De afgelopen dagen en weken waren bijzonder druk. Dat is meteen ook de reden waarom ik drie weken geleden geen column geschreven heb. De planning was zo strak dat er écht niets meer bij kon. Mijn burnout heeft me geleerd om te doseren en te stoppen wanneer het moet. Osteopaat Ken en psycholoog Yassira hebben ervoor gezorgd dat ik de knipperlichten, dewelke ik in het verleden straal negeerde, nu wel herken. Dank daarvoor! Interlands in het handbal, het voetbal en de ontknoping van het WK-rally vulden mijn kalender. Vorige week maandag vlogen we met de jonge Rode Duivels naar Schotland. Landen in Edinburgh en dan goed anderhalf uur met de bus naar Dundee. ’s Avonds verkenden we Tannadice Park, het stadion van FC Dundee. Het is een ouder stadion met weinig comfort, maar het ademt geschiedenis. In onze kleedkamer hingen foto’s uit een ver verleden. In het seizoen 1982/83 werd Dundee UFC kampioen met een recordaantal punten en goals. Vier jaar later werd het de eerste Schotse club die de finale van de UEFA Cup haalde. In de finale werd verloren van IFK Göteborg. De grasmat oogde zwaar en vettig. Het stadion voelde ruw en grauw aan, zoals destijds het oude Stayen. Met enige vorm van fantasie kon je er de oerschreeuw van William Wallace horen bij diens terechtstelling, helemaal op het einde van de film Braveheart: Freedom! Het was diezelfde oerschreeuw ‘Freedom’ die collega Kasper bovenaan de visual plaatste die de match Schotland – België aankondigde. Net zoals de match tegen Turkije werd ook dit een échte mannenmatch met heel veel inzet en intensiteit. Vlak voor rust kwamen we met een strafschop op voorsprong. Tegen het einde van de tweede helft scoorde Raskin de 0 – 2 op een moment dat ik … een plasje ging maken. Vijf minuten later stonden we samen met de staf en spelers in een kring te dansen op de grasmat van Tannadice Park. Opdracht volbracht, 18 op 18, inpakken en wegwezen. Twee en een half uur later stapten we aan boord van het vliegtuig. Via Zaventem ging het richting Sint-Truiden om richting Heers en Horpmaal te rijden. Om 04.30 u kwam ik thuis. Poes Rosy keek me met kleine slaapoogjes aan en begon meteen te spinnen. Op sportief vlak beleven we met deze fantastische groep een bijzonder mooie periode. Maar nog mooier is het menselijke verhaal. Ik heb er fantastische mensen leren kennen en ben daar zeer dankbaar voor. Het aantal fratsen die we tijdens zo’n internationale week uithalen zijn niet op één hand te tellen. Work hard, play hard. Met 18 op 18 zijn we nog niet zeker van de kwalificatie voor het EK van 2023 dat in de exotische landen Georgië en Roemenië georganiseerd wordt. Maar beter doen die 18 op 18 kan natuurlijk niet. In maart spelen we tegen Denemarken, in juni opnieuw tegen hetzelfde Schotland van vorige week. Het worden twee matchen waar ik nu al naar uitkijk.