Weg met open keukens en lichtinval: kijk binnen in dit appartement met moody, mannelijke en filmische touch

Een oude, originele parketvloer, wie haalt het tegenwoordig nog in zijn hoofd om daar niét mee uit te pakken? Je verstopt zo’n authentieke feature toch niet onder tapijt? Witte muren, ook zoiets. Dat is de beste manier om het licht binnen te trekken in een woning, zo klinkt het. Dus sauzen we allemaal onze wanden wit. Met alle klinische eenheidsworst van dien.

Nog zo’n wooncliché: de open keuken. Want in een afgesloten kamer staan koken, dat is niet meer van deze tijd. Althans, dat denken we met z’n allen. Dus betrekken we de keuken bij de leefruimte. Zodat we continu op onze vuile vaat zitten te kijken.

Het is dan ook verfrissend als je iemand ontmoet die al die hedendaagse opvattingen in vraag stelt en laat zien dat een interieur ook radicaal anders kan. Enter Derek Van Heurck. Hij kocht een klassiek, chique appartement in art-decostijl in het Palais de La Cambre in Brussel, en ja, daar lag een originele parketvloer. Maar in plaats van die te benadrukken, verving Derek dat parket door dik zwart vast tapijt. Zwart, inderdaad, de kleur die je het minst zou verwachten in een interbellumflat.

En ja: de muren van het appartement waren helwit. Typisch voor die tijd én passend bij de modernistische sfeer van het appartementsgebouw. Maar Derek schilderde de muren diep donkergroen, “om de sfeer te scheppen van een bruin café”. Een gesofisticeerd ingerichte kroeg dan wel, geen marginale bar vol afdankertjes.

Het voordeel van dat moody kleurenpalet is dat het geweldig contrasteert. En daar speelt Derek Van Heurck meesterlijk mee. De matte verf laat het maatwerk in palissander nog meer glimmen. De donkergroene muren doen de helwitte foto van Vincent Fournier en de kleurrijke schilderijen nog meer schitteren. En dat clair-obscursfeertje wordt versterkt door Dereks fetisj voor vintage lampen. Hij heeft modellen staan van Hans-Agne Jakobsson en Paavo Tynell, maar de meeste zijn anonieme vondsten.

De keuken was oorspronkelijk bij de leefruimte is betrokken, maar Derek koos er – uiteraard – voor om hem afgescheiden te houden. Aangezien hij in Brussel toch niet zoveel kookt, had hij ook geen kooklaboratorium nodig met een gigantisch eiland en dito kastenwand. De keuken is opgevat als een bar, met een vloer in breche-marmer dat aan salami doet denken. En met een toog in gevlamd palissander, waar hij met vrienden kan tooghangen en eten.

In de leefruimte zou je normaal een aparte eettafel en een zithoek met salontafel verwachten, maar dus niet bij Derek. “Ik wou geen grote eethoek”, zegt hij. “Ik hou niet van stijve diners, waarbij je de hele avond aan tafel zit.’ Dus vulde hij de kamer met Camaleonda-zetels van Mario Bellini voor B&B Italia, gevonden bij kunstgalerij Morentz in het Nederlandse Waalwijk. Hij kocht een set in witte piquéstof én een in zwart leder. Die modules verspreidde hij over de ruimte. Soms frontaal, soms rug aan rug, maar niet steriel opgesteld rond een salontafel.

De setting doet op die manier meer denken aan een sexy loungeclub uit een Bondfilm dan aan een living in een interbellumflat. Het decor past alleszins perfect bij Dereks leven als hedendaagse nomade. “Als we hier met vrienden een feestje houden, dan kiest iedereen zijn plekje in een van de zetels. In zulke sofa’s heb je nu eenmaal heel andere gesprekken dan in een traditionele zithoek met een salontafel in het midden.”