“Zeker niet slecht, ook niet super goed”, vatte Van Avermaet samen na afloop van de vierde etappe, gewonnen door Alexander Kristoff. “Ik ben na die klim nog terug kunnen keren bij de eerste groep, maar vanzelfsprekend ging dat niet. Katusha deed veel werk in die achtervolging en ik pikte mijn wagonnetje aan. Dan volgde die sprint en doe ik wel mijn best, maar na zo’n rit kan je Kristoff moeilijk verslaan. Over mijn sprint zelf ben ik tevreden. De ‘mannen’ trokken die sprint perfect aan, ik zette aan op 200 meter, Kristoff kwam naast mij en meteen over mij. Kristoff kloppen in een puur vlakke sprint, is zeer moeilijk: hij is gewoon sneller. Dat moet je durven toegeven, er valt mezelf niets te verwijten.”

“Ik had hier graag een ritje gewonnen”, zegt hij, “maar dat is niet gelukt. Nu goed, dat is niet erg. Uit deze Ronde moet je niet te veel conclusies trekken voor het voorjaar. Boasson Hagen was hier vorig jaar super sterk en daarna kwam hij er ook niet meer aan te pas. De Vlaamse klassiekers zijn anders, zolang je hier niet op minuten gereden wordt, moet je je geen zorgen maken als renner.”

Kans op een ritzege lijkt er niet meer voor Van Avermaet met de finish op Green Mountain zaterdag en een vlakke rit voor sprinters op zondag. “Deze Ronde was een goede voorbereiding, koersen in warm weer, kilometers malen. Ik keer tevreden naar huis en hopelijk scoren we met Ben (Hermans) ook nog goed.”

Ben Hermans tankt nog meer vertrouwen: “De ploeg floot me zelfs terug”

Ploegmaat Ben Hermans mag nog minstens een dagje langer de leiderstrui dragen. De Limburger finishte in het eerste peloton en graaide onderweg zelfs nog wat bonificatieseconden mee. Hij telt nu vijf seconden voorsprong op Rui Costa en 13 op Jakob Fuglsang. “Ik doe hier elke dag meer vertrouwen op.”

“Het was een zware dag voor de ploeg”, geeft Hermans toe, “een lange ontsnapping met negen renners. Dat is veel. We hadden met Küng wel een ploegmaat mee die eventueel zijn kans kon gaan als de kopgroep voorop bleef, maar tegelijkertijd moesten we de wedstrijd ook controleren voor mijn leiderstrui en om de kansen van Greg (Van Avermaet) in de finale gaaf te houden. Dat is gelukt, maar natuurlijk sprinten tegen Kristoff is niet evident en Greg wordt derde.”

Hermans houdt een goed gevoel over aan de voorbije dagen en de rit van vrijdag. “Elke dag groeit mijn vertrouwen”, zegt hij, “ik nam onderweg ook drie seconden in de sprint bergop waar ik sterker was dan de anderen vandaag, dus ik hoop dat ik morgen ook zulke goede benen heb.”

Aru, Fuglsang, Rui Costa en Bardet ziet hij als de voornaamste tegenstanders. “Merhawi Kudus (die op 21 seconden staat) had het vandaag moeilijk op de klim, dus dat stemt me wel tevreden. Dat was ook de reden waarom ik na die sprint bergop bleef gas geven, maar de ploeg floot me terug. Begrijpelijk misschien ook wel, want het was wellicht moeilijk om voorop te blijven op dat vlakke stuk naar de finish (13 km), maar goed, dat is ploegtechniek.”

Morgen zaterdag wacht de koninginnenrit naar Green Mountain. Twee jaar geleden verloor hij er een minuut op winnaar Rafael Valls. “Dat mag je niet vergelijken”, benadrukt hij, “toen had ik enorm veel werk verricht voor Tejay van Garderen (die er tweede werd in die etappe) en heb ik me op twee kilometer van het eind ‘aan kant gezet’, nu mag ik mijn eigen kans gaan, word ik beschermd. Dat is helemaal anders. Ik klim ook goed en ben niet van plan om snel het hoofd te buigen morgen. Kijk, ik ben naar hier gekomen om een klassement te rijden, top tien of zo, maar de Ronde van Oman draaide hier om Greg Van Avermaet, op elkaar inrijden en een ritzege te pakken met hem. Het werd een ritzege voor mij, niet voor Greg. Het is geen must om het klassement te winnen, als ik op het podium sta is het ook al mooi.”

Ga je echt blij zijn met plek twee of drie? “Nu niet meer”, eindigde hij uiteindelijk wel met de glimlach.