Flo Windey debuteert in ‘De slimste mens’: ‘Hoeveel getuigenissen over mentale gezondheid hebben we nog nodig voor er echt iets verandert?’

Wie is Flo Windey? Nog voor we die vraag hebben kunnen uitspreken, geeft ze zelf een antwoord. “Ik ben zo’n chaoot”, floept ze eruit wanneer ze ons, warme beker thee in de hand, nochtans exact op het afgesproken uur begroet. Ze is haar bankkaart kwijt, zo blijkt, en niet voor het eerst. “Wist je dat ze je daar na een aantal keer voor doen betalen, voor weer maar eens een nieuwe? Wel, in die fase zit ik nu. Het is mijn tiende, gok ik. Zó chaotisch ben ik dus.”

Een warme, lieve gastvrouw, dat is ze ook. Wanneer blijkt dat de vergaderzaal die de VRT voor ons voorzien heeft wel gigantisch is, maar gespeend van alles wat drinkbaar zou kunnen zijn, verontschuldigt ze zich uitgebreid, glipt ze de deur uit en komt terug met een half overlevingsrantsoen, kwestie dat haar gezelschap zeker het komende anderhalf uur doorkomt. 

Dat er in Flo Windey ook een crazy cat lady schuilt, dat kan u zien in de nieuwe kortfilm Chatroom van Adil El Arbi en Bilall Fallah. Die speelt zich af in een appartementsgebouw met figuren die elk hun eigen leven leiden. Een ervan is een poezenmoeder die haar dierbaarste bezit kwijtspeelt: haar Minoes. En daar wordt de vrouw in kwestie, gespeeld door Windey, “redelijk tot zeer hysterisch” van. “Dat was ook letterlijk de instructie die ik vooraf gekregen had. Het personage is haar kat kwijt en ze gaat crazy. Doe maar. Tekst was er niet bij, maar goed, veel meer dan als een gek ‘MINOOEEESSSS’ roepen, moest ik ook niet doen.” 

Ze rolt met haar ogen en lacht. De rol is totaal over the top, en het moet gezegd, het is een rol die de Brusselse bijzonder goed afgaat. “Ik had het gevoel dat ik mijn toekomst zag”, zegt ze met enige zin voor theatraliteit. “Je ziet jezelf bezig en denkt: jup, dit kan het wel eens worden. Ik zit daar echt niet zo ver van mezelf, gelukkig ben ik net een tikje minder hysterisch. Maar mijn kat is ooit een paar dagen vermist geweest. Oscar, the love of my life. Ik heb toen echt liggen janken en jammeren: waar is hij nu? Twee dagen later stond hij godzijdank weer voor de deur.”

Het is jouw eerste acteerervaring en dan nog meteen met dé regisseurs van het moment. Hoe zijn zij bij jou uitgekomen?

“Toen ik zeventien, achttien was, was dat de droom: acteren. Ik deed theater en wilde dat ook gaan studeren, maar ik was een week te laat voor het toelatingsexamen en mijn ouders vonden dat ook niet de meest zekere toekomst. En dus ben ik Economie gaan studeren. Of beter, ik probeerde het. Daarna Communicatie. En uiteindelijk Journalistiek. Ik werk nu zes jaar in die sector en deze zomer begon het te kriebelen. Kunst is altijd mijn eerste passie geweest en ik was dat precies wat kwijtgeraakt intussen. Dus ben ik dat hier en daar beginnen zeggen: ik zou graag nog eens willen acteren. En voilà. Cool hè?”

Misschien ook omdat het concept van de kortfilm wel bij jouw wereld aansluit: hij is volledig gedraaid met een smartphone.

“Inderdaad! En je hebt dat totaal niet door: je ziet elke puist, helaas. Zot, echt zot.”

De kans is niet gering dat u Flo Windey ook al eens op uw smartphone heeft zien verschijnen. Ze werkt freelance voor Studio Brussel, drie dagen per week, waar ze af en toe radio maakt, maar bovenal het onlinemagazine Faqda, ook te bekijken op VRT NU. Daarin worden de meest prangende vragen die jongeren zich stellen - gaande van ‘Voelt gij u ook zo sad tijdens de herfst?’ tot ‘Suckt ons seksuele opvoeding?’ en ‘Haalt betogen voor het klimaat iets uit?’ - professioneel beantwoord. 

