Van grote liefde tot het pure kwaad: 5 niet te missen series voor komende winter

Dopesick

En dan raakt de sympathieke dokter zélf verslaafd. Het is het zoveelste tragische dieptepunt in een serie die direct na de beklemmende start gezwind richting rampspoed duikt. Elke nieuwe scène is het erger dan daarvoor. De serie is Dopesick van Danny Strong en Barry Levinson (Rain Man, Wag the Dog) en het onderwerp is de pijnstillerepidemie in de Verenigde Staten – een landelijke catastrofe met ruim een half miljoen dodelijke slachtoffers, ontstaan doordat gewetenloze farmaceuten moedwillig een zeer verslavend opiaat als onschuldige pijnstiller in de markt zetten.

De deels gefictionaliseerde serie, gebaseerd op het gelijknamige boek van onderzoeksjournalist Beth Macy, brengt nauwgezet alle schakels in beeld die bijdroegen aan een menselijke ramp van monsterlijke omvang.

De makers voeren ons van de meedogenloze Sackler-familie, eigenaren van het farmaceutische bedrijf Purdue Pharma, via de ambitieuze artsenvertegenwoordigers die hun pijnstiller OxyContin aan de man moeten brengen langs ziekenhuizen en apothekers naar een goedbedoelende, betrokken huisarts (fijn gespeeld door Michael Keaton) in het fictieve mijnwerkersstadje Finch Creek. Daar is het werk fysiek zwaar en leven veel mensen met pijn.

De Sacklers zijn het pure kwaad, zoveel is duidelijk. Knap wordt in kaart gebracht hoe zulk kwaad zich (legaal!) kan verspreiden via een keten van betrokkenen met maar deels verantwoordelijkheid en overzicht, om tot slot de kwetsbaarste groepen het hardst te raken. Daarbij nauwelijks dwarsgezeten – hoewel de serie daar wel naartoe opbouwt – door een overbelast en onderbemand justitieel systeem.

Dopesick wil veel vertellen en schiet wat kortademig heen en weer in de tien jaar tussen 1995, wanneer OxyContin wordt geïntroduceerd, en 2005, als twee (echt bestaande) openbaar aanklagers eindelijk een zaak lijken te bouwen tegen Purdue. Dat maakt de serie behalve informatief en overweldigend soms ook onnodig complex. Door de fragmentarische opbouw raken alle verhaallijnen versnipperd en zijn sommige lijnen desondanks te lang uitgerekt.

Maar waar de menselijke gevolgen van de crisis zichtbaar worden, in het zwaar getroffen, troosteloze Finch Creek, raakt dat diep. In deze streken heerst de pijn, en niet alleen de fysieke pijn na een ongeluk die maakt dat bijvoorbeeld mijnwerker Betsy Mallum (prachtig gekwelde rol van de formidabele Kaitlyn Dever) verslaafd raakt.

Met veel liefde en zorg schetsen de makers het uitzichtloze leven in deze hechte, gestaalde, conservatieve gemeenschap. De grimmige bergketen Appalachen werpt een donkere schaduw over het stadje. Alles is hier gehuld in grijs en het lijkt er onophoudelijk te sneeuwen. Behalve in de kolenmijnen is er nauwelijks werk. Wie ziek is, verliest zijn baan en zijn toekomst.

Kansarme mensen met pijn vormden de ideale afzetmarkt voor Purdue, dat OxyContin, chemisch verwant aan heroïne, uiterst agressief en zeer succesvol aan de man bracht. Het leed van deze onmachtige slachtoffers snijdt je door de ziel.

Dopesick, nu op Disney+

Cowboy Bebop

De Japanse serie Cowboy Bebop uit 1998 is een onaanraakbaar heiligdom in de wereld van de anime. En terecht: de sciencefictionvertelling over premiejagers in het heelal is van ongekend grafisch niveau. De personages zijn scherp en geestig, de verwijzingen naar spaghettiwesterns en James Bond doen het geweldig in een planetair decor, en de jazzsoundtrack is een muziekfeest.

Logisch dat nu vanuit fanatieke animekringen een berg kritiek komt op de live-actionremake Cowboy Bebop van Christopher Lee Yost, bekend van zijn schrijfwerk voor de comic- en superheldenfirma Marvel. Een remake wordt in deze sterk geopinieerde gemeenschap snel gezien als een rip-off, en de Netflix-serie kan weinig goeds doen.

