Siegfried de bekeerling - Van Dievel Consulting

"Kameraad Lowie, ge moet mij helpen!" De stem van mijn voormalige hiërarchische meerdere klonk gejaagd en zelfs wat angstig, alsof een roedel wolven hem op de hielen zat. "Kom gerust langs, vriend Siegfried," poogde ik hem wat te kalmeren, "voor u maak ik altijd tijd, dat weet ge, maar ge kent toch het tarief van VDC?" "Tarief?" Ik hoorde de Kamervoorzitter een kikvors inslikken. "Is het goed als ik iedere maand een kleinigheid afbetaal, kameraad Lowie? Ik zit wat krap bij kas sinds ge weet wel..."

"Vrienden," sprak ik de inderhaast bijeengeroepen staf van Van Dievel Consulting toe, "de geloofwaardigheid van de democratie staat op het spel. Als de heer Bracke de bevolking al niet van zijn onschuld kan overtuigen, is het hek van de dam. Er wacht VDC een zware taak waar we weinig op gaan verdienen, tenzij ge in termen van eeuwige dankbaarheid en street credibility denkt."

"Waarom legt ge zoveel eieren onder die hypocriet," vroeg Dinska Bronska zich luidop en vlakaf af.
"Diene joker krijgt toch geen voorkeursbehandeling zeker?!" sloot Brabançonne zich bij onze trainee aan.
"Natuurlijk niet," jokte ik, 'voor mij en dus voor VDC zijn alle cumulards gelijk voor de wet."
"Tiens," merkte Dinska giftig op, "toen Tom Balthazar hier kwam aankloppen hadt gij geen tijd om hem te ontvangen."
"En al die andere kleine bestuurders van kleine intercommunales hebt ge ook laten stikken," voegde Brab er aan toe, al te opstandig naar mijn zin.
"Dat is niet waar!" protesteerde ik.

Maar het was natuurlijk wel waar. Veel had ik niet gedaan om de slachtoffers van de huidige heksenjacht bij te staan. Toen de arme Geert Versnick van Open VLD en de hardwerkende Koen Kennis van de N-VA naar mij waren gekomen om hun malse mandaten neer te leggen, had ik volstaan met het neerpoten van een grote kartonnen doos aan de poort van onze modeste villa, dragende het opschrift: "Laat hier uw ongewenste cumuls achter. Discretie verzekerd!"

Een schot in de roos, al zeg ik het zelf. Iedere avond moesten wij de doos ledigen, de inhoud inventariseren en vervolgens overleggen wie wij blij zouden kunnen maken met een lucratieve schnabbel of een welgekomen cumul. Zodat onze facteur nu zetelt in de raad van bestuur van Eandis en onze brouwer adviezen verleent aan Fluxys. Onze kuisvrouw slaat tegenwoordig Yves Leterme joviaal op de frêle schouders in de adviesraad van Telenet.

En enige vaste klanten van het Kalmthoutse OCMW annex tooghangers van het parochiale café Centrum brengen nu vrijwel dagelijks een bezoek aan de kantoren van Publipart, waarop zij geacht worden in naam van de gemeenschap streng toe te zien en waar zij vooral te spreken zijn over de catering.

"Ge hebt toch geen verborgen mandaten meer, hé meneer Bracke?" peilde Brabançonne toen de Kamervoorzitter met afhangende schouders had aangebeld en was binnengelaten.
"Nee nee," verzekerde mijn vriend en voormalige hiërarchische meerdere, "niks in de zakken, niks in de mouwen."

