Ashley getuigt moedig over de aangiftes na haar verkrachtingen: "Ik werd plots ondervraagd alsof ik de dader was"

In Gent deden de afgelopen maand zeker twee jonge vrouwen aangifte van verkrachting, wat de ongerustheid over grensoverschrijdend gedrag én geweld in het uitgaansleven doet toenemen. Zondag nog namen zo'n 600 mensen deel aan een protestmars, en na overleg tussen het stadsbestuur en de horeca zijn extra maatregelen genomen: zo komen er opleidingen voor horecapersoneel en omstanders om gepast te reageren en de politie zal ook extra waakzaam zijn. 

Ashley volgt deze berichtgeving nauwgezet, omdat het onderwerp haar, als slachtoffer van verkrachting, nauw aan het hart ligt. Uiteraard komt als slachtoffer alles harder binnen. "Ik probeer het ook niet té veel te volgen, want het is een trigger. Ik heb last van een PTSS (posttraumatische stressstoornis), mijn lichaam herbeleeft de feiten dan", legt ze uit. 

Ashley werd maar liefst twee keer slachtoffer van een verkrachting. De eerste keer gebeurde dat binnen een relatie, de tweede keer na een onenightstand waarbij ze na seks-met-toestemming plots tijdens haar slaap ongevraagd gepenetreerd werd. "Door die laatste ervaring heb ik het moeilijk gehad in latere relaties met cismannen. Ik durfde niet te slapen in bed met een man. Ik was bang. Het vertrouwen is weg." 

"Redelijk goed", zo omschrijft Ashley de opvang door de politie. "Maar bij de tweede aangifte sloeg de sfeer om in vijandigheid. Dat gebeurde na een telefoontje van de politie bij het parket", stelt ze. "Ik werd plots ondervraagd alsof ik de dader was. Ze hadden dus gehoord dat ik al eerder was verkracht en aangifte had gedaan. Ik kreeg het gevoel dat ik niet langer geloofd werd. Alsof ik het verzon. Geen idee wat er is gezegd geweest tijdens dat telefoontje." Ashley vond alles weinig empatisch verlopen. 

Voor haar - en veel andere slachtoffers - is het absoluut niet vanzelfsprekend geweest om aangifte te doen. "Het hangt af van de persoon die voor je zit. Oordeelt die niet?" Ook nam Ashley telkens iemand mee als ze de aangifte deed. Wat een immens verschil maakt. "Je hebt een steunfiguur die ervoor kan zorgen dat de drempel tussen slachtoffer en politie verlaagd wordt", benadrukt Ashley.

Zij ziet dat er stappen gezet zijn in de opvang van slachtoffers, maar "er kan nog veel verbeterd worden". Ashley heeft het dan concreet over meer Zorgcentra na Seksueel Geweld en meer opleiding voor politieagenten. "Toch is dat niet het antwoord op misbruik. Het antwoord is onze maatschappij."

Ashley pleit voor de nodige aandacht, al vanaf de lagere school. "Je eerste seksuele opvoeding krijg je al in het 5e en 6e leerjaar. Het is belangrijk dat je vanaf dan grenzen leert kennen, dat je lichaamstaal leert (h)erkennen. Er is ook kindermisbruik, niet waar? Begin zo vroeg mogelijk met die communicatie van wederzijdse toestemming."   

Volgens haar ontbreekt het ook aan politieke wilskracht om structurele veranderingen door te voeren, onder meer voor die verplichte educatie. Sommige scholen hebben er aandacht voor, andere niet. "Neem het op in het leerplan", luidt haar oproep.