De zesde en laatste etappe van de Ronde van Oman was amper 130 kilometer lang, maar door de harde wind werd het toch nog een nerveuze dag voor leider Ben Hermans. Die startte daags na zijn ritzege bovenop Green Mountain met een voorsprong van 22 seconden in het klassement, maar de vrees voor waaiers en een valpartij bij het aansnijden van de heuvels halfweg de etappe maakten er voor Hermans geen gemakkelijk dagje van.

Terwijl Hermans zijn rode leiderstrui probeerde te verdedigen, kleurden enkele Belgen ook de strijd voor de dagzege. Iljo Keisse (Quick Step) en Aimé De Gendt (Sport Vlaanderen-Baloise) roerden de aanvalstrom. Aanvankelijk met de Fransman Benjamin Giraud, maar die kon de twee Belgen niet volgen en dus moesten ze met z’n tweetjes verder. Achterin hielden de troepen van BMC en vooral Katusha-Alpecin de kloof klein. Keisse probeerde in de finale nog op z’n eentje het peloton af te houden, maar ook hij was er in de laatste tien kilometer aan voor de moeite.

Aanval Van Avermaet

In de slotkilometers kwam er nog een late aanval van Greg Van Avermaet (BMC) en Romain Bardet (Ag2r), maar ook zij konden de Katusha-trein niet ontlopen. Zij rolden de rode loper voor Alexander Kristoff perfect uit. Na spurtwinst in de eerste en de vierde etappe veroverde de Noor zo ook de vijfde rit én eindwinst in het puntenklassement. De Roemeen Eduard Grosu (Nippo-Vini Fantini) en de Italiaan Sacha Modolo (UAE Abu Dhabi) waren de nummers 2 en 3 in de daguitslag. De Belg Bert Van Lerberghe (Sport Vlaanderen-Baloise) werd vierde, Tom Boonen spurtte zoals hij vooraf had aangekondigd niet mee.

Hermans slaagde met glans in zijn opdracht de eindzege niet meer uit handen te geven. De 30-jarige Limburger schrijft zo voor het eerst in negen jaar de eindwinst in een rittenkoers op zijn palmares. Na winst in de ploegentijdrit in de Ronde van Valencia en de dubbele etappezege in Oman al de vierde overwinning van Hermans dit prille seizoen, en dat zijn er evenveel als Kristoff. De Portugees Rui Costa (UAE Abu Dhabi) en de Italiaan Fabio Aru (Astana) sloten het klassement in Oman als tweede en derde af.

Hermans: “Dit had ik niet verwacht”

Vlak voor de etappe was Hermans nog een beetje zenuwachtig. “Er is toch wel veel wind vandaag”, zei hij, “er kan altijd iets gebeuren, ook al heb ik een mooie voorsprong. Het is nog al voorgevallen dat ik met een bonus de slotrit aanvang (Arctic Race of Norway waar hij materiaalpech kende en het uit handen gaf, red), maar dat het dan toch nog fout loopt.”

In de rit zelf werd een vroege vlucht op poten gezet, controleerde BMC, maar toch was het even schrikken toen Hermans zelf ten val kwam. “Het was een heel nerveuze etappe, iemand viel voor mij en ik smakte ook tegen de grond. Gelukkig zonder erg”, zei hij, “stel je voor dat ik iets gebroken had. Nu liep het goed af, bracht de ploeg me terug en pak ik de eindzege. Ik ben echt trots op deze overwinning. De ploeg heeft echt heel goed gewerkt, stond achter mij en ik wil hen daar uitgebreid voor bedanken. Ik ben zelf ook iemand die vaak werkt voor een ander, dan is het leuk om even een dankwoordje te krijgen, ik hecht daar belang aan om dat nu ook te doen voor anderen.”

