Taylor Swift - ‘Red (Taylor’s Version)’: meesterzet van een superster ★★★★☆

Vrijdagochtend bekende Taylor Swift kleur op Twitter: “Het zou nooit mogelijk geweest zijn om mijn vorige werk opnieuw te maken, als jullie me niet hadden aangemoedigd. Red staat op het punt opnieuw van mij te worden, hoewel het altijd van ons is geweest.” Het voelt wat eigenaardig aan om een underdog in deze superster te zien, maar in het geval van Swift kun je daar moeilijk omheen. Vandaag neemt Swift zes oudere albums opnieuw op, nadat ze de rechten op de originele mastertapes was kwijtgespeeld. Enkele jaren terug verkocht haar platenfirma die rechten buiten Swifts weten om aan Scooter Braun, manager van Justin Bieber en Ariana Grande.

Elke volwassen man die zichzelf met Scooter laat aanspreken, is natuurlijk per definitie een tikje verdacht. Dat bleek hier niet anders. Braun verpatste de rechten van zes albums voor meer dan 300 miljoen dollar aan een investeringsfonds. Volgens Swift was die actie het gevolg van jarenlang getreiter. Braun zou haar levenswerk doelbewust hebben willen afnemen. “Mijn muzikale erfgoed ligt nu in de handen van degene die probeerde om dat oeuvre af te breken”, zei ze daarover.

Als liedjesschrijver kan ze haar eigen muziek evenwel zo vaak als ze wil weer opnemen. De toekomst oogt daarbij ‘roodkleurig’ voor Taylor Swift. Eerder dit jaar bracht ze Fearless opnieuw uit, dat alleen op Spotify al honderden miljoenen streams binnenharkte. Haar vierde langspeler Red, zowel een artistiek als commercieel succes in 2012, zou alle opportunistische partijen die tot nu garen spinden bij haar werk de wind finaal uit de zeilen moeten halen. De oorspronkelijke versie van Red kende zestien songs. Daar komen nu ongeveer evenveel B-kantjes en outtakes bij, waardoor de plaat afklokt op een kloeke 131 minuten. 

Maar kwantiteit gaat niet boven kwaliteit. In vergelijking met het origineel is de productie vandaag méér gedetailleerd en rijker, terwijl haar fragiele voordracht vandaag een matuurdere invulling krijgt. Klap op de vuurpijl? De oorspronkelijke versie van ‘All Too Well’, dat in 2012 te lang bleek voor een popplaat. Die song krijgt vandaag eerherstel in een lezing van tien minuten, waarbij de fans van het eerste uur méér waar voor hun geld krijgen.

Veel lef

Deze versie getuigt sowieso al van méér lef: hoort u haar daar ineens “fuck the patriarchy” zingen? Wees gerust: uw oren bedriegen u niet. Sowieso was Red altijd een conceptplaat waarin woede en een bloedend hart evenveel ruimte kregen als warme liefde en passie. De kleur in de titel verwijst bijvoorbeeld net zo goed naar wraak als naar wrok. “And I was never good at telling jokes but the punch line goes / I’ll get older but your lovers stay my age”, klinkt het ergens.

De songs werden geschreven na een bittere liefdesbreuk met acteur Jake Gyllenhaal. Of de songs al dan niet over hem gaan, wilde Swift nooit verklappen. Maar ze geeft fans graag cryptisch voer tot tekstexegese. “You used to be a little kid with glasses in a twin-sized bed”, zou alleszins naar hem verwijzen, net als de referenties aan haar 21ste verjaardag waarbij ze op haar feestje in de steek werd gelaten door “the one who means the most to you”.

Die epische versie van ‘All too Well’, maar ook haar eigen interpretatie van ‘Better Man’ en ‘Babe’ - countrysongs die ze voor andere artiesten schreef - overtuigen moeiteloos. Net als de schijnbare Britney-hommage ‘The Lucky One’ of het bloedmooie ‘Nothing New’ met Phoebe Bridgers in een broze productie van Aaron ‘The National’ Dessner. Die songs maken van deze gloednieuwe Red een onvervalst popmanifest in uitgesteld relais. Een ambitieuze meesterzet van een superster die niets meer te verliezen heeft, maar vandaag meer dan ooit gebrand is om álles te winnen. Het internet won ze alleszins al voor zich: op Twitter stond #RedTaylorsVersion vrijdag op eenzame hoogte bij de trending topics. Rond het middaguur waren er al meer dan een miljoen verhitte tweets verschenen onder die hashtag.