De kweekduiven zitten bij Maurice in deze periode van het jaar samen ‘in rust’, zoals dat heet, in afwachting van het moment waarop ze binnenkort per koppel worden samengezet om te kweken. Maar de rust is in de nacht van zondag op maandag bruusk veranderd in eeuwige rust, zoals hij het zelf omschrijft. De verminkte slachtoffers liggen op een rijtje voor het bewuste duivenhok. Maurice pakt ze één voor één vast om na te gaan hoe ze precies aan hun einde zijn gekomen.

“Ik zag ’s morgen uitwerpselen op mijn dorpel liggen en wist dus al meteen dat er een marter gepasseerd was. Toen ik voorbij mijn kweekduiven kwam, zag ik dat ze niet meer bewogen. Ik dacht nog een moment dat ze gewoon van de zon aan het genieten waren, maar toen zag ik dat ze bijna allemaal dood waren. Ik kon het bijna niet geloven”, zegt Maurice.

“Er waren er nog een paar aan het spartelen, die heb ik geholpen door hen de nek om te draaien. Ik wilde niet dat ze nog langer moesten lijden. Ik had nog nooit zelf duiven doodgedaan, ik krijg dat normaal niet over mijn hart. Maar nu ging het niet anders”, vertelt hij zwaar aangedaan.

De balans is treurig. “Vier heb ik er nog levend teruggevonden. Er zijn er dertien dood. Een veertiende is gebeten in het hoofd en is een oog kwijt. Die zal waarschijnlijk ook niet kunnen blijven leven. De marter is binnengeraakt door een stukje ijzerdraad met volle kracht opzij te trekken. Zo is er een klein gaatje gekomen waar hij is door geraakt. Het zijn sterke beesten.”

Geen honger

De duiven zijn quasi onaangeroerd door de marter. “Hij had geen honger, hij wilde gewoon zo veel mogelijk duiven dood doen. Ze hebben allemaal beten in het hoofd en in de ogen. Hun lijf is ongeschonden. Een marter is in mijn ogen een moordenaar, die doodt om te doden, verschrikkelijk is dat. Ik begrijp niet dat dieren die zoiets aanrichten nog worden beschermd”, vindt hij.

De 82-jarige wil zijn collega-duivenmelkers daarom graag waarschuwen. “Pas goed op, doe alles om je duiven heel goed af te schermen, want de schade kan enorm zijn. Mijn duiven waren tot honderden euro per stuk waard. Eerlijk gezegd is dat geld wel het minste van mijn zorgen op dit moment. Ik vind het vooral verschrikkelijk dat al die beestjes zo hebben afgezien. Ik verzorg ze dag in dag uit, ze zijn voor mij als kinderen. Ik zie die beelden van wat er gebeurd moet zijn voor mijn ogen, ik krijg dat niet weg. Het doet pijn aan mijn hart, ik heb vandaag nog niet kunnen eten. Ik ga hier vannacht wakker van liggen, misschien wel een hele week. Ik ben er aarig van, ik zit er helemaal door.”

Maurice heeft gelukkig nog enkele andere kweekduiven. “Als ik ze allemaal samen gezet zou hebben, dan was ik alles kwijt. Dan had het na zestig jaar gedaan geweest met mijn hobby. Dan had ik niets meer. Gelukkig heeft dat beest mij dat niet kunnen afpakken.”