Er valt ook genoeg op aan te merken. De sarcastische humor en dialogen zijn ‘in het echt’ en dus afkomstig van de acteurs John Cho, Mustafa Shakir en Daniella Pineda een stuk vlakker. Dat maakt de verhaallijn ook wat oppervlakkig, al is die nauwkeurig overgenomen van het origineel. De nieuwe versie is volgens de makers geen jatwerk maar een eerbetoon aan een van de beste animatieseries ooit gemaakt. Daar is natuurlijk niets mis mee.

Bovendien is de nieuwe Cowboy Bebop nog steeds een aangename, zalig lichtzinnige actieserie. Het ziet er in de eerste plaats prachtig uit en de serie vliegt in rakettempo voorbij. De decors van schimmige Mexicaanse dorpen op een verre planeet en roestige ruimteschepen die zich lomp op een Martiaanse landingsbaan plempen zijn een grandioos visueel spektakel. Net als de vrolijke vechtpartijen van de lenige Spike Spiegel (Cho), de brute gunslinger Jet Black (Shakir) en de cynische Faye Valentine (Pineda). De serie, opgenomen in Nieuw-Zeeland, heeft er een flink budget doorheen gejaagd en dat is te zien.

Het mooist zijn de liefdevolle verwijzingen naar het origineel in bijvoorbeeld de flitsend getekende intro en bij de opnieuw weergaloze, hard boppende of sensueel slepende bigbandjazz. De Japanse componist Yoko Kanno, die de originele soundtrack schreef, tekent opnieuw voor de score en alleen dat al is een aanrader.

Maar inderdaad: het origineel was beter. En dat kan iedereen zelf controleren, want ook de klassieker staat gewoon op Netflix.

Cowboy Bebop, nu op Netflix

Inside Job

Al die complottheorieën over schaduwregeringen en reptielenmensen die onder ons zijn? Die zijn dus waar. In de animatieserie Inside Job is een team nerdachtige wetenschappers fulltime bezig de waanzinnigste samenzweringen verborgen te houden voor ons schapen. Dat is een drukke baan. De burn-outs liggen op de loer.

Inside Job is gemaakt door het Amerikaanse animatietalent Shion Takeuchi. Zij schreef en tekende mee aan de briljante serie Gravity Falls, en die oorsprong is terug te vinden in haar eerste eigen show. Ook in Gravity Falls namen twee listige kinderen het op tegen een raadselachtig kwaad. De serie was leuk voor kinderen en oudere kijkers en werd dankzij de oplopende spanning en de slim evoluerende karakters een cultreeks.

Inside Job is geschreven voor een eenduidiger doelgroep. Want al zijn de idiote complotten die zich ontvouwen misschien nog amusant voor jong en oud, de onderliggende verhaallijnen over verknipte arbeids- en man-vrouwverhoudingen zijn dat waarschijnlijk niet.

De afleveringen over reptielen die geheime galafeesten organiseren en robotpresidenten die opnieuw moeten worden geprogrammeerd zijn geestig, ook omdat ze richting de finale gierend uit de klauwen mogen lopen.

Vooral het hoofdstuk ‘Clone Gunman’ is hilarisch. In het kloonlaboratorium van de geheime dienst liggen replica’s opgeslagen van alle dode Amerikanen waar een complot omheen is gefabriceerd, van Elvis tot Tupac Shakur en John F. Kennedy. Als de kloons ontsnappen en zich vermenigvuldigen moet het team aan de bak om de aarde te redden. Het wordt een feestelijk pandemonium waarbij je vaak op de pauzeknop moet drukken om alle popculturele verwijzingen mee te kunnen pikken.

Maar Inside Job dwaalt af in meer persoonlijke en duidelijk minder geslaagde delen. Hoofdrolspeelster Reagan Ridley, de slimme maar sociaal onhandige teamleider (Lizzy Caplan), probeert zich staande te houden in een mannenwereld. Zij moet slappe seksistische humor ontwijken en probeert intussen zelf deuken te slaan in het imago van de sociaal wel heel vaardige Brett Hand (Clark Duke) en dus haar concurrent voor de hoogste baan.

Maar deze werkvloerproblematiek laat zich moeilijk inpassen in de vrolijke complottenwereld: de grappen zijn minder bevlogen en het voelt wat plichtmatig aan, alsof aan alle uit de hand lopende pret ook een voornaam maatschappelijk thema moest worden toegevoegd. Dat hoeft niet altijd.

