Het loopt al tegen 17 uur als we voor het machtige mijngebouw van Waterschei staan. Zouden we de terril nog doen, of is het te laat? De winter is in aantocht, de lange dagen van licht worden langzaam maar zeker weggetikt. Onze gsm geeft aan dat we nog een half uur daglicht hebben en dat de wandeling anderhalf uur à twee uur in beslag zal nemen. Tegen de logica in, vertrekken we en stappen we ferm door. Opzij opzij opzij.

De mijngebouwen maken elke keer opnieuw indruk, ook het ventilatiegebouw. Een vreemde constructie. Haast een soort tempel, met twee grote betonnen slurven. Het doet ons denken aan de hoes van Animals van Pink Floyd. Die met het vliegende varken tussen de schoorstenen van het Battersea Power Station in Londen.

Steenmannetjes

We passeren de cairns: hoopjes stenen die in bergachtig gebied je helpen de route te vinden als het mistig is of regent. Hier hebben deze ‘steenmannetjes’ een minder noodzakelijk gidsende functie. En ze zijn fake: op elkaar geplakt, gemonteerd… Ze leiden ons het bos in, over de verlaten spoorrails, en dan naar rechts. Klimmen naar het eerste talud van de terril.

Meteen kom je in een andere wereld terecht. De grond is zwart met eilanden van laag groen gras met soms wat planten of struiken. Meteen is er ook het zicht op de toppen van de terrils. Landschappen die aan IJsland doen denken of verlaten streken in Ierland waar we al te lang niet meer zijn geweest. De kleine terril ligt nu récht voor ons. De lage zon en de late herfst besprenkelen de weg met goudspikkels. Dorre planten worden scharlakenrood, zwarte steen krijgt een diepe glans en een waterplasje in de modder reflecteert nog een laatste stukje blauwe lucht met een witte wolk erin. Een Magritte aan onze voeten.

Speculaas van de Sint

De weg kromt zich rond de kleine terril en gaat dan langs de grote terril verder richting voormalige mijngebouwen. Het pad loopt niet over de top heen, maar waarom zou je die kans laten liggen? Klimmen dus (de geplande trap die naar de top moet leiden is nog niet voor morgen maar komt eraan). In de verte horen we de kerktoren één keer luiden. Half zes. De zon is bijna achter de horizon verdwenen. De hemel bestaat uit vuur en vonken. Sinterklaas is speculaas aan het bakken in zijn oventje in de hemel, zo vertelde ons moeder dat vroeger.

Op de top kijken we rond: de kerk van Waterschei die als een soort oosterse toren tegen het ondergaande licht afsteekt. De terril van Winterslag, en verderop die van Heusden, de schachtbokken van Houthalen, ergens een blauwe lamp van een politiewagen in een wijk aan de voet van de terril… Groen zover de einder reikt.

Thor

Lang genieten gaat niet wegens ons late vertrek. Voorzichtig voetje per voetje naar beneden op het steile pad, tot we weer op de blauwe route zijn die naar de vijvers leidt op deze zwarte berg. Het is windstil: géén rimpeltje te zien op het water. De vorm van de toppen weerkaatst perféct in deze spiegel. Volk komen we niet meer tegen. Hier heerst rust en stilte, in een landschap dat haast buitenaards aanvoelt. Of surrealistisch, zoals die hoezen van Pink Floyd. Misschien speelt de naam Thor Park wel onbewust met ons brein. De maker van de hoezen van Pink Floyd heette Storm Thorgerson.

Hoe meer we naar beneden gaan en weer de spoorweg oversteken, hoe meer we in bebost gebied komen. We zitten nu in de vallei van de Stiemerbeek. Dit zijn twee wandelervaringen in één gratis pakket. In plaats van de vergezichten is er nu moerassig, dichtbegroeid gebied. Met kroos bedekte plassen tussen de bomen. Een elektriciteitspyloon duikt op tussen de kruinen en soms zijn er knuppelpaadjes die lichtjes slalommen tussen het loof. Blij dat ze er zijn, want wandelen op deze donkere plekken begint nu toch moeilijk te worden. Maar we naderen het einde en eens weer in meer open gebied, valt het allemaal nog mee. Alleen jammer dan in dit blauwe uur, we geen reeën of andere zoogdieren hebben gezien. Correctie: één haas, die plots wegschoot voor ons gestrompel.

Hoegenaamd geen spijt van dit late vertrek. Integendeel. Dit was een nieuwe ervaring voor een plek die we dachten te kennen. Een wandeling in een landschap dat overdag groen en grauw is, maar in de schemer een haast magische gloed krijgt. Shine one, you crazy diamond!

Praktisch

Aard van de wandeling

Enerzijds open met vergezichten dankzij de hoogte van de terrils, anderzijds met stukken bos op moerassige grond. Af en toe omhoog wandelen. Wie de top erbij pakt moet eventjes stevig klimmen.

Afstand

7,9 km

Signalisatie

Blauwe ruit

Start/Parking

THOR Park Waterschei, André Dumontlaan 67,Genk

Meer info

www.wandeleninlimbrug.be

www.nationaalparkhogekempen.be/nl/thorpark