In Franstalig België wordt Chez Nous gelanceerd als nieuwe poging om extreemrechtse partij van de grond te krijgen

Het had wat voeten in de aarde, maar in Franstalig België heeft men een nieuwe “identitaire” partij, zeg maar gewoon extreemrechts. De nieuwe partij heeft ‘Chez Nous’ en wordt geleid door voorzitter Jérôme Munier en Gregory Vanden Bruel, beiden in het verleden actief bij de Parti Populaire van Mischaël Modrikamen.

  • Dat het om een partij gaat uit de vijver van Vlaams Belang, het Rassemblement National (RN) in Frankrijk, of de PVV in Nederland, leidt geen twijfel: bij de voorstelling waren Tom Van Grieken, de baas van het Belang, maar ook Jordan Bardella, een Europees Parlementslid en vicepresident van dat RN, de partij van Marine Le Pen, aanwezig.
  • Opvallend dus dat Vlaams Belang er was, maar de partij wil dan ook de transfers van noord naar zuid stilleggen: minstens een vergaande vorm van confederalisme dus. Al ligt de focus helemaal daar niet op. Die draait om “het respecteren van onze tradities, identiteit en waarden en uiteraard, een klassieker, de strijd tegen “massa-immigratie en islamisering die ons land transformeren”. “Chez nous” is overigens een veelgebruikte strijdkreet op congressen van het RN, een beetje zoals ‘eigen volk eerst’ bij Vlaams Belang.
  • In de Franstalige pers is geen letter te lezen over de oprichting van de partij: daar geldt nog altijd een cordon médiatiqueExtreemrechts komt er dus niet aan bod in de media. Dat is één mogelijke oorzaak van het uitblijven van een behoorlijke tegenhanger voor Vlaams Belang of Rassemblement National in Franstalig België.
  • Bovendien is de sfeer er bijzonder combattief tegen extreemrechts. Zo verbood de burgemeester van Herstal, Jean-Louis Lefèbre (PS) zonder pardon de persconferentie van Chez Nous, toen bleek dat die op zijn grondgebied zou doorgaan. De nieuwe beweging probeerde nog bij de Raad van State het verbod aan te vechten, maar tevergeefs. Chez Nous moest meteen uitwijken naar een kleine gemeente in Henegouwen.
  • Maar er is meer aan de hand. Telkens herhaalde in Franstalig België zich hetzelfde scenario: extreemrechts raakte als partij steeds, in welke partijvorm ook, in de knoei met zichzelf. Incompetente, soms zelfs ronduit corrupte leiders, zetten de toon. Systematisch waren er conflicten aan de top.
  • Zo verzandde het project van Alain Destexhe, die wegtrok uit de MR. En volksmenner en topadvocaat Modrikamen probeerde het met zijn Parti Populair, maar daar raakten telkens de verkeerde mensen in de Kamer, met onder meer Laurent Louis, die uit de partij werd gezet, en de compleet passieve Aldo Carcaci.
  • Zo zit extreemrechts in Franstalig België altijd op of over het randje van de folklore. De fameuze lijst-Destexhe eindigde bijvoorbeeld onder het voorzitterschap van de flamboyante en zelfverklaarde terrorisme-expert Claude Moniquet, een oud-journalist met veel theorieën en straffe uitspraken, maar geen enkel operationeel talent om een politieke partij te leiden, behalve dan de dieperik in.
Meer