COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Het is besloten, ik begin een winterslaap”
Sara Leemans schrijft elke week over het leven van de 33-jarige single Hanne. Een mix van muizenissen en situaties uit het echte leven. Het thema dat deze week aan bod komt: hoe koud en donker het dezer dagen buiten is. Want dat ontgaat niemand, en dus ook Hanne niet. “Na Hot Girl Summer is het Sad Girl Autumn, en het gezelschap waarvoor ik met ijskoude handen na een fietstocht toekom in een Antwerps café kan me helaas niet happyer maken.”
Sara Leemans
Sara Leemans, van het satirische Instagramaccount ‘Dansaertvlamingen’, schrijft elke week over het leven van de 33-jarige single Hanne. Een mix van muizenissen en situaties uit het echte leven. Situaties die soms gênant of absurd zijn, maar vooral erg herkenbaar.
Hij draagt een bril. Een bril omlijnd door een dik zwart montuur in een atypisch grote vorm. Toen had ik het kunnen weten. Maar allicht was het m’n voorliefde voor Jeff Goldblum die me dat deed relativeren. Jeff Goldblum was hij allerminst: geen diepe stem, geen kleine weetjes die me vrolijk maken en geen excentrieke lichaamstaal.
Ik vind het moeilijk te geloven dat er nog een hele avond mogelijk is, dat ik écht nog de koude in ga, op de fiets dan nog, dat ik écht nog zal spreken tegen een medemens en nog alcohol zal drinken en nog een hele avond ga beleven.
Voor ik vertrok, was het al donker. Ik kwam om halfzeven terug van het werk, buiten was het zwart als wat en mijn lijf zei me dat ik dringend moest gaan slapen. Ik vind het moeilijk te geloven dat er nog een hele avond mogelijk is, dat ik écht nog de koude in ga, op de fiets dan nog, dat ik écht nog zal spreken tegen een medemens en nog alcohol zal drinken en nog een hele avond ga beleven. Het donker heeft een finaliteit, het donker zegt: “Het is gedaan. Vandaag is klaar”. Het gebeurt elk jaar en elk jaar is het weer dezelfde smalltalk aan het koffieapparaat op het werk en aan de toog als je een drankje bestelt: “Vroeg donker, hè? Koud, hè! Dat uur maakt toch een verschil, hè!”. Je weet het, je wist dat het kwam en toch heb je opnieuw de nood om het te benoemen, elk jaar opnieuw.
De terrasverwarmers maken mijn rug allicht minder koud, maar ze verwarmen noch m’n handen, noch m’n hart.
Na Hot Girl Summer is het Sad Girl Autumn en het gezelschap waarvoor ik met ijskoude handen na een fietstocht toekom in een Antwerps café kan me helaas niet happyer maken. De pintjes verwarmen m’n handen niet, en hoewel ik nu de valkuilen ken van user interface design en nogmaals bevestigd kreeg dat het effectief koud en donker is buiten voel ik me eenzamer dan toen ik vertrok. De terrasverwarmers maken mijn rug allicht minder koud, maar ze verwarmen noch m’n handen, noch m’n hart. En ik geef eraan toe, het cliché, want verdomme het klopt toch.
Er springt een nummer op dat me doet denken aan een periode waarin ik gelukkiger was. Hoe triest het me ook maakt, ik skip het niet, want m’n handen hebben het verdomme koud en ik wil zo snel mogelijk naar huis.
Het klopt dat zon en licht je een ander mens maken, hoe alles zwaarwichtiger lijkt als de zon ondergaat voor vijf uur in de namiddag, hoe dat weegt op je gemoed. Ik steek m’n oortjes in, haal m’n fiets uit het slot, hijs m’n been over het logge muntgroene ding en zet koers richting thuis. Er springt een nummer op dat me doet denken aan een periode waarin ik gelukkiger was. Hoe triest het me ook maakt, ik skip het niet, want m’n handen hebben het verdomme koud en ik wil zo snel mogelijk naar huis. Het is besloten, ik begin een winterslaap en in april herleef ik, zet je maar schrap.
