ABBA - ‘Voyage’: trouw aan de wetten van de perfecte popsong ★★★★☆
ABBA’s nieuwe plaat Voyage verschijnt zo’n veertig jaar na de split, maar pikt de draad naadloos op waar het viertal die ooit liet liggen.
“We hebben de vijand ontmoet. En die heet ABBA.” In de jaren zeventig liepen recensenten niet bepaald hoog op met de Zweedse popgroep. Kan muziek per definitie verdacht gemaakt worden omdat ze schaamteloos catchy klinkt? Die gedachte kunnen we intussen afserveren als groteske kritiek. Zeker omdat ABBA onsterfelijkheid verbond aan het leeuwendeel van hun oeuvre. Opmerkelijk genoeg lijkt dat op het eerste gehoor niet anders met hun nieuwste plaat Voyage.
Lees ook
Stef Selfslagh, al fan van ABBA voor hij het woord hitparade kon uitspreken, kijkt al weken uit naar de lancering van Voyage. Lees hier waarom ABBA voor hem zo onweerstaanbaar blijft.
Björn van ABBA over de comeback, de aanstaande optredens als ‘Abbatars’ en de kritiek dat geld de belangrijkste drijfveer is. ‘Het is zó oneerlijk om dit te zeggen.’
Melancholie in mineur, orkestratie in majeur. Dat vat deze hypermaximalistische plaat zowat samen. Zo schiet ‘Don’t Shut Me Down’ uit de startblokken als een outtake van de musical Les Misérables, waarna een discobol opstandig begint te glinsteren. Een beschonken Ierse jig sluimert dan weer door ‘When You Danced With Me’, terwijl de kerstesprit onbeschroomd opleeft in ‘Little Things’. Een kinderkoor met engelenhaar maakt zijn opwachting, en de geur van maretak en kerststronk kringelt op. Paul McCartney had het nauwelijks kleffer kunnen bedenken, maar ook hij kwam vaak weg met een overdaad aan schmalz. De reden daarvoor? Onverwoestbare pophooks vermogen véél.
Wat ook meespeelt, zijn de hartsbedroefde harmonieën van Agnetha Fältskog en Anni-Frid Lyngstad. Die klinken alweer zo teder en delicaat, dat ze het gewicht dragen van de zoetsappigste ballads, folkloristische uitstapjes of hevigst glimmende discoknallers. De stemmen klinken wel wat ouder, maar de geest van de jaren zeventig blijft onvermoeibaar in leven. Zo knipoogt de boogiewoogie-intro van ‘Just a Notion’ schalks naar de stijl van hun album Voulez-Vous (1979). En zelfs wanneer een melodramatische Vangelis of Enya om de hoek gluurt, zoals in de statige afsluiter ‘Ode to Freedom’, blijft de groep trouw aan de wetten van de perfecte popsong.
Wie in het verleden altijd immuun was voor de charmes van ABBA, zal zijn hart ook nu niet verpanden aan hen. Maar goed: wie weigert te smelten, heeft vast ook geen warm bloed door de aderen stromen. Als ABBA echt de vijand is, laten wij ons alvast graag overmeesteren en knechten.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