De rest van haar tijd vult Windey met allerhande projecten, zoals de kortfilm, of reclameshoots voor onder meer H&M. En uiteraard Instagram, alwaar ze meer dan 70.000 volgers heeft en een post maar magertjes uitvalt wanneer die niet minstens 5.000 likes haalt. Vorig jaar was ze ook te zien op televisie, maar er kwam geen tweede seizoen van haar seks- en drugs­reportagemagazine Club Flo. 

Was je teleurgesteld omdat het bij dat ene seizoen bleef?

“Ik ben niet iemand die lang in een teleurstelling blijft hangen, maar dat was het zeker wel. Er waren nog zoveel verhalen die ik wilde vertellen, die nog niet op die manier op tv geweest waren. Maar ik snap wel dat het niet meer ging. Club Flo liep op VTM2, de kijker die afstemt op die zender voor Lady Truckers en naakt daten, heeft geen boodschap aan een Flo die met haar vinger staat te zwaaien over soa’s of bdsm.”

En een andere zender was geen optie?

(denkt lang na) “Ik denk dat het gewoon moeilijk is bij eender welke zender in België. Er zijn juridische restricties over wat je mag doen op tv rond drugs, en die wil je naleven want je wil verantwoordelijk blijven, maar dat maakt het niet makkelijk. Ik zou zo’n programma ook wel graag maken voor VRT, maar dan moet je veel breder gaan dan enkel jongeren en ik spreek de oudere doelgroep nog niet aan.

(enthousiast) “Ik heb dit nog nooit tegen iemand gezegd, maar ik kijk enorm op naar Lieve Blancquaert. Ik vind haar een ongelooflijke vakvrouw. Wat zij doet met Let’s talk about sex... Wauw, dat wil ik ook kunnen. Maar als ik het over haar programma’s heb met mijn vrienden, blijken die daar allemaal niet naar te kijken. Daardoor dat ik ben beginnen denken: wat als wij nu eens sámen een programma zouden maken over seks, dat generaties kan verbinden, waardoor we een nog breder publiek kunnen aanspreken?”

Pitchen bij de bazen, zou ik zeggen.

“Ja, toch?” (lacht)

Jij staat er ook op om niet louter entertainment, maar maatschappelijk relevante programma’s te maken. Waarom vind je dat zo belangrijk? 

“Het is wel leutig begonnen. In 2015 mocht ik als jonge student het Snapchat-account van Studio Brussel 24 uur lang beheren tijdens Fok de blok. Dat was lachen, gieren, brullen, enorm tof. Ik had toen negentig volgers op Instagram en een afgeschermd profiel. Maar ineens kreeg ik een platform en kwamen daar duizenden volgers bij. Plots kwamen er mensen naar mij die zeiden: jij bent zó cool, ik wil zoals jou zijn. Heel heftig. Heel raar.”

Was je dat voordien nog niet overkomen?

“Nee! He-le-maal niet! Ik was helemaal niet de populaire student of zo.

“Heel eerlijk: ik vind dat echt fucked up. Het is heel raar dat volgers hebben, gepaard gaat met macht. Want dat héb je als je zo’n platform hebt. Daarop dan zomaar het leutige leven vieren, dat voelde heel wrang aan. Bij zoveel volgers komt ook een verantwoordelijkheid, vind ik. Dus ben ik beginnen denken: de mensen die mij volgen, ik kan die ook iets geven. Ik kan hun stem versterken als ze dat willen, ik kan hen iets leren, ik kan iets dóén.”

De luidruchtige losbol Flo was op haar twintigste eigenlijk al een heel serieus meisje?

