Direct naar artikelinhoud
De antivaxers hebben, in hun woede om de behandeling die hen ten deel valt, zelf al oplossingen aangedragen
ColumnSaskia De Coster

De antivaxers hebben, in hun woede om de behandeling die hen ten deel valt, zelf al oplossingen aangedragen

Saskia de Coster is auteur en writer in residence aan de KU Leuven.

Ik ben niet tegen vaccinatie. De pragmatische burger ziet meteen de voordelen. De samenleving kan weer verder als genoeg mensen zich laten vaccineren. We moeten dan niet in horten en stoten en met typische Belgische ad-hocoplossingen verder sukkelen. Vaccinatieplicht of Impfpflicht – merk het verdacht hoge aantal opeenvolgende medeklinkers – strookt niet met de democratische beginselen, maar zal wellicht in vele Europese landen toch worden doorgevoerd. Door mensen die zichzelf graag laten voorstaan op gezond verstand.

De enige echte vraag is altijd geweest hoe we de zorg kunnen ontlasten. Er zijn verschillende pistes. West-Europa is in zekere zin het slachtoffer van de eigen voortreffelijke gezondheidszorg. Kijk naar landen als de VS waarin gezondheidszorg een goeddeels private aangelegenheid is. Daarmee elimineer je al een groot deel van het probleem, om het even cynisch te stellen: de mensen zonder of met beperkte ziektekostenverzekering raken niet tot in het ziekenhuis en zullen de zorg dus sparen. Geen enkel Europees land zal op dit moment de gezondheidszorg afbouwen.

Er zijn geluiden om niet-gevaccineerden verantwoordelijk te stellen. Als niet-gevaccineerde kies je dan ook voor de consequentie en moet je niet bij spoed aankloppen. Dat is ook niet meteen denkbaar of wenselijk. Het komt er in een democratie nog altijd op aan om ook de zwakkeren te beschermen, soms tegen zichzelf en hun blindheid. De ogen van de blinden zijn, dat is misschien solidariteit. Bovendien is er geen een-op-eenverhouding tussen de niet-gevaccineerden en de mensen die op de spoeddienst belanden.

De antivaxers hebben, in hun woede om de behandeling die hen ten deel valt, zelf ook al oplossingen aangedragen. De historisch volstrekt mank lopende vergelijking met het lot van Joden tijdens de holocaust slaat nergens op, maar wat wel duidelijk is: antivaxers voelen zich gediscrimineerd. (Misschien maken bepaalde vormen van discriminatie dan wel deel uit van de organisatie van de samenleving: zonder witte schoenzolen mag je niet op het basketbalveld, als vrouw ben je niet welkom in een mannenvoetbalploeg.)

In elk geval zijn antivaxers een heel diverse groep die misschien één iets gemeenschappelijk hebben: een afstand ten opzichte van ‘de middenklasse’, de doorsnee nuchtere, pragmatische burger die de pandemie zo snel mogelijk achter zich wil laten.

Mijn zoon heeft een nieuwe obsessie: trollen. De stripheldin Hilda is bevriend met de trollen terwijl de meeste mensen uit haar stad denken dat trollen bestreden moeten worden, dat ze een gevaar vormen. Ze krijgen een belletje om hun neus, maar daar worden ze knettergek van, het is onnodig wreed. De trollen trekken dan vrijwillig de heuvels in rond het stadje Trolberg en blijven daar buiten de burgermaatschappij.

Ik denk aan de natuurmens, de overheidswantrouwige, de yogachick met eigen medicijnen (berkensap schijnt de ultieme verdediging tegen corona én 5G te zijn), aan de brieven die aan burgemeesters zijn gestuurd waarin men uit protest tegen de coronaregels zichzelf tot staatloze uitroept.

“Trollen zijn veel slimmer dan mensen”, zegt mijn zoon.