COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Ik heb mezelf na de tandarts dan maar getrakteerd op een glas cava. Dat kon ik als kind niet”
Beloningen? Daar houden we allemaal van. Als kind liggen ze voor het rapen, maar als volwassene moet je helaas op jezelf rekenen voor een schouderklopje. En het is niet dat het leven er makkelijker op wordt, dat weet de 33-jarige Hanne maar al te goed. “Bij de laatste afspraak van de dag had ik het gehad. Er was naar mijn mening iets té veel in en uit m’n lijf gegaan: na cellen, zweet en tranen was ook m’n erfelijke tandsteen aan de beurt.”
Als kind word je, vaak terecht, beloond als je flink bent geweest. Als je zonder black-outs je nieuwjaarsbrief hebt voorgelezen, als je hard hebt gewerkt op school, als je maar een klein beetje huilde toen je een spuitje kreeg ...
Als volwassene moet je vaak op jezelf rekenen voor dit soort aanmoediging. Je weet dat je sterk bent geweest tijdens een liefdesbreuk en beloont jezelf met een reisje, een glas cava of iets anders wat haalbaar is. Het is doodnormaal dat je als volwassen persoon niet bij alles wat je doet of doorstaat een aanmoediging krijgt van anderen. Maar de dingen die je doorstaat als volwassene zijn, let’s be fair, vaak net iets grootser dan degene die je doorstaat als kind.
Als je op je énige vrije dag in de maand een uur zit te huilen bij de psycholoog, je een aantal cellen van je baarmoederhals laat schrapen en een agressieve behandeling bij de tandarts laat uitvoeren, is er niemand die zegt: ‘Hey, goed gedaan.’
Als je op je énige vrije dag in de maand een uur zit te huilen bij de psycholoog, je een aantal cellen van je baarmoederhals laat schrapen en een agressieve behandeling bij de tandarts laat uitvoeren (oké, misschien niet zo agressief, maar die shit doet geen deugd). Dan is er niemand die zegt: ‘Hey, goed gedaan, niet zo simpel maar je hebt je sterk gehouden’.
Bij de laatste afspraak van de dag had ik het gehad. Er was naar mijn mening iets té veel in en uit m’n lijf gegaan: na cellen, zweet en tranen was ook m’n erfelijke tandsteen aan de beurt. Die werd verwijderd door een andere tandarts dan degene die ik gewoon ben. In een kwartier was het gefixt. En het moment dat deze man, allicht zo’n twee jaar jonger dan ikzelf, m’n slabbetje verwijderde, kwam het. Ik veerde recht om m’n mond te spoelen en ik zei: “Flink, hè!”. Ik schrok me een ongeluk. Maar dacht meteen erna: “En terecht! Ik ben echt keiflink!”.
Voorkeur aan het volwassen leven
Hij reageerde met een flauw knikje, en even verbaasd als ik over wat er net gebeurde. Vervolgens deed hij een uiteenzetting over elektrisch poetsen, de enige redding om terugtrekkend tandvlees te voorkomen. Ik dacht dat we op die vrolijke noot onze afspraak gingen afsluiten, tot de beste man me een spiegel in de hand drukte en me uitlegde hoe ik m’n tanden moest poetsen."
Hier zit ik dan, als flinke meid, om iets na vier op een vrijdag met de vinger van een onbekende man in m’n mond.
“Was het de opmerking? Was het mijn nog jeugdige uitstraling? Ik ben 33, dit is iets dat ik intussen zou moeten weten. Maar daar gaat hij, met z’n hand in een babyblauwe handschoen, heen weer over mijn tanden. En ik laat het gebeuren, terwijl ik in de spiegel oogcontact maak met mezelf en denk: “Hier zit ik dan, als flinke meid, om iets na vier op een vrijdag met de vinger van een onbekende man in m’n mond.” Ik heb mezelf dan maar getrakteerd op een glas cava. Dat kon ik als kind niet. Ik geef toch de voorkeur aan het volwassen leven.