“Ik ben de twee, denk ik. Ik denk dat ik me vooral in mijn tienerjaren zo misbegrepen gevoeld heb, en dat dat toen weer naar boven kwam. Ik wilde niet dat een zestienjarige zich nog zo zou voelen zoals ik toen: alsof je abnormaal bent. Ik heb me altijd zo’n rare vogel gevoeld in de doorsneewereld. Enfin, dat dat heeft gespeeld, heb ik pas achteraf beseft. Ik krijg heel veel berichten, maar degene die mij het meeste raken zijn die van mensen die zeggen: merci, gij doet mij normaal voelen. Daardoor ben ik beginnen beseffen: ah ja, dáárom vond ik het belangrijk om dit te doen. 

“Nadat ik die Snapchat had overgenomen, is StuBru me blijven vragen. Eerst of ik reporter wilde zijn op Rock Werchter die zomer, daarna nodigden ze me uit voor brainstorms, en zo is het blijven duren. Heel random.”

Je wilde mensen normaal doen voelen, maar wist je dan ook meteen dat de focus op seks moest komen te liggen? 

“Nee. Dat is zo gegroeid. Ik was in 2018 ook als ‘Moeder Flo­verste’ op Werchter, een soort van biechtmoeder-reporter op de wei, en daar kwamen best heftige dingen naar boven. Dat was leuk, maar ik vond dat we dat daar wat te lacherig behandelden. Daardoor is het idee voor Flowjob beginnen groeien: hoe leuk zou het zijn als we nu eens écht over trio’s konden praten? Als iemand die met een vraag zit, niet per se naar Google hoeft te gaan? Want dat is wat ik altijd gedaan heb. Ik ging niet naar mijn ouders of vrienden, ik ging naar Google. En Google zegt altijd iets superdramatisch. Tot je het dan toch met je vrienden bespreekt en het gewoon de normaalste zaak van de wereld is.”

Zoals?

(gooit de armen in de lucht) “Wat is dat slijm in mijn onderbroek? Iets dat niemand je vertelt! Dat uw vagina. Zichzelf. Kuist. En dan zegt Google: ah, dat is een soa, hè. En jij denkt: fuck, een soa? En ik heb helemaal geen seks gehad? Dus praat je er uiteindelijk toch eens schoorvoetend over met een vriendin en dan blijkt die dat óók te hebben. 

“Zelf keek ik vroeger naar Spuiten en slikken (Nederlands tv-programma, red.) waar ik superveel van bijgeleerd heb en het verbaasde me dat er bij ons zoiets niet op tv was. Er werd wel over seks gepraat, maar op een manier waardoor ik me niet aangesproken voelde. Je hoorde haast nooit de verhalen van de mensen zelf. En dus voilà, Flowjob.”

In Flowjob kwam een reeks bekende en minder bekende mensen hun intiemste gevoelens en ervaringen met seks delen. Dat is niet evident.

“Het werkte omdat je de vibe hebt van een echt gesprek op café dat je per ongeluk meepikt. En doordat mijn gasten voelden dat ze in een safe space zaten. Wij zijn de enige twee in de ruimte, de camera’s zijn vast en vooraf weten de gasten dat ze de volledige controle hebben over het gesprek. Ik vraag waarover ze het zeker niet willen hebben, als ze niet willen antwoorden doen ze dat niet en willen ze achteraf dingen knippen: prima.”

Jij praat nu heel casual over seks en deelt ook je eigen ervaringen, maar ben je dan zelf geen schaamtegrens over gemoeten? 

“Mega. Maar door ervaringen als die met het slijm in mijn onderbroek had ik wel geleerd dat het veel beter is om erover te praten. Het enige waar ik uiteindelijk nog over moest, en mijn moeder ook, was: it was out there. Voor iedereen. 

“Mijn moeder heeft alle afleveringen van Flowjob vooraf gezien en ze had zoiets van: mja, goed gemaakt, maar had je nu niks met wat meer culturele waarde kunnen doen of zo? Tot ze dan een vriendin tegenkwam in de supermarkt, die zei: zeg, wel straf wat uw dochter doet.” 

Thuis werd er niet aan sex talk gedaan tijdens het eten?

“Nee, zeker niet. Ik ben wel open opgevoed, maar wij praatten zeker niet over alles. Zeker niet voor Flowjob. Je leert bij met de tijd. Ik heb een broer van zestien, mijn ouders zijn nu heel blij dat ik de gesprekken met hem voer. (lacht) En dan heb ik nog heel veel geluk. Toen ik zestien was, vond ik mijn ouders kut. Echt kut. Maar vandaag kan ik eerlijk waar zeggen: ik heb heel coole ouders. 

