Waargebeurd farmadrama ‘Red Sandra’ ontroert (en irriteert) ★★★☆☆

Op een imposante krijtrots staan twee mensen verstild in de afgrond te turen. Het is een ongewoon poëtisch begin voor een Jan Verheyen-film. Red Sandra is dat dan ook maar voor 50 procent: hij regisseerde samen met zijn vrouw Lien Willaert, en dat levert een merkbaar andere sfeer op.

Willaert, die ook het scenario schreef, vertelt het verhaal van de familie Massart. In 2008 werd bij de toen zes jaar oude Sandra de stofwisselingsziekte MLD vastgesteld. Het meisje had nog één jaar te leven, schatten de dokters. Ouders Olga en William deden wat iedere ouder zou doen: vechten. Tegen de farmareus met het onbetaalbare medicijn, tegen de politiek die hen in de steek liet, tegen de publieke opinie, en soms ook tegen beter weten in.

Het is een verhaal waarmee je haast geen slechte film kán maken – al zat er zeker een betere in dan Red Sandra. In de eerste helft zit het tempo niet goed, en gaat Sandra (moedig vertolkt door Rosalie Charles) soms zo snel achteruit dat je als kijker gevoelsmatig niet kan bijbenen. In de meest dramatische scènes duwen de makers ons dan weer te veel met onze neus in de emoties.

Geanimeerde intermezzo’s

Toch weet Red Sandra te ontroeren. De geanimeerde intermezzo’s geven Sandra – die steeds meer wegdeemstert – toch een voelbare aanwezigheid in de film. Ook de momenten waarop William zijn dochter op de meest creatieve manieren wat positiviteit meegeeft, zijn ontwapenend.

Bovendien vinden de makers onverwachte nuances in het verhaal. Red Sandra toont de prijs die het gezin betaalt voor Williams doorzettingsvermogen, en durft bij monde van klassedame Viviane De Muynck de pijnlijke vraag te stellen: tot op welk punt is Sandra er zelf bij gebaat om in leven te blijven?

Red Sandra is een wisselvallige film met het hart op de juiste plaats, die doet wat hij moet doen: een groot publiek raken met een vraagstuk dat – zo bewees baby Pia – brandend actueel is.

‘Red Sandra’, vanaf 27/10 in de bioscoop.