Dirk De Wachter is de auteur van enkele veel verkochte boeken over de kunst van het leven en lijden. Hij is afkomstig uit Boom, woont in Antwerpen, heeft daar ook zijn privépraktijk en is hoogleraar aan de KU Leuven.

“De kankerdiagnose kwam totaal onverwacht”, zegt hij. “Ik had geen klachten. Het was een kaakslag, zelfs voor een psychiater, die geacht wordt zijn emoties onder controle te houden.”

Door de diagnose moet hij voor het eerst in 35 jaar zijn werkzaamheden laten vallen. “De voorbije twee maanden ben ik jaren ouder geworden. De operatie heeft me erg verzwakt. Ik kon geen drie stappen meer zetten. Ik voelde me als een mens van negentig. Het is al veel gebeterd: nu voel ik me ongeveer zeventig. Ik ben dus volop met een verjongingskuur bezig. Hopelijk kan ik me snel weer 61 voelen, mijn werkelijke leeftijd.”

Hij spreekt ook over de confrontatie met de dood: “Ik heb haar niet in de ogen gekeken. Het is meer onrechtstreeks. Ik voel haar achter mij sluipen. Ze ademt bij momenten kil in mijn nek en zet mijn haren recht. Soms word ik overrompeld door een dantesk gevoel van het voorgeborchte van de hel. Als ik in de wachtzaal van de afdeling oncologie zit, of als ze een infuus aanbrengen.”

Hij zegt niet te geloven in een leven na de dood, maar is door de situatie meer bezig met de eindigheid van het leven: “Het thema leven en dood ligt gevoeliger”.

En: “Enkele dagen geleden belde ik met mijn broer over de chemotherapie, en ik kwam toch maar hakkelend uit mijn woorden. Natuurlijk maakt ook de medicatie je emotioneler.” Dirk Hendrikx