“Met ouder te worden heb ik ontdekt wie mijn ouders echt zijn. Mijn vader was een Queenfan, lang haar, velours broeken, plateauzolen, een echte coole gast in de jaren zeventig. Mijn mama was een fan van The Cure die bikerjackets met van die pins van haar boyfriend droeg. En dan besef je: maar jullie zijn ook gewoon jong geweest. Waarom zou ik me nu dan moeten schamen voor wat ik zeg en doe?”

Waarom botste je zo met je ouders toen je zestien was?

“Puber, hè. Een hele zware puber met ADHD. Ik heb heel diep gezeten. Toen had ik mijn ouders niet zo graag, zij begrepen mij niet, vond ik. Maar als ik daar nu op terugkijk: ik begreep mezelf ook niet. Je werkt dat dan uit op alles en iedereen rondom jou. 

“Ik ben hen in ieder geval ontzettend dankbaar dat zij toen de mentale klik hebben kunnen maken dat hun dochter naar een psycholoog moest. Dat heeft mij enorm geholpen en ik ben blij dat ik er al zo jong terechtgekomen ben.

Dat was tien jaar geleden nog niet evident, wanneer je geen ernstige stoornissen had, maar gewoon een puber was die de weg kwijt was.

“Nu wordt er wel heel veel gepraat over mentale gezondheid en dat is belangrijk. Maar wanneer zetten we dat gesprek eens verder? Wanneer gaan we het hebben over de wachttijden? Over de prijs? Over een psycholoog vinden die bij je past? Over het feit dat moslims terecht moeten kunnen bij een psycholoog met dezelfde culturele achtergrond, want anders zijn ze al de helft van hun consult waar ze 50 euro voor betalen kwijt aan uitleggen wat die achtergrond is? Daar word ik echt ambetant van. Hoeveel getuigenissen over mentale gezondheid hebben we nog nodig voor er echt iets gaat veranderen? Want ik kan alleen maar die stemmen laten horen, ik ben niet de leider van het land.”

Jij wendt je macht als influencer aan om een maatschappelijke boodschap te brengen. Maar er zijn toch ook best wel wat internetbekendheden die – ik wik mijn woorden – minder relevantie hebben?

“Ik kan begrijpen dat je dat zegt. Ik had die visie ook. Tot je die mensen dan leert kennen. Er zijn zoveel onlinebubbels en ik kwam niet veel in aanraking met Tiktokkers die dansen of grappige content maken. Tot ik een paar keer met hen heb samengewerkt en dan heb ik beseft: die weten ook heel goed waar ze mee bezig zijn en zij zijn er voor de goeie vibes. We hebben allemaal onze doelgroep. Ik heb ook niet alle dagen zin in De afspraak. Soms kijk ik eens liever naar De Verhulstjes. En niet iedereen wil iemand als ik volgen die elke week roept: effe jullie aandacht! Wat ik hier zeg is be-lang-rijk!

“Ik geloof dat ik zelf een soort van megafoon kan zijn voor wat jongeren bezighoudt, en hen tegelijk bewust kan maken van bepaalde zaken, maar ik ben ook nog steeds aan het leren. Ik leer soms mee, samen met mijn volgers. Dat is leuk. Ik ben niet bang om vragen te stellen, ik ben niet bang om te luisteren wanneer iets niet oké is en ik wat introspectie moet doen.”

Heb je het idee dat je die ruimte wel krijgt? Want die macht gaat ook gepaard met een hoog verwachtingspatroon, en met druk.

“Vooral dat, ja. Je mag geen fouten maken. Dat vind ik wel heftig. Maar weet je wat het ding wel is: doe ik mijn telefoon uit, dan zijn al die mensen die kritiek hebben ook weg. Wie ik dan nog in de ogen moet kunnen kijken, dat zijn mijn collega’s, mijn vrienden en mijn familie. Als zij zeggen: oké Flo, je hebt een fout gemaakt, maar je bent eruit aan het leren, aan wie heb ik dan nog verantwoording af te leggen? De volgers zijn niet alles. De praise is niet alles. En het is oké om op je knieën te gaan. Dat is echt oké.”

