GAMEREVIEW. ‘House of Ashes’ is meer een monster- dan een horrorgame

De Britse studio Supermassive Games heeft een paar tientallen subgenres van horrorverhalen geïdentificeerd, die ze allemaal willen aanraken in hun Dark Pictures Anthology, een reeks losstaande videogame-horrordrama’s. In eersteling Man of Medan kreeg je al een spookschipverhaal en opvolger Little Hope bracht hekserijvertellingen uit de Amerikaanse New England-regio in het spel, en met derde aflevering House of Ashes kunnen ze nu ook een monsters-in-grottenverhaal van hun lijstje afstrepen. De hoofdrolspelers – een stel Amerikaanse CIA-agenten en mariniers, en een handvol soldaten van de Iraakse Nationale Garde, ergens in het Irak van 2003 – zijn deze keer geen hulpeloze jongeren of studenten, maar hun zware vuurwapens zijn niettemin geen partij tegen de millennia oude griezels die ze tegenover zich krijgen in die ondergrondse tempel.

Als je gewoon allang blij bent dat er een nieuwe Dark Pictures-game uit is, gewoon voor een avondje of twee pret met één tot vijf spelers die één of meerdere van de vijf personages voor hun rekening nemen, zit je weer goed met House of Ashes. Er liggen kansen genoeg open om domme beslissingen te nemen, of de goeie maar veel te laat, en zo je personage(s) een vroegtijdige dood te doen sterven. Alle vijf de hoofdpersonages zijn militair getraind én zwaarbewapend, wat de machtsverhoudingen ten opzichte van de gedrochten die je belagen lichtjes verandert, maar er zit meer dan genoeg suspense in de game om je op het puntje van je stoel te houden, met zweterige handjes in de controller knijpend.

Alleen is het eventjes wachten op de scary stukken, want het verhaal bouwt zich tergend traag op: pas na een uur of twee spelen beleef je de eerste echte confrontatie met de ondergrondse mismaaksels. Denk bij dat ‘monsters in grotten’-idee waarop House of Ashes steunt ook eerder aan monster-actiefilms als Aliens of Predator dan aan The Descent, een  film uit 2005 met een bende hulpeloze speleologen die in de strijd tegen een stel bloeddorstige creaturen die het grottenstelsel bevolken meteen ook hun eigen innerlijke demonen bevechten. Tot dat laatste komt het nooit in House of Ashes. En in het griezeldepartement kom je ook niet zo veel gruwelen tegen als in de twee voorgaande Dark Pictures-delen. Het is eerder een monster- dan een horrorgame, die een vreemde duik maakt: ergens driekwart in het verhaal kom je ineens wél in een omgeving terecht waar je met een tikkend hart alle artefacten in het decor onderzoekt. Om vervolgens te eindigen in een verrassende laatste akte die... nope, vertel ik lekker niet.

Dark Pictures Anthology: House of Ashes telt een cast van personages die hun onderlinge geschillen aan de kant moeten zetten om samen het hoofd te bieden aan de krieuwelaars uit de tijd van de Mesopotamische beschavingen (of ouder), die blijkbaar de originele bewoners zijn van de ondergrondse tempel waarin ze allemaal zijn beland. Maar de personages zijn niet interessant genoeg, of hebben geen onderlinge relaties die boeiend genoeg zijn, om een diepere laag van horror te raken. 

Dat is overigens een structureel deficit dat we tot nu toe bij alle Dark Pictures-afleveringen hebben opgemerkt. De makers kennen zéér goed de stijlfiguren en clichés van horrorfilms van de afgelopen veertig jaar, maar lijken niet te beseffen dat het genre in de allerrecentste jaren zeer snel en sterk is geëvolueerd: recente genrefilms als Get Out (2017) en Hereditary (2018) kerven veel dieper in de menselijke ziel dan het scenario van House of Ashes - dat op geen enkel moment het niveau van pakweg Familie of Thuis overstijgt - ooit voor elkaar krijgt.