Een eindzege voor Rui Costa (22 seconden) en Fabio Aru (35 seconden), dat kan tellen, maar toch gaat Hermans niet zweven. “Ik ben nog altijd geen Richie Porte, Van Garderen of Van Avermaet. Ik zal wel mijn kansen krijgen in de ploeg, zoals ik die nu heb gehad, en wil me blijven tonen. Zo’n zege geeft vertrouwen. Ik ga ook niet opeens Tirreno-Adriatico of Parijs-Nice winnen. Dat is te hoog gegrepen, ik moet meer mikken op die andere koersen en deze eindzege helpt zeker om mijn status in de ploeg kracht bij te zetten.”

“Ik kwam naar hier om een top tien plaats te bemachtigen”, zei hij, “nu ben ik eindwinnaar. Dit had ik zelf niet verwacht. Dit is toch een koers buiten categorie, er waren hier veel grote kanonnen van de partij die focussen op grote koersen zoals Bardet en ik klop hen hier. Dit doet echt wel deugd. Ik plaatste dit gisteren op gelijke hoogte met de Brabantse Pijl, maar nu ik er een nachtje over kunnen slapen heb en besef dat ik twee ritten win en het eindklassement schat ik dit toch hoger in.”

Drie op drie voor Kristoff

Drie kansen, drie ritzeges voor Alexander Kristoff. Dat is scoren aan 100 procent. "Het gevoel is goed", aldus de Noor na afloop, "maar ik herhaal, ik ben geen favoriet voor de Omloop Het Nieuwsblad. Ik heb altijd weer wat tijd nodig om me aan te passen aan die koersen." Kristoff sprintte overtuigend naar de zege. "Al leek het misschien gemakkelijker te gaan dat het geval was", zei hij, "op 150 meter van het eind bezette ik de tweede positie, maar er was echt een felle tegenwind. Die laatste 150 meter voelden echt aan als het dubbele. Ik ben echt heel blij met deze zege."

Drie overwinningen, maar toch noemt hij zich geen favoriet voor het openingsweekend. "Ik ben nooit goed in dat weekend", herhaalde hij, "we hebben andere goede renners in de ploeg zoals Tony Martin en Baptiste Planckaert. Dit was een ideale voorbereiding voor mij richting mijn latere doelen: goed getraind, veel kilometers omhoog en dat heb ik wel nodig in deze periode. Ik moest echt nog een paar keer diep kunnen gaan en dat is me hier gelukt. Ik voel ook dat ik een sterke ploeg rond mij heb en dat geeft vertrouwen voor wat nog komen moet."

Vierde plaats voor Van Lerberghe

Bert Van Lerberghe (Sport Vlaanderen-Baloise) sprintte in de slotrit naar een vierde plaats. "Het was een hectische sprint", zegt hij, "zelf moest ik van iets te ver mijn sprint aanzetten, maar goed, die vierde plaats is wel plezant. Sprinten met wind op kop is altijd moeilijk, de treintjes ontspoorden, er kwamen van alle kanten renners overgewalst. Zelf reed ik een goeie spurt, maar moest ik van iets te diep in het peloton komen en mijn sprint van redelijk ver beginnen aanzetten. Ik kon nog zo'n 40 renners remonteren, maar als ik die sprint later kan rijden, doe ik mee voor het podium."

Van Lerberghe had ook woorden van lof voor zijn team. "De ploeg was echt super, hield me de hele tijd goed vooraan en ik heb geen trap te veel moeten geven en nooit in de wind moeten rijden. Zo'n vierde stek geeft vertrouwen voor het vervolg. In de eerste rit had ik ook al een redelijk goed gevoel, maar door die val van Tom Boonen moest ik zelf in de remmen en dacht ik dat ik zelf tegen de grond zou gaan. Gelukkig gebeurde dat niet, maar ik verloor wel de voeling met het peloton en werd slechts dertiende."

Van Lerberghe rijdt het openingsweekend. "In de Omloop probeer ik zo lang mogelijk mee te gaan, daarna zien we wel. In Kuurne kan ik rekenen op mijn spurt", eindigde hij. Sport Vlaanderen keert ook nog huiswaarts met de trui van meest aanvalslustige renner die rond de schouders hangt van Aimé De Gendt.