Inside Job, nu op Netflix

Love Life

Je kunt rustig het eerste seizoen van Love Life missen, aangezien we in het tweede seizoen bij het romantische leven van een ander personage aanhaken. Volgden we in het eerste seizoen Anna Kendrick als Darby Carter, aan het begin van het tweede seizoen (tien lekker vlot vertelde korte afleveringen) leren we Marcus Watkins kennen. Geen vuiltje aan de lucht lijkt het, met een ogenschijnlijk succesvolle relatie en een baan als redacteur bij een literaire uitgeverij, waar hij probeert talentvolle zwarte schrijvers binnen te loodsen.

Marcus Watkins is een rol van William Jackson Harper, die we kennen uit The Good Place (Netflix), een van de succesvolste en origineelste comedyseries van de laatste jaren. Hierin speelde hij filosofiedocent Chidi, een man die van elk dilemma alle kanten kon verdedigen, met als nadeel dat hij geen enkele knoop kon doorhakken. Ogenschijnlijk is Watkins een heel ander personage, maar hij krijgt in tien afleveringen genoeg romantische en levensdilemma’s voor de voeten geworpen, vooral als hij zich opeens weer op de relatiemarkt terecht ziet komen. En daar moet hij de vraag beantwoorden, al dan niet geholpen door de vrouwen op zijn pad, wat hij eigenlijk wil in het leven.

Laten we wel wezen: we razen de donkere tunnel van het jaar in waar we behoefte hebben aan lichtfilosofische en romantische overpeinzingen. Laat Love Life, seizoen twee, dan de romcom van het moment zijn in plaats van voor de tiende maal Love Actually. En dan kun je tegelijk, als je hem nog niet kende uit The Good Place, William Jackson Harper ontdekken, want daar gaan we nog veel meer van horen.

Love Life, vanaf 22 december op Streamz

Atlanta

Het kan heel goed zijn dat u de bewegingen op de Amerikaanse mediamarkt niet scherp in de gaten houdt. Maar soms veroorzaakt een verre deal een trilling in de atmosfeer die ertoe leidt dat een van de beste series van de afgelopen jaren eindelijk beschikbaar is op een streamingplatform in handbereik.

In 2019 kocht Disney, op weg naar wereldheerschappij en genoeg content om Netflix dwars te zitten, de film- en televisiestudio 21st Century Fox, waarmee ze ook de zender FX inlijfden. Eindelijk was de FX-productie Atlanta op Disney+ te zien (die eerder wat ongemerkt op het Fox-kanaal was uitgezonden), met twee seizoenen, in aanloop naar het derde seizoen dat begin volgend jaar zal landen.

Atlanta is een van de weinige Amerikaanse series met een compleet zwarte schrijversclub, aangevoerd door Donald Glover, tevens producent en hoofdrolspeler. Glover, die we ook kennen als zijn muzikale alter ego Childish Gambino, schreef vanaf zijn 23ste jaar voor de sitcom 30 Rock, maar werd vooral bekend door zijn rol van Troy Barnes in Community (tussen 2009 en 2014).

Vooral de laatste serie blonk uit in de manier waarop de klassieke sitcom binnenstebuiten werd gekeerd door telkens andere registers te gebruiken. Het leidde tot afleveringen die een poppenshow waren, een spaghettiwestern of een jarentachtigvideospel.

In Atlanta speelt Glover de voortijdige schoolverlater Earn, die het op zich neemt om zijn neef, de rapper Paper Boi (de geweldige Brian Tyree Henry), te managen. Atlanta is een komedie die diepgeworteld zit in de muziekscene van de stad. En al heeft Glover, de acteur en de scenarist, een geweldig gevoel voor komische timing, de ruggengraat van de serie gaat over het leven van jonge zwarte mensen en de fundamentele ongelijkheid die ze in de stad tegenkomen. En dat muziek een ontsnappingsroute biedt, maakt de duizend manieren waarop ze het zelf steeds bijna weten te verknallen ook vrij tragisch.

Glover, die voor dat eerste seizoen twee Emmy’s en twee Golden Globes won, vermengt in Atlanta virtuoos realisme (à la The Wire) en het gebruik, vooral in seizoen twee, van steeds verschillende verhaalvormen. Zeker vier afleveringen zijn losstaande meesterwerken, waarmee Atlanta het beste tweede seizoen wordt sinds Fleabag. Een aflevering is geheel opgebouwd rond een steeds maar uitgestelde knipbeurt en een ander is een horrorfilm die Get Out naar de kroon steekt – met Glover in whiteface.

Aan het slot van het tweede seizoen gaan Paper Boi en zijn entourage op een Europese tournee, waarvoor in de zomer onder meer opnamen in Amsterdam en Paradiso zijn gemaakt, zoals we ook al in de teaser van het derde seizoen kunnen zien. Laat 2022 maar komen.

Atlanta, nu op Disney+