Benedict Cumberbatch jaagt op een Oscar in ‘The Power of the Dog’ ★★★★★

Het is pure magie, wat Jane Campion doet: in haar films geeft de Nieuw-Zeelandse regisseuse vorm aan het onzichtbare. Haar werk, The Piano op kop, maakt opborrelende passie zo fysiek dat je ze bijna kunt vastpakken. In The Power of the Dog injecteert Campion niet alleen de diepste, meest onuitspreekbare gevoelens van haar personages rechtstreeks in je aderen, ze slaagt er ook nog eens in om een personage dat nooit te zien is, de hele film te laten bepalen.

The Power of the Dog speelt zich af het Montana van de jaren 1920, waar twee eenzame broers samen een grote ranch runnen. De oudste, alfamannetje Phil (dreigend gespeeld door een formidabele Benedict Cumberbatch), leeft in adoratie voor zijn overleden mentor Bronco Henry, een haast mythische cowboy die hem stierenkloten leerde afsnijden en bergen leerde lezen. De jongste, George (Jesse Plemons), is in zowat alles Phils tegenpool: minder snugger, maar ook minder bitter. Wanneer George verliefd wordt op serveuse Rose (Kirsten Dunst), en haar samen met haar zoon Peter (Kodi Smit-McPhee) naar de ranch haalt, slaat Phil groen uit van jaloezie.

Phil is een onvergetelijke sadist. Een giftige vent die zich omhoog trekt door anderen naar beneden te stampen – zelfs een banjo wordt in zijn handen een wapen voor psychologische oorlogsvoering. Maar wat schuilt er achter zijn verweerde façade? Je zou kunnen beweren dat The Power of the Dog over toxische mannelijkheid gaat, maar in wezen peilt de film naar de diepste noden van ieder mens: ons verlangen naar affectie, en hoe het gebrek daaraan ons in monsters kan veranderen.

Campion vertaalt die hunkering in een erotisch geladen sfeer die even strak gespannen staat als de lasso’s die Phil vlecht. Hoe langer hoe meer wordt deze film een hogedrukpan, en wanneer de stoom er eindelijk uitspuit, zal er onvermijdelijk iemand derdegraads brandwonden oplopen.

De kracht van The Power of the Dog is niet alleen zijn verschroeiende sensualiteit. Ook het verrassende scenario, gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Savage, zet je voortdurend op het verkeerde been. Als deze film straks geen handvol Oscarnominaties scoort, eten wij onze cowboylaars op.