Even waarschuwen: het is deze keer een aflevering geschikt vanaf 16+. Want ons onderwerp is er eentje met een erotisch kantje. De Latijnse naam van onze stinkzwam is dan ook Phallus impudicus. Het schaamteloze fallussymbool. Hoe kom ik daarbij? De foto spreekt voor zich, denk ik. Ik wil hier dan ook niet verder op ingaan.

Het was vroeger een beruchte paddenstoel die - dankzij zijn zonder twijfel herkenbare vorm - heel wat tegenstanders kende. Zo kregen de leerlingen van de kostschool voor meisjes in vroegere tijden geen kans om een stinkzwam op hun wandeling tegen te komen, want de nonnetjes stuurden een knecht op verkenning om het pad volledig te vrijwaren van deze duivelse verschijning. De duivel en ook heksen werden gekoppeld aan de stinkzwam. De duivel zou deze paddenstoel gebruiken om kindjes te maken met de heksen – toch mooi gezegd – die het zaad meenamen op de rand van hun heksenhoed. De opkomende zwammen lijken ook op een mooi wit ei en worden duivelseieren genoemd.

Zoals je merkt, heeft onze stinkzwam geen al te beste reputatie. Die wordt er niet beter op als je hem in levenden lijve tegenkomt. Het is een paddenstoel die je ruikt, lang voor je hem gezien hebt. Hij doet zijn naam een geweldige eer aan en stinkt uren in de wind. Kenners spreken van een duidelijke lijkgeur en ze hebben gelijk. Hij trekt met die geur een massa vliegen en andere insecten aan die zo’n stank ervaren als een aanlokkelijk parfum. Ze landen op de hoed die bedekt is met een slijmerige laag – het wordt alsmaar beter – met daarin de sporen. Die nemen de insecten dan mee aan hun pootjes om zo nieuwe stinkzwammen te ‘zaaien’. Tja, het moeten niet altijd heerlijk geurende bloemetjes en lieflijke bijtjes zijn.

Foto’s: Marcel Bex - Jos Vandebergh

https://limburgs-landschap.be