. Hij was immers verstrikt geraakt in het criminele milieu. Maar Abdoul kwam terug. Hij verbeterde zijn leven en in 2012 werd hij Europees kampioen. Debuterend regisseur Jonas Baeckeland moet in hem een forse antiheld herkend hebben, die zowat het midden houdt tussen Rocky (Balboa) en Raging Bull (Jake LaMotta). Ideaal dus om een film over te maken. In Nabil Mallat (Patser) vond hij de perfecte hoofdrolspeler.

Ismaïl: “Ik heb de eer gehad om hem eens aan te pakken toen hij aan het trainen was. Ik was verrast dat hij zoveel kon na drie maanden trainen, zonder ooit gebokst te hebben. Ik ken jonge boksers die al jaren trainen, maar die niet kunnen wat hij in korte tijd heeft gepresteerd. Ik was echt onder de indruk. Nabil heeft een enorm incasseringsvermogen.”

Nabil: “De reden waarom ik zoveel incasseer, is omdat ik zo dol ben op acteren. Ik doe dat met volle overtuiging. Ik wil gerust mijn achterste laten verbranden op een zonnebank voor acteren. Ik wil mij zelfs laten ontharen. Ik moet altijd een emotionele band hebben met mijn personage. Eens die er is, ben ik tot alles bereid.”

Ismaïl: “Ik was verblind door geld en materialistische dingen. Ik had een vertrouwensband met mensen die het niet verdienden. Ik was zeventien jaar toen ik met mijn vriendinnetje naar de cinema ging en zij moest voor mij, Belgisch kampioen boksen, een ticketje kopen omdat ik geen geld had. Ik werkte als portier en zag dat jongeren van mijn leeftijd champagne dronken en met geld gooiden. Dat wilde ik ook. Dan beland je in de gevangenis. Daar leer je dan de verkeerde mensen kennen.”

Nabil: “Ik ben niet onmiddellijk een Gentenaar geworden. Rabah Besseghir, een van mijn beste vrienden, was mijn ideaalbeeld om Gents te leren. De eerste maanden heb ik moeite gehad omdat mijn stembanden nieuwe klanken moesten leren. Ik speelde in het Gents en stelde regievragen in het Antwerps. Op taalvlak ben ik wel snel. Dat heeft me gered om acteur te worden. Dus mijn training bestond uit boksen met coach Carlos Schram en de taal leren met Rabah. Het was een beetje bangelijk. Er waren immers acteurs die rollen geweigerd hebben omdat ze Gents moesten praten. Dus hier kon ik mij bewijzen. Want er wordt al heel mijn leven aan mij getwijfeld of ik Vlaming genoeg ben. Nu ben ik dubbel Vlaams: dat is al prestige op zich.”

Ismaïl: “Er zijn veel dingen veranderd voor de film, maar daar heb ik geen problemen mee. De filmmakers hebben me alvast gespaard. Alles wat ik uitgespookt heb, van vijf keer in de gevangenis zitten over schiet- en steekpartijen tot een fraudezaak, kon onmogelijk in anderhalf uur worden geperst. Maar het belangrijkste in mijn leven zit in de film: mijn problemen, de liefde van mijn leven, de trainer en de levensles dat iedereen kan veranderen.”

“Het belangrijkste in mijn chaotisch leven zit in de film: mijn problemen, de liefde van mijn leven, de trainer en de levensles dat iedereen kan veranderen.” Bokskampioen Ismaïl Abdoul

Ismaïl: “De schutter was een drugsdealer, een macho die tegenover een andere macho stond. Hij wilde binnen in de club waar ik portier was, maar ik wilde hem niet binnenlaten. Ik heb hem toen een oorveeg gegeven in aanwezigheid van al zijn vrienden. Hij moet zich toen enorm vernederd hebben gevoeld. Hij ging naar huis, snoof een paar lijntjes, dronk een paar glazen en besloot wraak te nemen. Op een meter van mij trok hij zijn blaffer, schoot negen keer en vluchtte. Had ik het anders moeten aanpakken? Ja. Ik had hem geen oorveeg mogen geven of belachelijk mogen maken. Het zou helemaal anders zijn verlopen. In de film is de schietpartij een afrekening geworden. Maar de boodschap is dezelfde: ik was niet goed bezig en kreeg daardoor kogels in mijn lichaam.”

‘Cool Abdoul’ speelt sinds vandaag in de zalen.