COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Ochtendboost? Het enige waar ik een ‘boost’ van krijg is het shotje tequila op vrijdagavond”

Ik ga ervan uit dat je rond je 33ste ongeveer de persoon bent geworden die je zal zijn voor de rest van je leven. Op sommige vlakken is dat prima. Zo heb ik bijvoorbeeld vrede genomen met het feit dat ik huil als films een goed einde hebben, dat ik frustrerend traag lees en dat ik er nooit zal in slagen m’n eigen advies op te volgen. Maar er is iets waar ik bij anderen vreselijk jaloers op ben. En dat heeft niets te maken met emotionele volwassenheid, of met jaloersmakende interieurs of relaties ... het heeft te maken met iets heel basics: opstaan.

Gigantisch veel artikels worden er geschreven over een ‘morning routine’, yogi’s en meditatiemensen maken filmpjes over ochtendoefeningen en manieren om ‘met kracht’ aan je dag te beginnen. Ik zie tig recepten voor smoothies en bowls met powershit om fit en vrolijk op het werk te verschijnen, of hoe een bakje zaden van 8 euro bij de Albert Heijn bij je fruitbowl lappen je wel het zelfvertrouwen zal geven om te spreken op die meeting om 8.30 uur. 

Om nog maar te zwijgen over smeersels en gels die je ’s ochtends op je gezicht kan smeren en masseren om je vacht een ‘boost’ te geven. Ik weet niet wat een boost is in deze context, het enige waar ik een ‘boost’ van krijg is een shotje tequila op vrijdagavond dat de awkwardness wat wegneemt. Ik noem dit alles graag: ‘de ochtendindustrie’.

Volgens mij verdienen mensen veel geld aan jou wijsmaken dat dit allemaal essentieel is om te functioneren gedurende de rest van je dag, die blijkbaar 170 uren duurt, volgens de ochtendindustrie. Alles wat hierboven beschreven staat heeft daarnaast één sterke voorwaarde waar niemand echt bij stilstaat: WAKKER ZIJN, verdomme! Daar wringt het schoentje bij mij. 

Ik hoor van meerdere mensen dat ze hun wekker, net als ik, rond zevenen zetten. En van die meerdere mensen hoor ik dan weleens dat ze ‘echt wel uitgerust’ zijn, of dat ze ‘hun wekker zelfs niet nodig hebben’ of zelfs ‘voor hun wekker wakker worden’. Als kanttekening vertel ik graag dat dit eveneens om kinderloze mensen gaat, tegen mensen met kinderen praat ik uit respect niet over slaap en ochtend.

Mijn ochtendroutine is al sinds ik door m’n moeder op een ongoddelijk uur uit bed gepierd werd als kind hetzelfde: paniek. Het ligt niet aan de matras, het ligt misschien aan het feit dat ik pas op een single digit uur in slaap kán vallen, maar het ligt ook niet aan het gebrek aan chiazaden. Gezien ik al 33 jaar probeer, of toch tenminste ongeveer 25 jaar, om gewoon op te staan zonder te denken: “Dit is de hel! Geef me nog een uur! Ik doe alles voor één uur! Waarom is het niet zaterdag? Dit is een marteling! Hoe geschift is het dat ik móét opstaan, ik ben volwassen en toerekeningsvatbaar!” Het gaat me nooit lukken. En ik blijf jaloers, op mensen die geloven in de ochtendindustrie.

COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Tegenwoordig bestaat er zelfs een forum ‘Am I the asshole?’”

COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Eens de 30 voorbij, vallen de weekendplannen in twee categorieën”

COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Ik post een citaatje op Instagram, zodat mijn crush weet dat ik gevat ben”