Je wil het er liever niet meer over hebben, maar je verwijst hier naar de onlinerealityshow waar je eerder dit jaar uitstapte, nadat er kritiek kwam op een gebrek aan diversiteit in de cast. Je bent daarna zo ongelooflijk hard door het stof gegaan, dat je knieën wellicht bloedden. Had je niet gewoon kunnen zeggen: sorry, had ik niet moeten doen, en verdergaan?

“Nee. Dat was niet genoeg geweest.”

En waarom niet?

“Omdat dat heel gemakkelijk is. Mij excuseren en beloven dat ik ervan zou leren, dat was gewoon the bare minimum. Daar moet je me echt niet voor prijzen. Het was ook gewoon niet genoeg omdat ik voor van alles opkom, ik van alles vind, ik een megafoon wil zijn. Maar hoe toondoof was dat dan van mij? Hoe hard sta ik dan wel voor wat ik sta?”

Dat klinkt als een kleine identiteitscrisis?

“Maar ja, ik was echt ontgoocheld in mezelf. Geschrokken ook. Wie ben ik? Waar ben ik mee bezig? Ik dacht dat ik veel verder stond. Ik vind het waanzinnig belangrijk dat er een representatief team meewerkt aan mijn programma’s en dat wie erin aan bod komt representatief is voor de maatschappij. Ik heb een hele checklist waaraan mijn producties moeten voldoen. Dus ik snapte de reacties. Echt, volledig. In de toekomst ga ik die ook toepassen op producties van anderen waar ik aan meewerk, voor ik me engageer.”

Dan zeggen sceptici: dat is precies wat er mis is met de woke-cultuur. Iedere misstap lijkt vandaag een mogelijke reden voor een tribunaal, ongeacht goede bedoelingen of excuses. 

(snuift) “Wat is er mis met: ik heb eruit geleerd en probeer beter te doen? Als je ‘woke’ kut vindt, dan heb je dus een probleem met politiek correct zijn, met mensen een stem geven, met gelijkheid en vind je discriminatie prima. Dan wil je geen verandering. Oké, goed voor u met uw privileges, maar niet iedereen heeft die. Nee, die woke-commentaar, die heb ik me niet aangetrokken. Dat is ook een discussie die volgens mij veel meer leeft bij de boomers dan dat wij ermee bezig zijn.”

Stoort het je hoe oudere generaties naar jouw generatie kijken? 

(beslist) “Ja. Altijd. Jonge mensen worden bijna nooit serieus genomen. Je moet toch al met een ton aan bewijzen komen voordat ze iets geloven van wat je zegt. Dat is kut hè? ‘Wat weet jij nu over het leven?’ Of: ‘Ze zal het hier ‘s komen zeggen, de betweter.’ Dát. Dan sta je daar en denk je: wow, vanwaar komt dit? Als jongere, als jonge vrouw, je wordt nooit van meet af aan serieus genomen. Je bent per definitie de mindere in het gesprek.

“En ja, ik ben nog maar zesentwintig. Ik weet zeker niet alles, maar dat hóéf ik toch ook niet op mijn zesentwintig? Ik ben er zeker van dat die vijftigers en zestigers die nu zo graag kritiek hebben, het ook niet wisten op hun zesentwintig. Dat is zo hypocriet. Want wat wil je dan, dat wij gewoon zwijgen? Dat er met ons geen rekening gehouden wordt?”

Wat overigens bizar is: we weten dankzij je programma’s wel waar jij opgewonden van wordt, maar niemand die iets weet van je lief. 

“En of ik er een heb.”

Hoe online je je leven ook lijkt te leiden, jij houdt nog wel veel privé?

“Het zal wel zijn. Hoe meer ik deel over hoe ik mij voel en hoe ik denk, hoe enger het wordt. Mijn familie en vrienden, die zijn van mij. Mijn dateleven, wat boeit dat? Nu, vraag me of ik een lief heb en ik zal daar eerlijk op antwoorden, hoor.”

