De afgelopen weken in Takoradi hebben al heel wat teweeg gebracht. Tijdens de 24-urenshift die de studenten gedraaid hebben in het lokale ziekenhuis, heeft het bezoek aan het mortuarium de grootste indruk nagelaten. De lijken worden naast elkaar op de grond gelegd en zijn niet bedekt met een laken. De lichaamssappen lopen over de vloer. De lijken die niet opgeëist worden door familie, worden achteraan in de ruimte opeengestapeld. Wanneer de stapel groot genoeg is, wordt ze verbrand. Sommige lijken liggen er al zes maanden. “De geur was niet te harden”, zegt Kaat. “Het waren taferelen die je in België niet tegenkomt.” De buitenlandse stage heeft dan ook voor een echte cultuurshock gezorgd. "Patiënten liggen hier in één grote zaal met weinig privacy”, zegt Johan. “Als een patiënt honger heeft, zal een andere patiënt naar de familie bellen om te laten weten dat ze iets te eten moeten brengen.”

Vijf weken lang versterken de studenten van het Provinciaal Instituut voor Verpleegkunde (PIVH) in Hasselt het team van artsen en verpleegkundigen in het Effia Nkwanta Regional Hospital. Oorspronkelijk gingen ze elk naar een ander land. Zo zouden Kaat Hermans (21), Nina Roggen (21) en Jolien Vansteenkiste (21) samen naar Vietnam reizen. Johan Wiertz (26) had een stage in Zambia gepland en Nikita Persoons (35) in Cambodja. Gertie Willems (40) ging zich wagen aan de bergen in Nepal. “Omdat corona nog steeds de wereld overheerst, was het voor ons niet mogelijk om te reizen naar de door ons gekozen bestemmingen”, zegt Nikita. “Maar de medewerkers van Work the World hebben alles op alles gezet om ons toch een unieke stage-ervaring te laten beleven. Zij hebben ons Ghana toegewezen.”

 Lokaal dialect

Work the World is een organisatie die medische stages en vrijwilligerswerk in Afrika, Latijns-Amerika en Azië organiseert. Samen met de studenten regelen zij hun stage tot in de puntjes. “De samenwerking met Work the World verloopt zeer goed en zij leveren kwaliteitsvolle stages”, zegt Inge Cleeren, directeur van het PIVH. De zes Limburgse studenten verblijven in het Work the World-huis in Ghana. “De organisatie is geweldig, de verantwoordelijken in het huisje staan altijd klaar voor ons”, aldus Jolien.

“Het leuke aan dit huis is ook dat we er met veel studenten van verschillende landen zitten”, zegt Kaat. “We hebben allemaal een andere afkomst en cultuur, maar delen dezelfde passie: mensen verzorgen.” Ook met de lokale bevolking hebben ze veel contact. “De contacten met de plaatselijke bevolking zijn zeer leuk. Zeker wanneer je een paar woordjes Fante, het lokale dialect, probeert te spreken”, zegt Gertie.

“Sterkere immuniteit”

Op medisch vlak hebben de studenten al heel wat gezien. Het lokale ziekenhuis heeft weinig middelen, waardoor ze creatief moeten omgaan met wat ze wel ter beschikking hebben. Zo vertellen de studenten dat om een infuus te plaatsen of bloed te trekken, er een stuk uit een infuusleiding geknipt wordt om te gebruiken als knelband. Gebruikte naalden worden in de matras gestoken totdat ze klaar zijn met de patiënt door een gebrek aan draagbare naaldcontainers. “Hun immuniteit lijkt wel sterker te zijn dan die van ons”, zegt Kaat. “Ik heb al veel steriliteitsfouten gezien, maar nog geen enkele infectie.”

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. In hun vrije tijd trekken de studenten eropuit met hun huisgenoten. De afgelopen weken hebben ze al verschillende lokale marktjes bezocht en het land verder verkend. Een van de uitstappen was naar het lokale schooltje waar ze de kindjes geleerd hebben hoe ze hun handen moeten wassen en waar ze samen spelletjes hebben gespeeld. “Waar wij in België uitblinken in de medische sector, blinken ze in Ghana uit in hun menselijkheid en hulpvaardigheid”, zegt Nikita. “Ze zijn bereid om ons veel bij te leren, maar ook om van ons te leren”, voegt Nikita eraan toe.

Toeteren

De Limburgse studenten kijken uit naar hun laatste stageweken. “Wat ik nog moet verwachten van de komende weken weet ik niet, maar ik laat alles op me afkomen en neem elke kans die ik krijg met beide handen”, zegt Johan. Gertie vult hem aan: “Het is een heel bijzondere ervaring die me altijd zal bijblijven en waar ik zeer dankbaar voor ben.” “Wist je dat ze hier trouwens maar één verkeersregel hebben?” sluit Kaat al lachend af. “Toeteren, toeteren en nog eens toeteren.”