Christine Albers, directeur van de tweede en derde graad in het Atheneum van Oostmalle, zat de voorbije weken met de handen in het haar om alle lessen ingevuld te krijgen. “We zitten met twaalf nieuwe leerkrachten. Het heeft ons verschrikkelijk veel tijd en energie gekost om de puzzel gelegd te krijgen. De laatste uren Aardrijkskunde hebben we nét kunnen invullen. Maar Engels was nog een hele moeilijke. Ik ben heel blij dat ik meneer Vandepitte heb kunnen verleiden.”

Directeur Albers deed hem dan ook “an offer he couldn’t refuse”. “Drie uur per week in een heel sterke ASO-klas ter vervanging van een leerkracht die tot de kerstvakantie out zal zijn. Maar mogelijk - dat durfde ik hem nog niet zeggen - wordt het voor de rest van het schooljaar.”

Jan Vandepitte (66) uit Zoersel ging vijf jaar geleden met pensioen, op zijn 61,5 jaar. Veertig jaar gaf hij Engels in het Atheneum. “Ik ben niet gestopt omdat ik uitgeblust of verbitterd was. Ik heb al fluitend afscheid genomen destijds, gewoon omdat er toen een aantal andere collega’s van mijn leeftijd op rust gingen en de mogelijkheid zich aanbood. Ik moet zeggen dat het Atheneum mij nu een geweldig dikke wortel voor de neus heeft gehouden, door mij een vierdejaars ASO-klas Latijn, Economie en Wetenschappen te geven. Vroeger bouwde ik vaak een schooljaar op rond Animal Farm van George Orwell. Geen gemakkelijke kost, maar de leerlingen waren vanmorgen direct razend enthousiast. Ik ben vandaag na mijn eerste dag lesgeven euforisch naar huis gegaan.”

De band met de school is nooit helemaal doorbroken. “Ik heb een jongere vrouw die er ook lesgeeft. Die vriendschapsband met veel collega’s is gebleven. Ik vervang nu trouwens een collega die ik goed ken.”

Als we meneer Vandepitte vragen hoe het zo ver is kunnen komen met ons onderwijs, antwoordt hij “hebt u een uurtje?” Hij heeft er een heel duidelijke visie op. “Ik denk dat er nog meer oud-leraren bereid zouden zijn te doen wat ik nu doe, als de overheid het aantrekkelijker zou maken, zeker op belastinggebied. Een beetje zoals de flexi’s in de horeca. Voor mij was dat geld bijzaak. De school zat met de handen in het haar. De enige mogelijkheid die de VDAB aangeboden had was een Russische leerkracht geloof ik die ooit eens ergens een cursus Engels had gevolgd.”

Volgens Christine Albers komt er soms zelfs helemaal geen enkele reactie binnen via de VDAB op een vacature. “Vorig jaar hebben we ons suf moeten zoeken naar een vakleerkracht Hout. Nu was het dus Engels, maar ook Geschiedenis en Aardrijkskunde. Door de fietsvergoeding voor leerkrachten op te trekken, ga je geen extra mensen naar het onderwijs trekken. Daar zijn andere ingrepen voor nodig.”