Heb jij een lief, Flo Windey?

“Nee. En dat is prima zo. Maar stel nu dat het wel zo zou zijn, en ik post dat. Wie weet hoe lang duurt het? En dan ga je uit elkaar en moet je dat weer posten en hebben mensen het daar weer over. Enfin, dat doet er toch allemaal niet toe? Ik wil het met mensen hebben over inhoud.”

Hoe kijk jij eigenlijk naar de liefde?

“Liefde is leuk. Ben ik ooit al echt verliefd geweest? Eén keer, vroeger. Zo kijk ik daarnaar. Ik probeer dat te analyseren. Wat is liefde? Dat is iemand graag zien en graag gezien worden, dat toelaten. Elkaar beter maken. Dat is voor mij ook de definitie van liefde voor je familie en je vrienden. Je moet dat kunnen zeggen, je moet dat voelen, het moet je warm maken, alsof je door een bliksem getroffen wordt.”

De romantische liefde, in de vorm van een relatie, dat is niet iets waar je naar streeft?

“Nee. Het zou wel leuk zijn als dat komt. Als ik weet dat dat hét is. Als het me niet superongelukkig maakt. Iets constructiefs, positiefs, iets moois. Wil ik! Kan! Mag! Maar hoeft dat? Nee. Ik ben niet bang om verliefd te worden, ik ben niet bang om niet verliefd te worden, ik ben niet bang om alleen te zijn, ik ben niet bang om samen te zijn met iemand. Maar goed. Waar vind je ze, hè? Ik kan moeilijk op Tinder gaan.”

Zou dat iets voor jou zijn, mocht je geen bekende kop hebben?

“Ik denk het niet, eigenlijk. Ik haat casual gesprekken. Ik wil iemand leren kennen op café, op een feestje, in de supermarkt. Of in de cinema of zo. Wie weet zie je iemand die naar een film komt kijken die jij ook tof vindt, en dan vraag je achteraf: wat vond jij ervan? En stel dat je dezelfde mening deelt, dan vraag je om iets te gaan drinken.”

Heb je dat al ooit gedaan?

“Nee, maar ik heb er al wel over nagedacht. (lacht) 

“Onlangs nog zag ik iemand zitten en dacht ik: oh, als jij ook naar deze film komt kijken... Maar goed, dan durf ik er toch niet op af te stappen.”

Las ik nu in Flair niet dat jouw levensmotto ‘Fuck angst’ is? Is dat het mantra van iemand die allesbehalve onverschrokken is, maar zo vooral haar angsten wil kunnen bezweren?

(knikt geestdriftig) “Fuck Angst is ne goeie, want je moet dat gewoon overwinnen. Ik heb absoluut angsten, maar die begrenzen mij en dat vind ik frustrerend. Ik ben bang om kansen op te eisen, soms ben ik bang van andere mensen en om hen aan te spreken. Dus daar moet ik over. 

“Soms, en dat klinkt superstom, ben ik ook nog steeds bang om raar gevonden te worden. Heeft iedereen dat niet? Vraag me niet waar ik dan op zou botsen, dat kan ik nu zelf zo niet eens benoemen. Maar het is niet omdat ik zo open over veel kan praten, dat ik zelf alles al overwonnen heb.”

Was je bang om deel te nemen aan De slimste mens?

“Mega! Ik had toegezegd en daarna dacht ik: fuck.... Ik was bang omdat er heel veel mensen kijken die mij niet kennen. Die een beeld van mij hebben: dat is die van de seks. Ik was bang dat mensen mij dom zouden vinden en dat ik dat beeld zou bevestigen. Dat klinkt ook weer stom, maar ik ben niet dom. Als ik een boek lees of naar een serie kijk, dan kan ik daar volledig in verdwijnen en moet ik er álles over weten. Dat is een kant van mij die ik niet veel kan tonen, maar er zijn zoveel kanten aan mij die ik nog nooit heb kunnen laten zien.”

De slimste mens ter wereld met Flo Windey, vanaf dinsdag 30 november, 21u35 op Play4