‘30’ van Adele zalft met stroop, maar vliegt ook al eens uit de bocht ★★★☆☆

“I’ll be taking flowers to the cemetery of my heart”, verzucht Adele Adkins bij de aanvang van haar nieuwe plaat. Behoedzaam, maar met groot gevoel voor melodrama schrijdt ze de song binnen. Schuilt er een poète maudit in de Britse superster? Daar lijkt het op.  ‘Strangers by Nature’  begint en sourdine, tot iets verderop een vlucht Disney-strijkers uitrukt. 

Op basis van de ouverture en de single ‘Easy on Me’ zou je verwachten dat Adele ook deze vierde plaat volstouwde met powerballads die door piano worden aangedreven en weinig subtiel lonken naar het departement drama. En je zou het haar niet eens kwalijk nemen. Na een bittere vechtscheiding met Simon Konecki probeerden diens advocaten bij Adele af te dwingen dat ze geen gebenedijd woord zou zingen over de breuk. Die basserolen in toga zullen vandaag likkebaardend in hun handen wrijven. Deze plaat wordt haast integraal opgetrokken uit de sores van een scheiding.

In ‘Oh My God’ trapt ze na met “now some other man will get the love I had for you” en in ‘Woman Like Me’ voegt ze zelfs een subtiele wraaksong toe aan haar repertoire. “Complacency is the worst trait to have”, zingt Adkins over haar zelfgenoegzame ex. “So sad a man like you can be so lazy.” Fantastische song, vooral omdat Inflo aan de knoppen zat. De producer van Little Simz en een van de genieën achter Sault levert een meesterlijke klus.

Schuldbesef

Ondanks alle wraakzuchtige weerwerk is kwetsbaarheid een groter goed in Adeles wereld. ‘My Little Love’ begint als iets wat Sade zou bedenken als ze sneeuwwit was geweest. Stemmig galmende zangkoortjes en een verpletterend schuldbesef van Adele vertolken een gewichtige rol, zeker wanneer de violen aanzwellen. Ze verontschuldigt zich bij haar jonge zoontje Angelo, omdat hij het kind van de rekening is nu het gezin uit elkaar is gevallen. Wie een scheiding met kinderen achter de kiezen heeft, zal vast even slikken wanneer je haar aan het eind hoort snikken. 

Adele balanceert op de dunne koord tussen schmalz en schmerz, maar blijft verrassend in evenwicht. Alleen in het bombastische ‘To Be Loved’ slaat ze aan het eind overboord: “Let it be known that I tried!” zwelt het steeds grotesker aan in een finale van spijt en vruchteloos smachten. Zo kan-ie wel weer, Adele.

De zangeres verlegt op 30 nergens radicaal muzikale grenzen, maar speelt toch met alle afbakeningen die komen kijken bij supersterpop. Dat maakt van 30 meteen haar minst conventionele album, waar radiogevoelige hits worden ingeruild voor zacht experiment. Naast soul delft ze in doowop, gospel, motown en r&b. In ‘All Night Parking’ dolt ze met een drumcomputer en sprokkelt ze een sample bij de betreurde jazzpianist Erroll Garner. Minder fris is het wanneer ze in de break van ‘Can I Get It’ doodleuk de gitaarriff uit ‘Faith’ plundert bij haar idool George Michael, waarna een onnozel fluitriedeltje losbarst. Haal ons weg uit dit limbo van de linedance!

Ook de vrijersvoeten van Adele ruiken soms nogal cheesy. ‘Love Is a Game’ is een groots opgezette afsluiter die vast alle sluizen van het traankanaal opent in gigantische arena’s, maar het voelt te bedacht aan, te berekend. ‘I Drink Wine’ lijkt dan weer de neerslag van een holistische therapiesessie. “Stop tryin’ to be someone else”, klinkt het, en “sometimes the road less traveled is the road best left behind.” Altijd goed wanneer zelfhulp iemand uit de greppel trekt, maar Adele duwt je goodwill weleens brutaal in de berm met deze platitudes. 

30 is de ultieme plaat voor al wie pas gescheiden is en voor elke zelfverklaarde dramaqueen (m/v/x). Best een aanzienlijke doelgroep. De impact voel je vast maandenlang in de hitlijsten.

30 verschijnt 19/11 via Columbia Records/Sony.

Op 27/11 zendt Eén het interview Adele One Night Only met Oprah uit.