Rusthuisbewoner met corona stampt raam van kamer in: "Kunnen mensen niet langer opsluiten, plan op lange termijn nodig"

"Mijn papa is 91, bijna 92, en hij is radeloos, woedend, triest en is nu in totaal 15 dagen opgesloten in zijn kamer door een coronabesmetting op de afdeling", begint Annemie haar verhaal. "Hij testte uiteindelijk ook positief en hij kan dat allemaal niet aan. Hij heeft ook claustrofobie, hij is dement, hij begrijpt het allemaal niet." 

De situatie maakte hem op een bepaald moment bijzonder kwaad. "Hij heeft inderdaad een raam ingestampt op een bepaald moment en hij heeft ondertussen ook nog iemand aangevallen van het personeel", zegt ze met een stokkende stem. Annemie en haar broer bezoeken hem normaal dagelijks, maar dat mocht de hele tijd niet. "We hebben geprobeerd om hem aan het raam te bezoeken, maar dan wordt hij alleen nog bozer, want dan wil hij ook naar buiten."

Annemie en haar broer kunnen hun vader vanwege familiale redenen niet zelf in huis halen. Ze nam wel contact op met de arts van het woonzorgcentrum en met de directeur. "De arts zei dat hij geen andere oplossingen had. De directeur was met vakantie en daar verwacht ik nog een gesprek mee."

Annemie wil niet alleen de situatie van haar vader aankaarten, maar die van alle bewoners in woonzorgcentra. "Dit is niet de eerste pandemie en er gaan er nog komen. Er moet een plan van aanpak komen op lange termijn. Men kan mensen niet opsluiten. Dat is onmenselijk, dat is terreur." 

Ze heeft ook al nagedacht over mogelijke oplossingen. "Ik denk dat een deel van een gang afsluiten de enige mogelijkheid is. Een deel van een gang afsluiten met een deur kan toch niet zo moeilijk zijn. Dan kan je daar 6 of 8 kamers inrichten, met de deuren open, zodat mensen kunnen rondlopen en samen kunnen eten. Maar dan moet er genoeg personeel zijn. Wij zijn oneindig dankbaar voor wat het personeel nu al gedaan heeft, want dat is heel veel. Maar het kan nooit genoeg zijn, wanneer mensen uren aan een stuk op de  deur zitten te bonken uit wanhoop en zelfs ramen inslaan." 

Vanmiddag mag Annemie voor het eerst weer op bezoek bij haar vader. "Ik ben heel benieuwd hoe ik hem ga aantreffen. Hij heeft geen enkel symptoom gehad en is niet ziek geweest. Maar ik ben wel zenuwachtig en we voelen ons heel schuldig."