"Armen omhoog en benen gespreid alstublieft," zei Dinska Bronska op de toon van een geroutineerde veiligheidsagent op de luchthaven van Zaventem, "ik ga nu over tot een kleine fouille."
Siegfried maakte zelfs geen flauwe grapjes toen de handen van Dinska zoekend over zijn maatpak gingen en daarbij geen enkel lichaamsdeel oversloegen.
"En wat is dat hier dan?!"
Iets te triomfantelijk naar mijn zin diepte Dinska uit de rechterbinnenzak van de Kamervoorzitter niet minder dan zeven mandaten te voorschijn:

-adviseur objectiviteit bij VTM Nieuws (bezoldigd);
-bestuurder bij de vzw Vrienden van Noord-Korea (bezoldigd, zij het onder een schuilnaam);
-beheerder van de leerstoel Siegfried Bracke aan de KUL (onbezoldigd);
-bestuurder van de vzw De vrienden van Siegfried Bracke (bezoldigd);
-adviseur van de afgescheurde eenmansfractie van de Loge van het Groot Oosten, strekking Bracke (onbezoldigd);
-bestuurder bij het toneelgezelschap "De Bocht van Bracke" (onbezoldigd);
-bestuurder bij de denktank "Voortschrijdend Inzicht" (bezoldigd).

"En dan zal ik nu overgaan tot een wat intiemer onderzoek," sprak Dinska op iets te vergenoegde toon, naar mijn aanvoelen althans, wijl ze rubber handschoenen aantrok en de tube glijmiddel open schroefde.

Maar zover liet ik het niet komen, ook al was ik diep teleurgesteld in het gebrek aan openheid van mijn vriend en voormalige hiërarchische meerdere.
"Siegfried," zei ik, "kunt ge mij garanderen dat er geen lijken meer uit de kast zullen vallen?"
De aangesprokene schudde beschaamd het hoofd.
"Nee, Lowie," klonk het amper hoorbaar.
"Ge beseft toch dat ge in de ogen van uw geliefde partij een ongeleid projectiel zijt geworden?"
"Ja, Lowie."
"Dat ge een fin de carrière als burgemeester van Gent kunt vergeten?"
Er rolde een waterlander over het nobele en gegroefde gezicht van de Kamervoorzitter.
"Dat ge van de ene op de andere dag Eerste Burger van het Land àf kunt zijn?"
Er verscheen paniek en verbijstering in de ogen van Bracke.
"Dat ge uit de gratie van de Grote Leider zijt gevallen?"
'Boehoehoe!' weende onze bezoeker nu tranen met tuiten.
Brabançonne kuchte een krop in zijn dobermannenkeel weg, Dinska zocht naar haar zakdoek. Zijt ge niet te hard, patron? zag ik hen denken bij het aanschouwen van zoveel verdriet.

"Wilt ge de N-VA nog dienen, vriend Siegfried?" vroeg ik hem op de man af.
"Alles voor de partij", Lowie, "ik ben een trouwe soldaat, de trouwste die de N-VA ooit heeft gekend."
"Dan raad ik u aan om gelijk de maoïsten onder Mao aan strenge zelfkritiek te doen."
"Zeg mij hoe, Lowie, ik zal mij door het stof wentelen tot mijn kostuum naar de vaantjes is."
"Ge moet publiekelijk verklaren dat gij u in 2010, na een goddelijke ingeving, tot het Vlaams-nationalisme bekeerd hebt, maar dat ge uw socialistische genen nooit helemaal hebt kunnen verloochenen, hoe hard ge ook geprobeerd hebt om die rode impulsen te onderdrukken. Met andere woorden: dat de graaicultuur in u gebakken zit, dat het sterker is dan uzelf, en dat ge dus een afschrikwekkend voorbeeld zijt voor al wie nog maar zou overwegen om voor de SP.A te stemmen."

"Maar Lowie, dan ben ik politiek dood, dan kan ik nooit meer onder mijn mensen komen!"

"Dat is de prijs, vriend Siegfried, dat is de prijs."
Ik sloeg hem bemoedigend op de schouders.
"Denk er nog eens over na, maar niet te lang. Een minuut of drie."

Wijl de Kamervoorzitter, ondersteund door Dinska en Brab, naar zijn wachtende dienstvoertuig wankelde, belde ik Bart De Wever.
"Het is volbracht, heer De Wever," sprak ik kort, "u bent van target verlost."
"Goed werk Van Dievel, stuurt ge uw factuur naar een van de cumuls van Koen Kennis, nu het nog kan?"