Was er dan niets moeilijk? Toch wel. Op restaurant voelde ik me schuldig als ik de rekening kreeg. Die alcoholvrije rekeningen vielen behoorlijk lager uit. Als je, met een nuchtere Bru of Spa bruis-blik, de hele avond uitbaters of horecamedewerkers zo hard hebt zien werken, zou je voor minder een schuldgevoel krijgen.

De Vlaamse horeca heeft een structureel probleem. Het eten wordt er te goedkoop verkocht om concurrentieel te zijn tegenover al dat thuisgekokkerel. De drank moet dat goed te maken. Naast druiven en mout zit er namelijk in drank vooral heel wat loonkost. En die is – u weet het ongetwijfeld – bij ons een pak hoger dan in andere landen. Vroeger werd dat ‘in den duik’ opgelost door overuren en extraatjes in het zwart te betalen. Maar dat is sinds de witte kassa verleden tijd. Je merkt dat aan het sluitingsuur. Het eten komt heel wat sneller en vaak gaan om half elf de lichten al uit. Daarmee verdwijnt een stuk gezelligheid. En het leert ons dat heel wat horeca-uitbaters dat zwart geld niet gebruikten om rijker te worden, maar om meer service te bieden.

Onze restaurantwereld is erfgoed en hoort bij onze cultuur. Verdient dat niet wat meer bescherming? Het is logisch dat ook de horeca in het wit werkt. Maar er is meer nodig dan flexijob-bijklussers om onze horeca leefbaar te houden. Goedkopere overuren, flexibele formules en lagere belastingen op extraatjes zijn nodig. En komaf maken met de absurditeit dat je op restaurant 21 procent btw moet betalen op producten waar je in de supermarkt maar 6 procent op betaalt. Zodat we zonder schuldgevoel een maand alcoholloos kunnen gaan. Schol!