‘Call of Duty: Vanguard’ heeft minder sterk verhaal, maar betere multiplayer

De laatste jaren krijg je met elke nieuwe aflevering van Call of Duty eigenlijk drie of vier games in één. Dat is met Vanguard niet anders. Er is de singleplayercampagne, de competitieve multiplayer en het coöperatieve Zombies. Daarnaast verhuist het parallel lopende battle royale-fenomeen Warzone, na drie jaar en evenveel Call of Duty-games naar een nieuwe speelmap, speciaal opgetrokken voor Vanguard.

De single player speelt als een WOII-actiefilm zoals ze die sinds de jaren ’70 niet meer maken. In flashbacks beleven we de dag voor D-Day door de ogen van een Britse paratrooper. Beslissen we een tankslag in Noord-Afrika als een Australische explosievenexpert. Verliezen we onze familie als een Russische sluipschutster in Stalingrad (Enemy at the Gates iemand?) en kelderen we als een Amerikaanse piloot een paar Japanse vliegdekschepen in de Stille Zuidzee. Unieke personages die tijdens de laatste stuiptrekkingen van het Derde Rijk in Hollywoodstijl tot een onwaarschijnlijk team worden gekneed.

Dat is inclusief clichés zoals onderlinge vijandigheid, karikaturale personages en een koppel onvermijdelijke Duitse officieren. Dat een van die laatsten zich blijkbaar te hardcore vindt om zelfs de obligate “Heil Hitler” te papegaaien, doet vermoeden dat er meer achter de missie zit dan eerst gedacht. Al bij al een vermakelijke en filmische single player, die weinig nieuwe spelmechanismen introduceert en ook niet zo relevant en scherp als die van Modern Warfare (2019) of geflipt-smerig als Black Ops Cold War (2020) wil zijn. Kort ook, je zit er in pakweg 5 à 6 uur doorheen.

Een handvol nieuwe spelmodes zoals Champion Hill en Patrol maken het verschil niet in de multiplayer van Vanguard. Dat sommige stukken van het decor nu stukgeschoten kunnen worden om dekking weg te nemen of nieuwe routes te creëren ook niet echt. Dat de game op een verbeterde engine van die van Modern Warfare draait en doet alsof Black Ops Cold War van vorig jaar nooit gebeurde, wordt wel gesmaakt.

De grootste verandering is echter dat je nu kan kiezen in wat de game ‘pacing’ noemt en zich onhandig als ‘tempo’ laat vertalen. Dat betekent dat je dezelfde map met 6vs6, 12vs12 of 24vs24 speelt en zo zelf voor een meer tactische beleving of een hyperkinetisch knalfeest-ervaring kan opteren. Als je het ons vraagt een geweldige vondst, die de multiplayer opentrekt naar nog meer spelers.

De ooit als een aardig achterafje bovenop de game gegooide Zombies is intussen uitgegroeid tot een luik waar een trouw gamerpubliek elk jaar trouw de volgende Call of Duty voor koopt. Vanguard stelt niet teleur door naast de traditionele golf-na-alsmaar-sterkere-golf zombies overleven, ook de nieuwe, vorig jaar toegevoegde en meer objectiefgerichte gameplay present geeft. Tegelijk zet de Zombies van dit jaar een welkom stapje achteruit als het om complexiteit gaat. Wat maakt dat nieuwkomers deze keer wel moeiteloos kunnen instappen en de intuïtieve leercurve zorgt dat ze langer blijven terugkeren.

Wat met Warzone?

En dan is er nog Warzone. De gratis battle royale game die sinds 2019 als een soort pretpark naast de ‘gewone’ Call of Duty-games draait en waarin telkens personages en wapens van elke nieuwe editie worden opgenomen. Warzone zou niet lang na de release van Vanguard voor het eerst naar een nieuw speelterrein overschakelen en dat zou beter moeten aansluiten op Vanguard’s WOII-setting, maar tot dat zover is doen we daar liever geen uitspraak over.

Call of Duty: Vanguard is qua singleplayer minder sterk dan die van vorig jaar maar de multiplayer, goed voor gemiddeld honderd keer zoveel speluren, is beter. En hoewel deze editie 2021 binnenkort concurrentie krijgt van Battlefield 2042, is er geen enkele reden waarom de miljoenen fans dit hoofdstuk in de Call of Duty-saga zouden moeten overslaan.