“OK boomer”, het is niet alleen de uitspraak van een generatie die zich radicaal wil verzetten tegen het denkbeeld van hun ouderen; het is ook het kenmerk van een sterke ongelijkheid. Voor eens gaat het hier niet om tradities, etniciteit, gender of religie, maar om ongelijkheid tussen generaties.
Dat is alleszins wat we kunnen afleiden uit een studie van CNBC die concludeert dat in de Verenigde Staten millennials -de generatie geboren tussen de vroege jaren 80 en de late jaren 90- nauwelijks 5,19 procent van de Amerikaanse rijkdom bezit. Dat is vier keer minder dan de babyboomers (geboren tijdens de babyboom in de jaren 50 en 60) bezaten toen ze dezelfde leeftijd hadden.
“We behoren tot een generatie die de inkomensongelijkheid even hard heeft zien toenemen als tijdens de Grote Depressie (tijdens de financiële crisis van 2008) waardoor er nauwelijks vacatures vrijkwamen, dat deed onze kans om een goede job te vinden kelderen, terwijl studentenleningen nieuwe hoogtes meemaakten”, zo vat Ingrid Cruz, journalist voor Business Insider, het samen.
Geen basis om het leven op te bouwen
Het is een economische situatie waar jongvolwassenen zich waarschijnlijk in zullen herkennen. Iedereen tussen de 25 en 35 jaar heeft een leeftijd bereikt waar ze traditiegewijs voor de grote levensvragen komen te staan. Millennials zien zich echter geconfronteerd met lonen die proportioneel laag liggen in vergelijking met de levenskost, dat in combinatie met een jobschaarste, met name voor jobs waarvoor een universitair diploma vereist is.
Als gevolg hiervan worden belangrijke zaken uitgesteld, zoals een huwelijk, de aankoop van een huis of de aankoop van een eigen auto. Meer nog, het maakt het zo goed als onmogelijk het ouderlijk nest te verlaten, of dwingt jongeren alleszins terug te keren naar hotel mama wanneer ze in een crisissituatie terechtkomen, zo blijkt uit een studie van het Bureau of Labor Statstics uit 2014. De coronapandemie heeft de situatie van deze generatie niet verbeterd, wel integendeel.
Hoewel de studie enkel op de Verenigde Staten focust, kan hetzelfde gezegd worden voor verschillende landen in Europa. De 25-35-jarigen komen nauwelijks aan hetzelfde niveau van comfort en financiële veiligheid dat hun ouders op dezelfde leeftijd als normaal beschouwden. Dat bevestigt dat er een kloof is tussen beide generaties.
Leven zonder vangnet
“Meerdere millennials zijn misschien in staat om meer te verdienen dan het Amerikaanse minimumloon van 7,25 dollar per uur, maar wanneer we dat bedrag corrigeren aan de inflatie, is dat 31 procent minder waard dan het minimumloon uit 1968. Millennials worden als een speelbal aan de krachten van de markt blootgesteld, waardoor we in een chaos terechtkomen met maar weinig vangnetten. Ondertussen moeten we regelmatig strijden tegen foute opvattingen over onze werkethiek of ambities”, houdt Ingrid Cruz vol.
Een permanente indruk te leven op de rand van de ondergang levert een constante stress op, dat schaadt de gezondheid van jonge werknemers. Velen zijn echter niet in staat om voor kwalitatieve gezondheidszorg te betalen die hen kan helpen, zelfs in een land waar de mutualiteiten een groot deel van de kosten terugbetalen.
Het is een situatie die extra zwaar weegt tijdens de pandemie en die er niet op betert onder de bedreiging van de klimaatverandering, die op zijn beurt een gevoel van permanente angst opwekt onder de noemer eco-anxiety of eco-angst. Geconfronteerd met zo’n obstakel, bevinden jongeren zich tussen de situatie waarin ze zich enerzijds machteloos voelen om te vechten tegen het ideaalbeeld van hun ouders, maar anderzijds een sterk verlangen hebben om de samenleving grondig te veranderen – zonder er de middelen voor te hebben.
(lp)
