Madrid, wereldstad met beroerde superheld: el Spiderman Gordo, de Dikke Spiderman

Er zijn van die mensen die een stad tot díé stad maken, en niet zomaar een andere, hoeveel nutellawinkels er ook staan. In Madrid is Spiderman zo iemand. Ik heb het niet over de spinnenwebschietende superheld uit Marvel-films, maar over zijn lokale hulpje, een die zichtbaar meer van het leven geniet. Madrilenen kennen hem daarom als el Spiderman Gordo: de Dikke Spiderman.

Dikke Spiderman is een straatartiest die veertien jaar geleden voor het eerst voet zette op het statige Plaza Mayor en daar uitgroeide tot een cultfiguur. Het is onmogelijk je lach in te houden bij het zien van zijn in lycra geperste figuur, zeker tussen de andere gekostumeerde artiesten, die vaak sierlijk zijn uitgedost om toeristen te imponeren. In Madrid is hij wereldberoemd. Er verschenen krantenartikelen, videoreportages en een documentaire. In 2017 bereikte Dikke Spiderman een onwaarschijnlijk hoogtepunt: op zijn eigen Plaza Mayor mocht hij een TED-talk houden. Daarin verklaarde hij - in zijn pak - zijn liefde aan het plein. Hij kreeg een staande ovatie.

Zelf viel ik voor Dikke Spiderman toen ik in Madrid studeerde, zes jaar geleden. Toch in de buurt maakte ik vaak een omweg langs het plein om een glimp van hem op te vangen. Dikke Spiderman, het moet gezegd, is een beroerde superheld. Tijdens werkuren steekt hij gerust een peukje op. Boeven vangt hij niet, wel gewillige toeristen, die hij voor de foto in hun kraag grijpt. Juist zijn gebreken maakten hem onweerstaanbaar voor de Madrilenen, die, als inwoners van een wereldstad zonder Eiffeltoren, Big Ben of Colosseum, weten dat je ook zonder superkracht kunt stralen.

Toen ik in maart dit jaar terugkeerde in Madrid, nu als correspondent, was Dikke Spiderman verdwenen. Ze hadden hem al een jaar niet gezien, vertelden de obers van de restaurants rond Plaza Mayor. Een van hen verzekerde me: ‘Hij is vertrokken naar Lissabon. Het is een Portugees.’ Op zijn Instagramaccount zag ik hem poseren in een bekende winkelstraat van Lissabon. Dat hij was afgeknapt op zijn Plaza Mayor, leek me onwaarschijnlijk. Maar wat was er dan gebeurd?

Er zat maar één ding op: het hem zelf vragen. Dat deed ik in september, toen ik toch voor andere verhalen in Lissabon moest zijn. Daar stond hij, vlak bij de triomfboog die leidt naar het Praça do Comércio. Geen verkeerde plek, maar het klopte niet. Dat voelde hij zelf ook, dacht ik toen ik hem van een afstandje bekeek. Hij was dezelfde, maar toch anders, minder uitbundig.

We spraken een kwartier lang. Corona had er zwaar ingehakt bij hem en de andere straatartiesten, vertelde hij met een dik Portugees accent. Toen de zwaarste beperkingen waren opgeheven, had hij geprobeerd opnieuw op te treden op Plaza Mayor, maar daar staken handhavers een stokje voor. Hij besloot naar familie in Lissabon te gaan. Hij miste Madrid vreselijk: hij had zo veel heimwee dat hij regelmatig webcams van zijn oude plein bekeek. Om te zien of er alweer straatartiesten rondliepen.

We namen afscheid nadat hij me bij mijn kraag had gegrepen voor de traditionele foto. Inmiddels wordt Plaza Mayor weer bevolkt door straatartiesten, maar de belangrijkste ontbreekt. Dikke Spiderman overweegt sterk om terug te keren, appte hij me deze week (we appen nu). Madrid kan alleen maar hopen.